Dat zou ik nu niet weten.
Ik zou vragen naar de consequenties van ja en van nee.
Donor of niet?
-
Pink Ivy
Dus artsen moeten zich niet meer bezighouden met de zieken in hun eigen land maar wel met diegene in ontwikkelingslanden? Tuurlijk ben ik er niet tegen dat artsen naar een ontwikkelingsland gaan om daar te helpen, en dat doen ze ook heus wel. Maar dat hoeft toch niet ten koste te gaan van de gezondheid van de mensen in hun vaderland? En volgens mij valt het best wel mee hoeveel extra tijd ze in donor organen stoppen, er is nu al een heleboel bekend, ik denk dat er meer tijd wordt besteed in het onderzoek naar kanker.....Oorspronkelijk gepost door Gerrie
Mijn argument is dit:
Laten de artsen zich meer bezig houden met andere zaken.
Het transplanteren van organen kost veel tijd en geld, en dit kan beter worden besteed aan b.v. ontwikkelingslanden.
Waar kies je voor als arts, het helpen van mensen die een nieuwe nier nodig hebben, of de zieke leprapatienten aan Afrika.
-
nursje
Dus als ik het goed begrijp Gerrie vind jij het de bedoeling dat mensen in ons eigen land overlijden maar dat mensen in de derde wereld geholpen moeten worden door de artsen.
Als ik jouw was Gerrie zou ik eens contact zoeken met mensen die al jaaaren dialisren die al jaren beperkt zijn door hun nier problemen. Die al jaren niet meer dan 400 ml op een dag mogen drinken.Die al jaren niet meer op vakantie kunnen en bovendien die al jaren 3 keer per week naar een ziekenhuis moeten om daar de halve dag te zitten om daar te dialiseren.
Ik kan hier dus echt gruwelijk pissig om worden he. Dat jij geen orgaan wilt afstaan en ontvangen betekend nog niet dat mensen die door een ziekte getroffen zijn hier geen recht op hebben.
Als je ook maar eens een aantal dagen met die mensen op getrokken zou zijn in plaats van lekker veilig thuis te blijven dan zou je er wel ietsje anders over denken.
Het raakt mij diep als ik merk dat mensen zoooo ontzettend afgevlakt in hun emotie zijn dat ze dat soort dingen durven zeggen.
Waar maak ik me als verpleegkundige dan nog druk om. Af en toe heb je weer van die dingen die je diep teleurstellen dit was er weer 1 van helaas!
Als ik jouw was Gerrie zou ik eens contact zoeken met mensen die al jaaaren dialisren die al jaren beperkt zijn door hun nier problemen. Die al jaren niet meer dan 400 ml op een dag mogen drinken.Die al jaren niet meer op vakantie kunnen en bovendien die al jaren 3 keer per week naar een ziekenhuis moeten om daar de halve dag te zitten om daar te dialiseren.
Ik kan hier dus echt gruwelijk pissig om worden he. Dat jij geen orgaan wilt afstaan en ontvangen betekend nog niet dat mensen die door een ziekte getroffen zijn hier geen recht op hebben.
Als je ook maar eens een aantal dagen met die mensen op getrokken zou zijn in plaats van lekker veilig thuis te blijven dan zou je er wel ietsje anders over denken.
Het raakt mij diep als ik merk dat mensen zoooo ontzettend afgevlakt in hun emotie zijn dat ze dat soort dingen durven zeggen.
Waar maak ik me als verpleegkundige dan nog druk om. Af en toe heb je weer van die dingen die je diep teleurstellen dit was er weer 1 van helaas!
-
limosa
Mijn argument is dit:
Laten de artsen zich meer bezig houden met andere zaken.
Het transplanteren van organen kost veel tijd en geld, en dit kan beter worden besteed aan b.v. ontwikkelingslanden.
Waar kies je voor als arts, het helpen van mensen die een nieuwe nier nodig hebben, of de zieke leprapatienten aan Afrika.
