memento schreef:Bevinding: de toetsteen aanleggen of dat ware leven met de onbedriegelijk kentekenen wodt gevonden bij de hoorder
Uhm, ik weet niet hoe het bij Kersten zat, maar veel 'bevindelijke' preken die ik wel eens hoor noemen alleen maar bedrieglijke kentekenen (kentekenen die niet in de Schrift terug te vinden zijn als kentekenen), ipv het enige ware kenteken, namelijk het stellig weten en vast vertrouwen dat mij al mijn zonden om Christus wil vergeven zijn...
Ik ben het met je eens dat ieder moet staan naar vastheid in Christus. Dit is alleen niet het enige onbedriegelijke kenmerk!
Blijkens jou reactie erken je geen standen in het genadeleven.
Dan is het i.d.d. moeilijk om een toetsteen aan te leggen.
Gebruik dit overigens niet tegen mij om te zeggen dat je de mens dan rust geeft! Ik bedoel alleen te zeggen dat er onbedriegelijke kentekenen zijn! en een predikant zal elk in zijn stand de mens uit moeten uitdrijven tot Christus.
Lees bijv in ds. Smytegelt zijn toepassingen over kentekenen
Ik erken (in tegenstelling tot wat je misschien zou denken) wél standen. Alleen, dan zoals de oudvaders, met name de Puriteinen, dat deden. Zij gingen de kleintjes in de genade, met weinig zicht op Christus en weinig zekerheid (tegenwoordig bekommerden genaamd), niet wijzen op allerlei kenmerken, maar drong bij hen aan om op Christus te zien. Dit deed mens soms zelfs met de zweep van de rampzaligheid, door hen te wijzen dat buiten Christus geen leven is, en dat ze dus moesten zorgen dat ze er zeker van waren dat ze in Hem waren.
Kortom, ik erken standen, maar ik zie geen heil in een prediking die predikt 'hoe God een mens bekeerd'. Nee, zegt de Schrift na in haar oproepen. Een preek moet mensen aan het werk zetten (niet stopppen met aanhouden, totdat ze Hem gevonden hebben), ipv dat we na afloop concluderen: Ja, zo word Gods volk bekeerd. Ik hoop dat het mij ook eens overkomen mag...
