Voor Zijn aangezicht, huisgodsdienst in de 21e eeuw.

[geledu]

Zelf vraag ik me ook wel eens af , hoe nu met deze zaken om te gaan.
We belijden allemaal dat er kinderen bekeerd worden, ja zelfs dat er genade kan zijn van moeders buik af.
Maar in de praktijk gaan we er in ons gebed meestal niet vanuit dat de kinderen wederomgeboren zouden kunnen zijn.
We bidden om vernieuwing er vanuit gaande dat er niets geestelijks in de kinderharten leeft.

Hoe zijn nu de vruchten te zien of een kind genade kent ?
Menigmaal hebben we een idee dat zo’n kind een heel ander, teruggetrokken en afzijdig leven zou hebben.
Maar is dat wel zo ? Zo is het met volwassenen toch ook niet ?
Een veronderstelde wedergeboorte gaat uiteraard te ver, maar ik denk dat we in onze kringen wel eens meer aandacht zouden moeten hebben voor het feit dat er in jonge kinderharten soms meer kan omgaan als dat wij denken.
En dat God doorgaat met het bekeren van zondaren in alle leeftijdscategorieën, dus ook bij jonge tot zeer jonge kinderen.

[JolandaOudshoorn]

Iwemand zei eens als een jong kind zegt: Ik heb de Heere Jezus lief dan moeten we eens als volwassenen zwijgen en God danken en bidden of Hij dit prile geloof verder wil verdiepen, ipv alles in twijfel gaan trekken en zeggen naar het kind toe: Ik hoop dat je dat ooit eens toegepast wordt.

[Rens]

...maakt u een nieuw hart en een nieuwen geest want waarom zoudt gij sterven?

Is dat geen oproep om voor een nieuw hart te smeken?

néé, want er staat "máákt u een nieuw hart" en níét sméékt om een nieuw hart......

[Rens]

Er zullen tegenwoordig ook mensen zijn die voor elkaar en hun kinderen bidden hoor maar je hóórt het nog maar zo weinig als je snapt wat ik bedoel.

Ik denk zomaar dat jij doelt op de tere Godsvreze, afhankelijkheid van God tot en met elke ademhaling, Liefde tot God, en dus Liefde tot onze naaste, dus gunning, en ga zo maar door......

Als dat "in de raderen mag zijn", wat zijn we dan rijk, buiten onszelf, in Christus Jezus onze Heere en Heiland.

Hem zij alle Lof en Heerlijkheid!

Misschien een beetje onbeschoft geformuleerd......................................( maar luisteren jullie dan nog wel. wij houden met rond biddag altijd kleine persoonlijke gesprekjes met kinderen van de kinderclub. In groepjes van 4-5 kinderen per leidinggevende. En dan wordt ook wel de vraag gesteld, zijn er mensen die voor jullie bidden? Ze noemen (bijna, de niet- en randkerkelijke kinderen niet) altijd hun ouders, vaak nog hun opa of oma en nog een paar mensen. en dan vertellen we de kinderen ook nog dat wij als leidinggevende voor hen bidden. en als ik met ouders praat, dan zeggen ze ook dat ze bidden voor hun kinderen, ja, als je gewoon eens een goed gesprek met iemand aangaat, dan zegt iedereen wel dat hij bidt voor kinderen.)

idd, je zegt het zélf al.

als je iets béter gelezen had, dan ging het over het als kind zijnde verkeren in de nabijheid van "de gezelschappen" waar Kinderen van God samenkwamen.

Welke plaats is er in het dagelijkse leven nu mooier dan, als kind zijnde, stilletjes in een hoekje zittende de levens- en geloofslessen van deze mensen Gods te mogen aanhoren, én er jaloers op worden dat jij ooit nog eens misschien als één van hen zou mogen worden???

[arti]

Welke plaats is er in het dagelijkse leven nu mooier dan, als kind zijnde, stilletjes in een hoekje zittende de levens- en geloofslessen van deze mensen Gods te mogen aanhoren, én er jaloers op worden dat jij ooit nog eens misschien als één van hen zou mogen worden???

Zoiets lees je vaak alleen nog maar in boeken...

[Mariavt]

Welke plaats is er in het dagelijkse leven nu mooier dan, als kind zijnde, stilletjes in een hoekje zittende de levens- en geloofslessen van deze mensen Gods te mogen aanhoren, én er jaloers op worden dat jij ooit nog eens misschien als één van hen zou mogen worden???