Gerrie,
Ik snap wel dat dat je standpunt is maar in de discussie over orgaandonatie is het geen argument. Jij hebt het over het niveau van de gezondheidszorg in het algemeen. Als je dat te hoog vindt, prima. Ik deel die mening overigens niet. Kijk als de gemiddelde levenduur in veel derde wereldlanden als uitgangspunt neemt is het in jouw beredenering niet nodig om mensen boven de 40 of 50 jaar nog medisch te behandelen. Die energie zou je dan in de derde wereld moeten steken. Ik kijk daar anders tegenaan. Maar goed, da's allemaal off-topic. We hebben het hier over orgaandonatie en niet over de kosten van de gezondheidszorg in de westerse wereld.
Mijn punt is, dat het allemaal wat simpel wordt voorgesteld.
Wie komt er nu eens met een verhaal uit de praktijk?
Hoe beleven ouders dat, als hun kind plotseling in het ziekenhuis ligt en daarbij ook nog een paar organen worden verwijderd?
Ik ben er van overtuigd dat er zulke verhalen zijn. Als ik tijd heb, zoek ik nog wel eens op internet.
Hoe dat soort ouders dat beleven weet ik niet. Als hun kind is opgegeven en ze weten dat er een ander kind weer jaren normaal kan verder leven met een nier van hun kind hoeft dat geen slecht gevoel te geven. Lijkt mij, maar ik weet het dus niet uit ervaring. Ik heb van vrij dichtbij meegemaakt hoe iemand jaren gewacht heeft op een donornier. Iedere week een paar keer spoelen, infecties, complicaties, noem alle ellende maar op. Dat had niet al te lang meer kunnen voortduren. Die heeft dus uiteindelijk een donornier gekregen. Wat ik me nog herinnner is dat we daar allemaal heel erg blij mee waren.
Laten de artsen zich meer bezig houden met andere zaken.
Het transplanteren van organen kost veel tijd en geld, en dit kan beter worden besteed aan b.v. ontwikkelingslanden.
Waar kies je voor als arts, het helpen van mensen die een nieuwe nier nodig hebben, of de zieke leprapatienten aan Afrika.
Gerrie,
Ik snap wel dat dat je standpunt is maar in de discussie over orgaandonatie is het geen argument. Jij hebt het over het niveau van de gezondheidszorg in het algemeen. Als je dat te hoog vindt, prima. Ik deel die mening overigens niet. Kijk als de gemiddelde levenduur in veel derde wereldlanden als uitgangspunt neemt is het in jouw beredenering niet nodig om mensen boven de 40 of 50 jaar nog medisch te behandelen. Die energie zou je dan in de derde wereld moeten steken. Ik kijk daar anders tegenaan. Maar goed, da's allemaal off-topic. We hebben het hier over orgaandonatie en niet over de kosten van de gezondheidszorg in de westerse wereld.
Mijn punt is, dat het allemaal wat simpel wordt voorgesteld.
Wie komt er nu eens met een verhaal uit de praktijk?
Hoe beleven ouders dat, als hun kind plotseling in het ziekenhuis ligt en daarbij ook nog een paar organen worden verwijderd?
Ik ben er van overtuigd dat er zulke verhalen zijn. Als ik tijd heb, zoek ik nog wel eens op internet.
Hoe dat soort ouders dat beleven weet ik niet. Als hun kind is opgegeven en ze weten dat er een ander kind weer jaren normaal kan verder leven met een nier van hun kind hoeft dat geen slecht gevoel te geven. Lijkt mij, maar ik weet het dus niet uit ervaring. Ik heb van vrij dichtbij meegemaakt hoe iemand jaren gewacht heeft op een donornier. Iedere week een paar keer spoelen, infecties, complicaties, noem alle ellende maar op. Dat had niet al te lang meer kunnen voortduren. Die heeft dus uiteindelijk een donornier gekregen. Wat ik me nog herinnner is dat we daar allemaal heel erg blij mee waren.
-
nursje
Over hoe ouders zich voelen als hun kind gaat overlijden en de vraag van orgaan donatie volgt kani k wel wat vertellen.
Niet iedere ouder reageert hetzelfde. Het heeft erg te maken met de opvatting die ouders heben over donatie.
Geen enkele ouder (en dan ook echt geen enkele) vond de vraag ongepast of op een verkeerd moment gesteld.Men heeft altijd begrip voor eht stellen van de vraag ongeacht wat je mening is over donatie. Geen nekele ouder heeft ze dan ook onvelilig gevoeld om nee te zeggen.
