Hinde schreef:Sander, wat ik me afvraag;
heb je als personeelslid nou eigenlijk de vrijheid/ruimte om in zo'n geval een geloofsgesprek aan te gaan met patient/bewoner?
Moet wel erg zwaar zijn voor jullie.
Alle respect!
Dat ligt er helemaal aan. Die ruimte heb ik wel waar ik nu werk. Christelijke instelling. In het ziekenhuis waar ik heb gewerkt niet. Je missie is daar niet " mensen bekeren" zoals collega's dat noemen.
In de nachtdienst heb je zee"en van tijd. Je kunt gerust voorlezen uit de Bijbel, een gesprek aangaan en heel soms kun je met mensen bidden. Maar dit hangt van heel veel factoren af.
* Gaar er op dat moment een bel of je pieper, dan ben je het intieme moment kwijt.
* Heeft iemand veel pijn, kun je beter 1 of 2 verzen lezen dan een hoofdstuk. (dit wordt bedoeld met prediker 12)Mensen zijn zo met hun pijn en lichaam bezig dat ze niets meer kunnen verdragen en zich niet kunnen concentreren.
* Staat iemand open voor begeleiding?
* Kan iemand goed overweg met pastoraal medewerker? Dan hoef jij " alleen maar" die in te schakelen.
* Hoe staat familie er tegenover? Als die je weg zitten te kijken, lukt het bidden bijna niet. Maar als je dan bidt voor de moeite voor familie levert dit wel respect op.
* Bidden is sowieso heel erg moeilijk. Ik doe het zo vaak als kan, maar je voelt je zo machteloos en klein.
Ten eerste tegenover de Heere.
Ten tweede weet je dat iemand gaat overlijden, dus wat kun je voor troost meegeven? (niet u wordt weer beter...)
Als personeel vonden we het moeilijk om altijd een passend hoofdstuk te lezen. De pastoraal medewerker heeft eens een hele mooie lijst gemaakt voor diverse omstandigheden. Zal hem hier eens posten.
Ten derde voel ik me klein t.o. de patient. Als midden twintiger zit je tegenover iemand die al een heel leven achter zich heeft....
Overdag heb je minder tijd, behalve op een palliatieve Unit. Daar zorg je voor "maar" 3 palliatieve patienten. Dan heb je meer tijd. Sowieso lees ik altijd na iedere maaltijd uit de Bijbel en voor het slapen gaan. Dus bij een gemiddelde patient 4 keer per dag en als iemand er voor open staat vaker. Overdag zijn er meer mensen die aandacht vragen, collega's die je moet overnemen e.d.
Het is echt mooi werk palliatieve zorg, ik zou niet zonder kunnen in mijn werk. Ik heb al meer dan 100 patienten verzorgd die overleden zijn, maar iedereen is uniek. Ik weet van iedere patient/bewoner de bijzonderheden nog precies.
Soms moet je keuzes maken die echt moeilijk zijn. (wanneer ga je nog sondevoeding geven of juist stoppen? Wanneer staak je het infuus en de medicamenten? Soms kan iemand de medicatie niet meer innemen omdat hij/zij niet meer kan slikken. Moet je ze dan nog via infuus toedienen? En als de verwachting nog 2 dagen is? Dan staak je het. Maar als er hartmedicatie bij zit? En onrustmedicatie? Als je die staakt krijgt iemand afkickverschijnselen.....
Er zit zoveel aan vast dat ik niet paraat heb of ik bij iedereen dezelfde keuze zou maken....Dat geldt zelfs voor palliatieve
sedatie....Daarnaast ben ik blij dat ik niet zelf die keuzes hoef te maken, maar de arts. En als ik iets niet wil uitvoeren vraag ik een collega het over te nemen. (iets wat nog niet is voorgekomen gelukkig.)
