Het blijft toch je kind

[Erik1960]

In een ander topic maakte ik een opmerking over onze jongste die in een kroeg werkte. Dat leverde de vraag op ‘hoe is dat voor jou als vader dat je dochter tot diep in de nacht in een kroeg werkt?’ Daar wil ik wel wat over delen.
Als eerste: daarover delen voelt kwetsbaar. Want hoewel de vraag aan mij gericht is, gaat die ook over mijn dochter. Althans, zo voel ik het. En alle clichés over vaders en dochters zijn op ons van toepassing. Dus kom niet aan mijn dochter…

Een beetje context:
Op enig moment kwam er een (zoals later bleek: tijdelijk) einde aan de relatie die ze enkele jaren had. Ze ging, eigenlijk voor het eerst van haar leven, met vriendinnen op stap en kwam zo ook in een plaatselijk kroegje. We wonen in een een klein provinciestadje waar de sfeer doorgaans gemoedelijk is. De jeugd verzamelde zich meestal in 1 van de 3 kroegjes die we hier toen hadden. Daar kreeg ze al vrij snel de vraag of ze niet aan de andere kant van de bar wilde komen werken. Dat is ze gaan doen en heeft ze een jaar of 5 gedaan.

Als vader:
Ik ben geen kroegtijger. In mijn jeugd ook nauwelijks geweest, hoewel er in mijn geboortedorp wel een zogenaamd ‘gereformeerd cafe’ was. Maar ik ben geen principiële tegenstander van horeca. En accepteer daarmee dat er mensen zijn die in de horeca werken. Zoals mijn dochter. En waar ik in de jaren dat onze oudste (zoon) ‘leerde’ uitgaan altijd wakker lag tot hij thuis was, heb ik dat bij mijn dochter nooit gehad. Als vader zag ik haar groeien: ze leerde verantwoordelijkheid nemen (vanaf haar 21e draaide ze de tent zelfstandig), beslissingen te nemen, op haar strepen te blijven staan of flexibel te zijn, ze werd zelfbewuster, deed veel mensenkennis op. Heel soms spreek ik mensen die me dan vragen of het mijn dochter was die vroeger bij ‘X’ werkte. Als ik dat bevestig, hoor ik vaak: ‘die was heel aardig, maar niet gemakkelijk’.

Haar weg:
Ze gaat -inmiddels zelf ook moeder- haar eigen weg. En dat doet ze met liefde naar de verantwoordelijkheden die ze heeft in bijvoorbeeld haar werk en gezin. Daarin is er (op dit moment?) geen rol voor een kerk. Een tijdje geleden ging het hier op het forum in een gesprek over hoe je als ouder naar de wegen van je kinderen kijkt. ‘Je kunt als ouder niet meer doen dan het zaadje planten’ werd daar door iemand opgemerkt. Dat heb ik zo goed mogelijk proberen te doen. En of dat nu ondanks of dankzij mijn goede bedoelingen is geweest: ze is tot een prachtmens uitgegroeid waar ik als vader apetrots op ben.

[DDD]

Mooi hoor. Dank voor het delen.

Ik ben als jongere nooit in een kroeg geweest totdat ik een keer een weekeinde weg ging met een bijbelkring, maar als ik nu in de stad wat ga drinken, zie ik daar geen redenen om niet in de horeca te werken. Wat dat betreft, kan ik je helemaal volgen.

[Terri]

Ik waardeer je openheid en daarmee je kwetsbaarheid.
Zelf ook ouder van volwassen kinderen herken ik het e.e.a.
Maar realiseer je wel door dit te delen op een refoforum je heel erg gekwetst kunt worden.
Ik zou je dat graag besparen, want kinderen zitten diep en (als het goed is) houd je onvoorwaardelijk van ze, daarom is op een openbaar forum, waar je de mensen niet kent, zoiets intiems posten best een beetje tricky.....
Maar misschien kan jij dat prima aan.

[DDD]

Het is natuurlijk ook maar net waardoor je gekwetst wordt. Als mensen onnozele dingen schrijven, dan kun je daar toch ook gewoon om lachen?

Ik zie ook niet echt iets in de tekst om iets lelijks over te kunnen zeggen, maar dat is altijd een verrassing.

[Erik1960]

Ik waardeer je openheid en daarmee je kwetsbaarheid.
Zelf ook ouder van volwassen kinderen herken ik het e.e.a.
Maar realiseer je wel door dit te delen op een refoforum je heel erg gekwetst kunt worden.
Ik zou je dat graag besparen, want kinderen zitten diep en (als het goed is) houd je onvoorwaardelijk van ze, daarom is op een openbaar forum, waar je de mensen niet kent, zoiets intiems posten best een beetje tricky.....
Maar misschien kan jij dat prima aan.

Ik waardeer je bezorgdheid en je waarschuwende woorden. Ik heb me ‘heilig’ voorgenomen uit de gekwetstheid te blijven. Hoop dat dat lukt, want jazeker: de liefde zit diep en is onvoorwaardelijk.

[Tiberius]

Overweeg ook even dat het de privacy van je dochter kan schaden.

