Hardop meebidden

[Mara]

Afgelopen donderdag woonde ik een begrafenis bij.
Rondom het graf was de plechtigheid heel kort, dominee vroeg of we samen het Onze Vader wilden bidden.
Nadat dit gedaan was, verzocht hij om gezamenlijk de Apostolische Geloofsbelijdenis op te zeggen.
Ik had hier grote moeite mee. Er stonden mensen naast me waarvan ik wist dat zij niet (meer) in God geloven.
Toch prevelden ze het mee.
Later zei één, ach, ik deed maar een beetje alsof, want ik ken het niet.

In onze kerken wordt altijd gezegd: een ieder bidt in zijn of haar hart mee.
Als het tijdens de rouwdienst in de kerk was gebeurd, had ik er minder moeite mee gehad. In een kerk kun je dit verwachten.
Maar een begraafplaats is een openbare gelegenheid en plaats, waar allerlei mensen zich verzamelen.
Is het dan wijs (of eerbiedig) van een predikant om op te roepen tot hardop gezamenlijk bidden en belijden?

[DDD]

Ik begrijp werkelijk niet wat daar mis mee zou zijn. Als je thuis onchristelijke gasten ontvangt, zijn die toch ook bij het gebed? Ze hoeven hun mond niet open te doen. En trouwens, de oproep om in je hart mee te bidden is niet wezenlijk anders.

Onze oud-predikant zei altijd in de inleiding op het onzevader (als het geen formuliergebed was) "en leer ons allen in waarheid bidden". Dat vond ik wel mooi. Dat benadrukt dat het niet vanzelfsprekend is.

Maar geldt dit niet net zo goed voor het zingen van psalmen op zo'n begrafenis?

[Hendrikus]

Afgelopen donderdag woonde ik een begrafenis bij.
Rondom het graf was de plechtigheid heel kort, dominee vroeg of we samen het Onze Vader wilden bidden.
Nadat dit gedaan was, verzocht hij om gezamenlijk de Apostolische Geloofsbelijdenis op te zeggen.
Ik had hier grote moeite mee. Er stonden mensen naast me waarvan ik wist dat zij niet (meer) in God geloven.
Toch prevelden ze het mee.
Later zei één, ach, ik deed maar een beetje alsof, want ik ken het niet.

In onze kerken wordt altijd gezegd: een ieder bidt in zijn of haar hart mee.
Als het tijdens de rouwdienst in de kerk was gebeurd, had ik er minder moeite mee gehad. In een kerk kun je dit verwachten.
Maar een begraafplaats is een openbare gelegenheid en plaats, waar allerlei mensen zich verzamelen.
Is het dan wijs (of eerbiedig) van een predikant om op te roepen tot hardop gezamenlijk bidden en belijden?

Ik neem aan dat dit een begrafenis was in een kerkelijk milieu waar het gebruikelijk is om het Onze Vader gezamenlijk te bidden en ook de geloofsbelijdenis (altijd, of soms) hardop gezamenlijk te zeggen. Dan is het niet meer dan logisch dat men die lijn ook voortzet bij een begrafenis. Sterker nog, het zou raar zijn als ze het op een begrafenis opeens zouden nalaten.

[Orchidee]

Ik vind het ook niet vreemd.
Ik heb dit wel vaker meegemaakt.
Het is toch vaker zo dat er ook ongelovige mensen op een begrafenis van een gelovige aanwezig zijn?!
Dat er mensen zijn die mee prevelen moeten zij zelf weten, ik zou in zo,n geval m,n mond houden denk...
Als er op een roomse begrafenis een mis word gehouden, neem ik daar geen deel aan, er zijn mensen (die totaal niet kerkelijk of gelovig zijn) die dat wel doen.
Tja, ieder zijn/haar eigen verantwoordelijkheid.

[eilander]

Ik ben het niet gewend en zou er ook niet zo vóór zijn. Maar ik zou wel oppassen om zomaar te denken van degene die naast me staat: "die gelooft niet (meer) in God". Onlangs heb ik nog gehoord dat de woorden op een begrafenis het middel waren tot iemands bekering!

[Mara]

Ik begrijp werkelijk niet wat daar mis mee zou zijn. Als je thuis onchristelijke gasten ontvangt, zijn die toch ook bij het gebed?

Die vraag ik niet hardop mee te bidden.

Ik neem aan dat dit een begrafenis was in een kerkelijk milieu waar het gebruikelijk is om het Onze Vader gezamenlijk te bidden en ook de geloofsbelijdenis (altijd, of soms) hardop gezamenlijk te zeggen

Nee, ik ben een paar keer in die kerk geweest en er werd niet hardop meebeleden.

Dan is het niet meer dan logisch dat men die lijn ook voortzet bij een begrafenis. Sterker nog, het zou raar zijn als ze het op een begrafenis opeens zouden nalaten.

De lijn is dus niet voortgezet, dat is t m juist.

Als er op een roomse begrafenis een mis word gehouden, neem ik daar geen deel aan, er zijn mensen (die totaal niet kerkelijk of gelovig zijn) die dat wel doen.
Tja, ieder zijn/haar eigen verantwoordelijkheid.