Veel ouders vinden het fijn om te horen dat hun kind zlefs in het overlijden nog tot nut kan zijn voor een aantal andere mensen (en dit geld niet alleen voor ouders maar ook voor partners familieleden van donoren). Sommige mensen vinden het wel een naar idee maar dan is het de taak van arts en verpleegkundige om daar een goede voorlichting over te geven!
Niet iedere ouder reageert hetzelfde. Het heeft erg te maken met de opvatting die ouders heben over donatie.
Geen enkele ouder (en dan ook echt geen enkele) vond de vraag ongepast of op een verkeerd moment gesteld.Men heeft altijd begrip voor eht stellen van de vraag ongeacht wat je mening is over donatie. Geen nekele ouder heeft ze dan ook onvelilig gevoeld om nee te zeggen.
Veel ouders vinden het fijn om te horen dat hun kind zlefs in het overlijden nog tot nut kan zijn voor een aantal andere mensen (en dit geld niet alleen voor ouders maar ook voor partners familieleden van donoren). Sommige mensen vinden het wel een naar idee maar dan is het de taak van arts en verpleegkundige om daar een goede voorlichting over te geven!
-
Gerrie
Ik denk dat iedereen graag gezond wil zijn en blijven. En dan is het niveau van de gezondheidszorg nooit te hoog.Oorspronkelijk gepost door limosa
Jij hebt het over het niveau van de gezondheidszorg in het algemeen. Als je dat te hoog vindt, prima. Ik deel die mening overigens niet.
Maar waar het mij hier om gaat.
Door al die technische ontwikkelingen komen er ook steeds meer ethische vragen. En één van die vragen is: wanneer mag je de stekker uit het stopcontact trekken, zodat iemand echt overlijdt en we zijn organen kunnen gebruiken.
Het is dezelfde vraag als bij euthanasie.
Daarom vraag ik me af, moeten we die techniek nog verder ontwikkelen?
Waarom geen hart van een varken transplanteren? Weer een ethische vraag.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Oorspronkelijk gepost door Gerrie
Maar waar het mij hier om gaat.
Door al die technische ontwikkelingen komen er ook steeds meer ethische vragen. En één van die vragen is: wanneer mag je de stekker uit het stopcontact trekken, zodat iemand echt overlijdt en we zijn organen kunnen gebruiken.
Het is dezelfde vraag als bij euthanasie.
Wanneer gaat de stekker er uit. Ten eerste... wees blij dat we zo ver kunnen komen, en als iemand zo afhankelijk is , dan wil dat niet zeggen dat het eind in zicht is.
Maar wanneer de stekker er wél uit gaat? Gelukkig hebben we in Nederland artsen die daar nog wel verstandig genoeg over denken. En afgezien van een extreme uitzondering in England (dokter dood), denk ik dat de doktoren verstandig genoeg zijn.
En als er "gelegenheid" voor is, en de omstandigheden zijn daar. Dan vind ik het een fantastische gave van God, dat iemand anders zo verder kan leven, dankzij een ander. Het is wennen voor ons, maar ik vind het mooi en goed, dat het kan!
Nou, dat ruimtevaartgedoe mogen ze vandaag nog wel afschaffen! (MARSmannetje;)) Dikke onzin om daar geld in te stoppen. Miljoenen worden er aan besteed.Daarom vraag ik me af, moeten we die techniek nog verder ontwikkelen?
Waarom geen hart van een varken transplanteren? Weer een ethische vraag.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Maar het is goed dat er nog steeds onderzoeken worden gedaan naar bijvoorbeeld kanker. In Nederland zijn er genoeg (jonge) gezinnen KAPOT gegaan aan deze ziekte, dus ik zou zeggen, onderzoek gerust verder.
Met vriendelijke groet, Rick Marsman
-
limosa
Ik denk dat iedereen graag gezond wil zijn en blijven.
Dat denk ik ook.
Maar waar het mij hier om gaat. Door al die technische ontwikkelingen komen er ook steeds meer ethische vragen. En één van die vragen is: wanneer mag je de stekker uit het stopcontact trekken, zodat iemand echt overlijdt en we zijn organen kunnen gebruiken. Het is dezelfde vraag als bij euthanasie.