Zoiets lees je vaak alleen nog maar in boeken...

'k Heb het zelf vanaf mijn kindzijn tot aan mijn25e jaar mee mogen maken, toen viel één voor één mensen van het gezelschap weg door hun ingang ten eeuwige leven.

[Unionist]

Welke plaats is er in het dagelijkse leven nu mooier dan, als kind zijnde, stilletjes in een hoekje zittende de levens- en geloofslessen van deze mensen Gods te mogen aanhoren, én er jaloers op worden dat jij ooit nog eens misschien als één van hen zou mogen worden???

ooit nog eens misschien?

Dat vind ik toch een arme gedachte.

Dan biedt een opvoeding uit eht verbond toch meer.

Want als wij gedoopt worden in den naam des Vaders, zo betuigt en verzegelt ons God de Vader, dat Hij met ons een eeuwig verbond der genade opricht, ons tot zijn kinderen en erfgenamen aanneemt, en daarom van alle goed ons verzorgen, en alle kwaad van ons weren, of ten onzen beste keren wil. En als wij in den naam des Zoons gedoopt worden, zo verzegelt ons de Zoon, dat Hij ons wast in zijn bloed van al onze zonden, ons in de gemeenschap zijns doods en zijner wederopstanding inlijvende, alzo dat wij van al onze zonden bevrijd, en rechtvaardig voor God gerekend worden. Desgelijks als wij gedoopt worden in den naam des Heiligen Geestes, zo verzekert ons de Heilige Geest door dit heilig Sacrament, dat Hij in ons wonen, en ons tot lidmaten van Christus heiligen wil, ons toeeigenende hetgeen wij in Christus hebben, namelijk, de afwassing onzer zonden, en de dagelijkse vernieuwing onzes levens, totdat wij eindelijk onder de gemeente der uitverkorenen in het eeuwige leven onbevlekt zullen gesteld worden."

Ook ik ben opgegroeid in een gemeenschap waar je hoopte "ooit nog eens misschien" zo te worden als die mannen en vrouwen op de gezelschappen. Nog niet direct, want dan moest je in zwart of donkerblauw en jong bekeerden werden volgens de boekjes altijd eenzaam, doorgaans ziek en stierven jong. En de meesten waren toch onbereikbaar hoog. Dat waren bijzóndere mensen.

Nee, geef mij maar de levens- en geloofslessen van de mensen Gods, zoals die beschreven zijn: Geen bijzondere mannen en vrouwen, maar mensen van gelijke bewegingen als wij, maar toch rechtvaardig: Paulus, Timotheüs, Jakobus, Johannes. En vooral van die éne Mens Gods, Jezus. Laat Hem maar in het middelpunt staan bij je kinderen. Dan is het geen misschien ooit nog eens, maar dan mag je gelóven te worden zoals Hij.

Dat staat vast als een huis op een rots!

[Mariavt]

Ook ik ben opgegroeid in een gemeenschap waar je hoopte "ooit nog eens misschien" zo te worden als die mannen en vrouwen op de gezelschappen. Nog niet direct, want dan moest je in zwart of donkerblauw en jong bekeerden werden volgens de boekjes altijd eenzaam, doorgaans ziek en stierven jong. En de meesten waren toch onbereikbaar hoog. Dat waren bijzóndere mensen.

Dan heb ik het tóch anders ervaren unionist en niet alles gaat zoals sommige boekjes beschrijven.

[Unionist]

En, heeft het geholpen?

[memento]

Maar in de praktijk gaan we er in ons gebed meestal niet vanuit dat de kinderen wederomgeboren zouden kunnen zijn.
We bidden om vernieuwing er vanuit gaande dat er niets geestelijks in de kinderharten leeft.

Dit geldt niet alleen aangaande kinderen, maar aangaande iedereen. We zijn er in onze gezindte helaas aan gewend geraakt dat per definitie ieder kerkmens onbekeerd is. Bekeerd zijn wordt als uitzondering gezien.

Terwijl toch per definitie elk kerkmens bekeert moet zijn. Oh, maar u bent dat niet? Oei, dan is het toch wel erg met u gesteld. U hoort elke zondag dat u bekering nodig hebt, u hoort elke zondag dat er een gewillige Zaligmaker is, en u bent nog steeds onbekeerd?