Ik was eens bij een trouwdienst van een collega, je kon naar voren komen voor een ouweltje. Dat deed ik (uiteraard) toen toch ook niet.

Maar ik zou wel oppassen om zomaar te denken van degene die naast me staat: "die gelooft niet (meer) in God".

Dat zei hij! Hij had niks meer met het geloof, waren zijn letterlijke woorden. Geloofsbelijdenis was hem ook totaal vreemd geworden.

Onlangs heb ik nog gehoord dat de woorden op een begrafenis het middel waren tot iemands bekering!

Ja, dat kan.
Maar dat kan evengoed gebeuren doordat de predikant de geloofsbelijdenis of het Onze Vader zegt.
Daar heb je geen gezamenlijk prevelement voor nodig toch?

Maar geldt dit niet net zo goed voor het zingen van psalmen op zo'n begrafenis?

Er werden alleen liederen gezongen in de rouwdienst, die stonden voorgedrukt op de liturgie.
Als je een rouwdienst in de kerk bijwoont, kun je er vanuit gaan dat er christelijke liederen gezongen worden.
Op een begraafplaats is dat eigenlijk open, ik heb al zoveel verschillende dingen meegemaakt.
Van een zeer kort ritueel tot een preek die dunnetjes overgedaan werd.

Ik stuitte op een ander probleem, dat zich afspeelt:
Onlangs bezocht ik een viering in een PKN-gemeente.
Ik werd daar verrast met een mij vaag bekende ‘nieuwe’ tekst van het Onze Vader. Van mij werd verwacht hardop mee te bidden. Gelukkig beschikte de kerk over de nieuwste digitale snufjes. De tekst stond op grote schermen, zodat het bidden met open ogen kon
gebeuren.
Er zijn nu vijf ‘Onze Vaders’ in gebruik: de protestantse, de rooms-katholieke, de oecumenische, de ‘hedendaagse’ (tekst Nieuwe Bijbelvertaing) en Mattheüs 6:9 e.v. uit de Bijbel in Gewone Taal (ook Liedboek p.547). Voor de oecumenisch ingestelde kerk of
kloosterbezoeker is het nogal moeilijk ze allemaal in het geheugen te prenten.

bron: kerkpleintexel.nl

Mag je God niet pas Onze Vader noemen als je je Zijn kind weet?

[DDD]

Het punt was dus dat gevraagd werd om hardop mee te bidden. Een aankondiging dat dat hardop zou verlopen, zou wel akkoord zijn.

Als je thuis gewend bent om met zijn allen het onzevader te bidden dan kondig je dat bij een nieuwe gast ook even aan. Dat is wel zo vriendelijk. Ik kan mij voorstellen dat ongelovige gasten dan voor de kinderen toch meepraten.

Maar goed, ik zie geen wezenlijk verschil met een kerkdienst. Al weet ik ook dat in de Calvijnse traditie een rouwbijeenkomst geen kerkdienst is en dat het ook prima is als de familie die zelf vormgeeft, althans, in theorie.

[emigrant]

@Mara
God noemt ons al kinderen voordat wij Hem Vader noemen!

[refo]

Afgelopen donderdag woonde ik een begrafenis bij.
Rondom het graf was de plechtigheid heel kort, dominee vroeg of we samen het Onze Vader wilden bidden.
Nadat dit gedaan was, verzocht hij om gezamenlijk de Apostolische Geloofsbelijdenis op te zeggen.
Ik had hier grote moeite mee. Er stonden mensen naast me waarvan ik wist dat zij niet (meer) in God geloven.
Toch prevelden ze het mee.
Later zei één, ach, ik deed maar een beetje alsof, want ik ken het niet.

In onze kerken wordt altijd gezegd: een ieder bidt in zijn of haar hart mee.
Als het tijdens de rouwdienst in de kerk was gebeurd, had ik er minder moeite mee gehad. In een kerk kun je dit verwachten.
Maar een begraafplaats is een openbare gelegenheid en plaats, waar allerlei mensen zich verzamelen.
Is het dan wijs (of eerbiedig) van een predikant om op te roepen tot hardop gezamenlijk bidden en belijden?

Kunnen we in het vervolg verschoond blijven van verslagen van begrafenissen die in jouw ogen onjuist verlopen. Ieder verwerkt zijn verlies zoals hij wil. Dat hoeven we hier niet te becommentariëren. Dan is het de kleding, dan de wc enu weer het gebed wat niet deugt.

[Mara]

Afgelopen donderdag woonde ik een begrafenis bij.
Rondom het graf was de plechtigheid heel kort, dominee vroeg of we samen het Onze Vader wilden bidden.
Nadat dit gedaan was, verzocht hij om gezamenlijk de Apostolische Geloofsbelijdenis op te zeggen.
Ik had hier grote moeite mee. Er stonden mensen naast me waarvan ik wist dat zij niet (meer) in God geloven.
Toch prevelden ze het mee.
Later zei één, ach, ik deed maar een beetje alsof, want ik ken het niet.