De stekker mag je er pas uittrekken als iemand al overleden is. Anders ís het dus euthanasie. Het kan nooit de bedoeling zijn euthanasie te plegen en dan de organen te gaan gebuiken. Gebeurt ook niet denk ik, euthanasie wordt toegepast in op patienten die als ongeschikt zijn volgens mij. Voor de discussie over orgaandonatie sec is het overigens verder niet relevant.
Daarom vraag ik me af, moeten we die techniek nog verder ontwikkelen? Waarom geen hart van een varken transplanteren? Weer een ethische vraag. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Orgaandonatie tussen mensen onderling is nu bestaande techniek, dat behoeft dus niet meer ontwikkeld te worden. Xenotransplantatie is wat anders, daar ben ik nog niet uit. Maar voor de discussie over orgaantransplantatie maakt dat niet uit. In de wetenschap zorgt bijna iedere ontwikkeling voor etische vragen. Maar je moet de afweging nu maken, wat er over een paar jaar weer bedacht wordt kun je nu niets mee.
Dat denk ik ook.
Maar waar het mij hier om gaat. Door al die technische ontwikkelingen komen er ook steeds meer ethische vragen. En één van die vragen is: wanneer mag je de stekker uit het stopcontact trekken, zodat iemand echt overlijdt en we zijn organen kunnen gebruiken. Het is dezelfde vraag als bij euthanasie.
De stekker mag je er pas uittrekken als iemand al overleden is. Anders ís het dus euthanasie. Het kan nooit de bedoeling zijn euthanasie te plegen en dan de organen te gaan gebuiken. Gebeurt ook niet denk ik, euthanasie wordt toegepast in op patienten die als ongeschikt zijn volgens mij. Voor de discussie over orgaandonatie sec is het overigens verder niet relevant.
Daarom vraag ik me af, moeten we die techniek nog verder ontwikkelen? Waarom geen hart van een varken transplanteren? Weer een ethische vraag. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Orgaandonatie tussen mensen onderling is nu bestaande techniek, dat behoeft dus niet meer ontwikkeld te worden. Xenotransplantatie is wat anders, daar ben ik nog niet uit. Maar voor de discussie over orgaantransplantatie maakt dat niet uit. In de wetenschap zorgt bijna iedere ontwikkeling voor etische vragen. Maar je moet de afweging nu maken, wat er over een paar jaar weer bedacht wordt kun je nu niets mee.
De stekker mag je er pas uittrekken als iemand al overleden is
Ik weet niet of dat altijd zo gaat. Hoe doen ze dat dan, als iemand hersendood is, en volkomen afhankelijk is van de stroomvoorziening in het ziekenhuis? volgensmij zijn daar "regels" voor, en blijft zo'n iemand niet in eeuwigheid doorleven.
Ik weet niet of dat altijd zo gaat. Hoe doen ze dat dan, als iemand hersendood is, en volkomen afhankelijk is van de stroomvoorziening in het ziekenhuis? volgensmij zijn daar "regels" voor, en blijft zo'n iemand niet in eeuwigheid doorleven.
Met vriendelijke groet, Rick Marsman
-
nursje
Op het moment dat je hersendood bent dan ben je feitelijk al overleden. Je word nog in leven gehouden door de beademing. Deze zal in overleg met de familie dan worden gestopt. Op het moment dat het beademingsbuisje er uit gehaald word (in bijzijn van familie) zal iemadn niet meer ademen en ook de hartslag zal afnemen en stoppen. Dan is iemand dus echt overleden!
Ja, toch lijkt me dit een supermoeilijk punt. Maar het is in dit geval de waarheid.
En in zo'n geval, mogen zij bij mij hebben wat ze nodig zijn. Maar aan de andere kant... ik moet er niet aan denken.
Het is toch een goede ontwikkeling in de medische wetenschap. Vele mensen zijn zo gespaard gebleven, en leven jaren langer!
Maar ja, wat kost zo'n transplantatie? en wat kost het helpen van iemand in Afrika voor Aids? dat is een ethische kwestie. Dat blijft moeilijk.