[Erik1960]

Overweeg ook even dat het de privacy van je dochter kan schaden.

Ik heb mijn tekst iets privacyongevoeliger gemaakt. Dank voor je tip!

[Ararat]

Ik vind het mooi dat je dit wil delen. Ik denk ook dat er heel wat ouders zijn die op een of andere manier (ook) worstelen met deze materie. Spannende topic dus... Toch geef je anderen misschien nu de kans om hier advies te vragen, of het hart te luchten.

Ik heb een verhelderingsvraag (ivm de titel van dit topic): je schrijft dat er momenteel geen rol is weggelegd voor een kerk. Speelt geloof een rol in haar leven en wat doet deze wetenschap met je?

[huisman]

Ik waardeer je openheid en daarmee je kwetsbaarheid.
Zelf ook ouder van volwassen kinderen herken ik het e.e.a.
Maar realiseer je wel door dit te delen op een refoforum je heel erg gekwetst kunt worden.
Ik zou je dat graag besparen, want kinderen zitten diep en (als het goed is) houd je onvoorwaardelijk van ze, daarom is op een openbaar forum, waar je de mensen niet kent, zoiets intiems posten best een beetje tricky.....
Maar misschien kan jij dat prima aan.

Ik waardeer je bezorgdheid en je waarschuwende woorden. Ik heb me ‘heilig’ voorgenomen uit de gekwetstheid te blijven. Hoop dat dat lukt, want jazeker: de liefde zit diep en is onvoorwaardelijk.

Met het gevaar dat alles wordt betrokken op deze ene case toch wat gedachten van mij.

Dat liefde tot onze kinderen onvoorwaardelijk is komt ook tot uiting in waarschuwingen en vermaningen. Als ik in de opvoeding alles had goedgekeurd wat mijn kinderen zich hadden voorgenomen had ik ze niet lief gehad. Paradoxaal maar waar.
Een Eli houding wordt door de HEERE veroordeeld. Verder moet de opvoeding in het teken staan van ons jawoord bij de doop uitgesproken voor de HEERE en Zijn gemeente.
Of je de christelijke opvoeding kunt vergelijken met alleen een zaadje planten waag ik te betwijfelen. Er moet ook gesnoeid en bemest worden. Onkruid gewied enz.
Dat alles ingebed in liefde, geborgenheid en een echt veilig thuis bieden.

[DDD]

Hoe zou je dat snoeien zien als je kinderen 35 zijn?

[Erik1960]

Ik vind het mooi dat je dit wil delen. Ik denk ook dat er heel wat ouders zijn die op een of andere manier (ook) worstelen met deze materie. Spannende topic dus... Toch geef je anderen misschien nu de kans om hier advies te vragen, of het hart te luchten

Dankjewel; ik hoop dat ‘anderen’ die vrijheid dan ook nemen!

Ik heb een verhelderingsvraag (ivm de titel van dit topic): je schrijft dat er momenteel geen rol is weggelegd voor een kerk. Speelt geloof een rol in haar leven en wat doet deze wetenschap met je?

Je eerste vraag is op allerlei manieren te beantwoorden. ‘Nee’, in de zin dat ze niet kerkt of op een andere manier uiterlijk blijk geeft van geloof. ‘Ja’ in de zin dat haar waarden en normen door haar opvoeding daardoor gekleurd zijn. ‘Ja’ in de zin dat ze in de laatste weken voor het overlijden van een familielid uitgebreid en vol interesse de tijd nam om het gesprek te voeren over geloof en verwachting rond levenseinde en wat er daarna komt. ‘Ja’ in de zin dat ze intens geraakt was toen ik na de geboorte van haar kindje de zegen uit Numeri over hem uitsprak en een paar weken later wat schreef over de Bijbelse dimensie van zijn naam. Wat dat met mij doet…? Ik vertrouw dat Hij haar niet los laat.

[huisman]

Hoe zou je dat snoeien zien als je kinderen 35 zijn?

Door ze nog steeds aan te spreken als ze in leer of leven zouden struikelen. M.i. houdt het vaderschap niet op bij een bepaalde leeftijd.

[Erik1960]

Met het gevaar dat alles wordt betrokken op deze ene case toch wat gedachten van mij.

Goed dat je dit vooraf zegt.

Dat liefde tot onze kinderen onvoorwaardelijk is komt ook tot uiting in waarschuwingen en vermaningen. Als ik in de opvoeding alles had goedgekeurd wat mijn kinderen zich hadden voorgenomen had ik ze niet lief gehad. Paradoxaal maar waar.
Een Eli houding wordt door de HEERE veroordeeld. Verder moet de opvoeding in het teken staan van ons jawoord bij de doop uitgesproken voor de HEERE en Zijn gemeente.
Of je de christelijke opvoeding kunt vergelijken met alleen een zaadje planten waag ik te betwijfelen. Er moet ook gesnoeid en bemest worden. Onkruid gewied enz.
Dat alles ingebed in liefde, geborgenheid en een echt veilig thuis bieden.