In onze kerken wordt altijd gezegd: een ieder bidt in zijn of haar hart mee.
Als het tijdens de rouwdienst in de kerk was gebeurd, had ik er minder moeite mee gehad. In een kerk kun je dit verwachten.
Maar een begraafplaats is een openbare gelegenheid en plaats, waar allerlei mensen zich verzamelen.
Is het dan wijs (of eerbiedig) van een predikant om op te roepen tot hardop gezamenlijk bidden en belijden?

Kunnen we in het vervolg verschoond blijven van verslagen van begrafenissen die in jouw ogen onjuist verlopen. Ieder verwerkt zijn verlies zoals hij wil. Dat hoeven we hier niet te becommentariëren. Dan is het de kleding, dan de wc enu weer het gebed wat niet deugt.

Kunnen we in het vervolg verschoond blijven van jouw sarcastische en zure opmerkingen?
Maar dit zal wel verwijderd worden.
Toch wilde ik het even kwijt.

[Zita]

Ontopic maar weer. De onderlinge toon mag gerust vriendelijk blijven.

[Een rechts-confessioneel]

ZONDAG 46
Vraag 120: Waarom heeft Christus ons geboden God aldus aan te spreken: Onze Vader?
Antwoord: Om van meet af aan, bij het begin van ons gebed, in ons het kinderlijk
ontzag en vertrouwen op God te wekken, die samen de grond van ons gebed
vormen, namelijk dat God door Christus onze Vader is geworden en dat Hij
ons datgene waarom wij Hem met een oprecht geloof bidden, veel minder zal
weigeren dan onze vaders ons aardse dingen ontzeggen.

Volgens mij heeft dat niets te maken met het feit of je je Zijn kind weet.

[eilander]

ZONDAG 46
Vraag 120: Waarom heeft Christus ons geboden God aldus aan te spreken: Onze Vader?
Antwoord: Om van meet af aan, bij het begin van ons gebed, in ons het kinderlijk
ontzag en vertrouwen op God te wekken, die samen de grond van ons gebed
vormen, namelijk dat God door Christus onze Vader is geworden en dat Hij
ons datgene waarom wij Hem met een oprecht geloof bidden, veel minder zal
weigeren dan onze vaders ons aardse dingen ontzeggen.

Volgens mij heeft dat niets te maken met het feit of je je Zijn kind weet.

Huh? Er staat toch duidelijk dat de grond van ons gebed is "dat God door Christus onze Vader is geworden"?
Dat is Hij niet als wij blijven zoals we geboren zijn.

Wel vind ik dat het Onze Vader gebeden kan worden omdat Hij onze Vader is krachtens schepping, en ook in een bijzondere betrekking tot ons staat, als geboren op het erf van het verbond. Maar (zie ook het andere actieve topic) wij moeten daarom niet minder (maar juist des te meer) wederom geboren worden!
Als wij Hem onze Vader noemen, terwijl we niets weten van die wedergeboorte, van geloof en bekering, van een omzetting van dood naar levend, van schuldvergeving, dan zou het elke keer een aanklacht moeten zijn.
Ja, wel onze Vader krachtens schepping, en omdat Hij recht op ons hart heeft, maar ondertussen leven we naar het goeddunken van ons eigen hart, en dus van de duivel!

[Vorst]

Ik vind het niet vreemd, maar juist mooi.

Jezus zei zelf, op de vraag van zijn leerlingen om hen te leren bidden, dat ze het 'onze Vader' mochten bidden. In dat licht bezien vind ik het extra mooi als mensen die niet gelovig zouden zijn het ook meebidden.

Overigens is het ook maar net wat je gewend bent, bij ons in de kerk sluiten we de dienst van gebeden altijd af met een gezamenlijk gebeden 'onze Vader'.

[Mara]

Ik vind het niet vreemd, maar juist mooi.

Jezus zei zelf, op de vraag van zijn leerlingen om hen te leren bidden, dat ze het 'onze Vader' mochten bidden. In dat licht bezien vind ik het extra mooi als mensen die niet gelovig zouden zijn het ook meebidden.

Overigens is het ook maar net wat je gewend bent, bij ons in de kerk sluiten we de dienst van gebeden altijd af met een gezamenlijk gebeden 'onze Vader'.

Het ging dus niet over het meebidden tijdens een kerkdienst, maar op een begraafplaats.
En meer nog, het hardop belijden van je geloof.
Nogmaals, in een kerk zal iedereen verwachten dat er gebeden, gedankt, gezongen en gepreekt wordt.
Om een geopend graf blijft dat toch tot het moment onzeker.
Er zijn mensen die niet naar een rouwdienst komen, maar alleen bij het begraven komen.
Dan is het toch een openbare gelegenheid, waar je nergens aan kunt zien of het een christelijke bijeenkomst is of niet?
Wat moeten mensen dan doen als ze opgeroepen om hardop hun geloof te belijden?
Nogmaals, het was niet de gewoonte in die kerk, noch bij die predikant.
Ik had dit - en velen met mij - ook niet verwacht.