En in zo'n geval, mogen zij bij mij hebben wat ze nodig zijn. Maar aan de andere kant... ik moet er niet aan denken.
Het is toch een goede ontwikkeling in de medische wetenschap. Vele mensen zijn zo gespaard gebleven, en leven jaren langer!
Maar ja, wat kost zo'n transplantatie? en wat kost het helpen van iemand in Afrika voor Aids? dat is een ethische kwestie. Dat blijft moeilijk.
Met vriendelijke groet, Rick Marsman
-
Gerrie
Dit is dus duidelijk euthanasie.Oorspronkelijk gepost door nursje
Je word nog in leven gehouden door de beademing. Deze zal in overleg met de familie dan worden gestopt. Op het moment dat het beademingsbuisje er uit gehaald word (in bijzijn van familie) zal iemadn niet meer ademen en ook de hartslag zal afnemen en stoppen. Dan is iemand dus echt overleden!
-
nursje
Zucht...... juist niet dus.
Iemand is al OVERLEDEN maar word door de beademing in leven gehouden. Iemand komt NOOIT meer van de beademing af. Als je dus de beademing niet stopt ligt iemand dus als ze nog jong zijn en het hart is niet versleten over 40 jaar nog aan die bedeming. IEmand heeft totaal geen hersenfunctie meer wat dus ook inhoud dat iemadn niet kan ademen niet kan denken niet kan voelen of te wel het omhulsel is er nog maar verder doet dat niets meer.
De patient word in leven gehouden. Dat is dus GEEN euthenasie.
En ik word hier zoooo moe van. Verdiep je eens in de materie voor je een oordeel geeft. Dit schaadt de zorg dus ontzettend he. Zo komen de misverstanden in de wereld.
Vraag informatie aan bij de nederlands patienten vereniging of bij de nederlandse euthenasie vereniging maar roep noooit meer zulk soor dingen!!
Euthenasie is namelijk als er een aandoening is die wel met het leven verenigbaar is maar dat willens en weten de therapie gestopt word.En er wi;llens en wetens medicatie gegevn word die het leven doen beeindigen.
Dan is er nog abstinerend beleid: Hierbij word de therapie gestaakt en word geken wat het lichaam nog op eigen kracht kan. Vaak leidt dit er toe dat iemand overlijdt (maar zonder medicatie).
Het er uit halen van de beademingsbuis bij iemand die hersendood is kan je dus ook zien als abstinerend beleid. Je kijkt wat iemand nog op eigen kracht kan (en bij iemand die hersendood is is dit dus niks meer)
Iemand is al OVERLEDEN maar word door de beademing in leven gehouden. Iemand komt NOOIT meer van de beademing af. Als je dus de beademing niet stopt ligt iemand dus als ze nog jong zijn en het hart is niet versleten over 40 jaar nog aan die bedeming. IEmand heeft totaal geen hersenfunctie meer wat dus ook inhoud dat iemadn niet kan ademen niet kan denken niet kan voelen of te wel het omhulsel is er nog maar verder doet dat niets meer.
De patient word in leven gehouden. Dat is dus GEEN euthenasie.
En ik word hier zoooo moe van. Verdiep je eens in de materie voor je een oordeel geeft. Dit schaadt de zorg dus ontzettend he. Zo komen de misverstanden in de wereld.
Vraag informatie aan bij de nederlands patienten vereniging of bij de nederlandse euthenasie vereniging maar roep noooit meer zulk soor dingen!!
Euthenasie is namelijk als er een aandoening is die wel met het leven verenigbaar is maar dat willens en weten de therapie gestopt word.En er wi;llens en wetens medicatie gegevn word die het leven doen beeindigen.
Dan is er nog abstinerend beleid: Hierbij word de therapie gestaakt en word geken wat het lichaam nog op eigen kracht kan. Vaak leidt dit er toe dat iemand overlijdt (maar zonder medicatie).
Het er uit halen van de beademingsbuis bij iemand die hersendood is kan je dus ook zien als abstinerend beleid. Je kijkt wat iemand nog op eigen kracht kan (en bij iemand die hersendood is is dit dus niks meer)
-
Gerrie