Ben het met je eens dat opvoeden niet alleen uit ‘toe maar’-roepen bestaat. Je kunt ook niet bij iemand die pijn heeft een paracetamol aan de deur plakken en dan verwachten dat het beter wordt. Naar mijn mening is het wel zo, dat snoeien, bemesten en wieden naarmate ze ouder worden voor de ouders-alleen steeds lastiger wordt. “It takes a village to raise children” zeggen de Britten dan. Hoe zie jij dat?

[GerefGemeente-lid]

Ik waardeer je openheid en daarmee je kwetsbaarheid.
Zelf ook ouder van volwassen kinderen herken ik het e.e.a.
Maar realiseer je wel door dit te delen op een refoforum je heel erg gekwetst kunt worden.
Ik zou je dat graag besparen, want kinderen zitten diep en (als het goed is) houd je onvoorwaardelijk van ze, daarom is op een openbaar forum, waar je de mensen niet kent, zoiets intiems posten best een beetje tricky.....
Maar misschien kan jij dat prima aan.

Ik waardeer je bezorgdheid en je waarschuwende woorden. Ik heb me ‘heilig’ voorgenomen uit de gekwetstheid te blijven. Hoop dat dat lukt, want jazeker: de liefde zit diep en is onvoorwaardelijk.

Met het gevaar dat alles wordt betrokken op deze ene case toch wat gedachten van mij.

Dat liefde tot onze kinderen onvoorwaardelijk is komt ook tot uiting in waarschuwingen en vermaningen. Als ik in de opvoeding alles had goedgekeurd wat mijn kinderen zich hadden voorgenomen had ik ze niet lief gehad. Paradoxaal maar waar.
Een Eli houding wordt door de HEERE veroordeeld. Verder moet de opvoeding in het teken staan van ons jawoord bij de doop uitgesproken voor de HEERE en Zijn gemeente.
Of je de christelijke opvoeding kunt vergelijken met alleen een zaadje planten waag ik te betwijfelen. Er moet ook gesnoeid en bemest worden. Onkruid gewied enz.
Dat alles ingebed in liefde, geborgenheid en een echt veilig thuis bieden.

Hier wil ik me graag bij aansluiten.

@Erik1960, bedankt voor je openheid. Ik vind het moeilijk om eerlijk daarop in te gaan. Maar de zielen van onze kinderen moeten toch wegen op ons hart, ook als ze andere wegen gaan dan God wil?

Psalm 89 is daar heel helder en eerlijk in, in de verzen 13 en 14 (berijmd):
"Ik zal de heerschappij doen duren bij zijn zaad,
zolang de hemel zelf op vaste pijlers staat.
Maar zo zijn kinders ooit Mijn zuiv're wet verlaten,
zo 't richtsnoer van Mijn recht ter reeg'ling niet kan baten,
zo zij ontheiligen, wat Ik heb voorgeschreven,
dan mogen zij gewis voor Mijne straffen beven."

"Dan zal Ik hen, die dwaas en wreev'lig overtreên,
bezoeken met de roe en bitt're tegenheên.
Doch over hem Mijn gunst en goedheid nooit doen enden.
Niet feilen in Mijn trouw, noch Mijn verbond ooit schenden.
'k Zal nooit herroepen 't geen Ik eenmaal heb gesproken,
't geen uit Mijn lippen ging, blijft vast en onverbroken!"

Hoe zie jij dat?

[Erik1960]

@Erik1960, bedankt voor je openheid. Ik vind het moeilijk om eerlijk daarop in te gaan.

Ja, je hebt wat aangehaald met je vraag ;-) Ik waardeer deze eerlijk van je, waarin ik je goede intenties hoor.

Maar de zielen van onze kinderen moeten toch wegen op ons hart, ook als ze andere wegen gaan dat God wil?

Psalm 89 is daar heel helder en eerlijk in, in de verzen 13 en 14 (berijmd):
"Ik zal de heerschappij doen duren bij zijn zaad,
zolang de hemel zelf op vaste pijlers staat.
Maar zo zijn kinders ooit Mijn zuiv're wet verlaten,
zo 't richtsnoer van Mijn recht ter reeg'ling niet kan baten,
zo zij ontheiligen, wat Ik heb voorgeschreven,
dan mogen zij gewis voor Mijne straffen beven."

"Dan zal Ik hen, die dwaas en wreev'lig overtreên,
bezoeken met de roe en bitt're tegenheên.
Doch over hem Mijn gunst en goedheid nooit doen enden.
Niet feilen in Mijn trouw, noch Mijn verbond ooit schenden.
'k Zal nooit herroepen 't geen Ik eenmaal heb gesproken,
't geen uit Mijn lippen ging, blijft vast en onverbroken!"

Hoe zie jij dat?

Dat vind ik, eerlijk gezegd, op mijn beurt dan weer een lastige. Ik ben zelf opgevoed noch opgegroeid met het beeld van een straffende God. Mijn hoop is gevestigd op ‘die niet laat varen wat zijn hand begon’. En op gezang 473 uit het Liedboek 1973: ‘….zal ook wel wegen vinden, waarlangs haar voet kan gaan’.