Dát zou onze insteek moeten zijn. Onbekeerd zijn is raar.

[Marnix]

Maar in de praktijk gaan we er in ons gebed meestal niet vanuit dat de kinderen wederomgeboren zouden kunnen zijn.
We bidden om vernieuwing er vanuit gaande dat er niets geestelijks in de kinderharten leeft.

Dit geldt niet alleen aangaande kinderen, maar aangaande iedereen. We zijn er in onze gezindte helaas aan gewend geraakt dat per definitie ieder kerkmens onbekeerd is. Bekeerd zijn wordt als uitzondering gezien.

Terwijl toch per definitie elk kerkmens bekeert moet zijn. Oh, maar u bent dat niet? Oei, dan is het toch wel erg met u gesteld. U hoort elke zondag dat u bekering nodig hebt, u hoort elke zondag dat er een gewillige Zaligmaker is, en u bent nog steeds onbekeerd?

Dát zou onze insteek moeten zijn. Onbekeerd zijn is raar.

Juist! De volwassen mens theologiseert zichzelf soms dood. Juist dan zouden ze eens wat meer naar kinderen moeten kijken.... Die gaan moeilijke vragen stellen, niet allerlei dogma's kennen en geloven, maar gewoon vertrouwen en geen lastige vragen stellen. We bidden als gelovigen vaak of onze kinderen mogen worden zoals wij, maar moeten misschien maar eens bidden dat wij meer mogen worden als hen.

[Mariavt]

En, heeft het geholpen?

JA, de wetenschap dat er volk is dat voor je bidt geeft je bemoediging al zul je zelf door de Heere toegepast moeten krijgen wat ál God's kinderen leren.

[Bert Mulder]

Maar in de praktijk gaan we er in ons gebed meestal niet vanuit dat de kinderen wederomgeboren zouden kunnen zijn.
We bidden om vernieuwing er vanuit gaande dat er niets geestelijks in de kinderharten leeft.

Dit geldt niet alleen aangaande kinderen, maar aangaande iedereen. We zijn er in onze gezindte helaas aan gewend geraakt dat per definitie ieder kerkmens onbekeerd is. Bekeerd zijn wordt als uitzondering gezien.

Terwijl toch per definitie elk kerkmens bekeert moet zijn. Oh, maar u bent dat niet? Oei, dan is het toch wel erg met u gesteld. U hoort elke zondag dat u bekering nodig hebt, u hoort elke zondag dat er een gewillige Zaligmaker is, en u bent nog steeds onbekeerd?

Dát zou onze insteek moeten zijn. Onbekeerd zijn is raar.

Terwijl dat bij ons juist ongekeerd is. Zodat, tenzij anders getoond wordt, aangenomen is dat men deel heeft in Christus.

[Unionist]

En, heeft het geholpen?

JA, de wetenschap dat er volk is dat voor je bidt geeft je bemoediging al zul je zelf door de Heere toegepast moeten krijgen wat ál God's kinderen leren.

Geeft dat meerwaarde boven de door mij aangehaalde beloften van God de Vader, Zoon en Heilige Geest?

[Unionist]

Maar in de praktijk gaan we er in ons gebed meestal niet vanuit dat de kinderen wederomgeboren zouden kunnen zijn.
We bidden om vernieuwing er vanuit gaande dat er niets geestelijks in de kinderharten leeft.

Dit geldt niet alleen aangaande kinderen, maar aangaande iedereen. We zijn er in onze gezindte helaas aan gewend geraakt dat per definitie ieder kerkmens onbekeerd is. Bekeerd zijn wordt als uitzondering gezien.

Terwijl toch per definitie elk kerkmens bekeert moet zijn. Oh, maar u bent dat niet? Oei, dan is het toch wel erg met u gesteld. U hoort elke zondag dat u bekering nodig hebt, u hoort elke zondag dat er een gewillige Zaligmaker is, en u bent nog steeds onbekeerd?

Dát zou onze insteek moeten zijn. Onbekeerd zijn is raar.

Terwijl dat bij ons juist ongekeerd is. Zodat, tenzij anders getoond wordt, aangenomen is dat men deel heeft in Christus.

Deze zin begrijp ik niet helemaal. Sta jij nu een veronderstelde wedergeboorte voor? Als je wat anders bedoelt, wil je het dan in andere woorden nog een keer zeggen?