Gedichten

[Panny]

In het boek 'Christus ons alles' met 8 preken van McCheyne staan prachtige gedichten.

Dit is het gedicht bij de eerste preek. (naar een gedicht van Joh Newton)

De preek gaat over Lukas 11: 21, 22
21 Wanneer een sterk gewapende zijn hof bewaart, zo is al wat hij heeft in vrede.
22 Maar als een daarover komt, die sterker is dan hij, en hem overwint, die neemt zijn gehele wapenrusting, daar hij op vertrouwde, en deelt zijn roof uit

Het is een confronterende preek over wat het betekent als het hart van de mens het paleis van de satan is.
De satan heeft met een brandijzer het geweten toegeschroeid tegen overtuiging van zonden, de satan zet een deksel op het hart ter verblinding voor het Evangelie van Christus, de satan heeft met ketenen de mens slaven van de zonde gemaakt, en de satan gebruikt zelfs het Woord van God om mensen te misleiden, bijvoorbeeld: ik kan gerust doorleven in de zonden, als ik uitverkoren ben zal God me toch behouden, of: God is liefde, het zal allemaal wel meevallen.
Maar de preek gaat ook over wat er gebeurd als Christus bezit neemt van dit hart.

Mijn hart, door uw gena bezocht,
hebt Gij, O Heere, overmocht.
Ik leg mij aan Uw voet.
Mijn strijd was tegen U gericht,
maar voor Uw liefde ben ik gezwicht:
zij heerst in mijn gemoed.

Al wat ik kon, heb ik betracht.
Ik tartte Uw geduld en macht.
Uw wet heb ik versmoord.
De martelaars op het schavot
vertrouwden niet zo sterk op God
als ik op satans woord.

Genade schonk Gij, rijk en vrij.
Er was vergeving, ook voor mij.
Voorbij was mijn verweer.
Hebt Gij voor een rebel gebloed,
gepleit voor hem en voor zijn goed?
Ik kniel aanbiddend neer.

Mijn ziel was niet voor U gezwicht,
door donder niet, noch bliksemschicht,
maar had zich stug verzet.
De vrede kwam in mijn gemoed
toen ik mocht zien op Christus' bloed.
'k Verfoei de zondesmet.

Mijn diep verlangen, Heer', is dit:
neem nu het Uwe in bezit,
want Gij hebt mij bevrijd,
verlost uit satans slavernij:
met al mijn krachten geef ik mij,
tot uwe dienst bereid.

Aan U gebonden is mijn wil,
in liefde en verlangen stil
't is al op U gericht.
Mijn hand, mijn tong, mijn oor, mijn oog -
wat ooit in satans dienst zich boog
is voor Uw aangezicht.

Kan ik nog blijven op het pad
waar 'k lasterend Uw Naam vertrad
en 't Evangelie schond?
Wie hoort wat God mij heeft bereid,
looft Hem om Zijn goedgunstigheid -
de ware, vaste grond.

[Hendrikus]

Een oudje al:

KOM HAASTIG !

'Kom haastig, Jezus!' bidt de predikant.
'Ja, Amen,' zegt een boer, 'wil spoedig komen!
Maar na de oogst, want van m'n nieuw stuk land
heb ik nog nooit de opbrengst waargenomen.'

'Ja, Amen,' zegt Mevrouw, 'maar mag ik voor
De bontjas die ik gisteren zag hangen
Eerst sparen en hem aandoen, als het Koor
Een avond geeft in 'Christ'lijke Belangen?'

'Ja, Amen,' zegt het kind, maar nu nog niet,
Ik moet nog met vakantie naar de bossen.
Maar ik zal zal zwaaien, zodat U het ziet,
Als U ons onder schooltijd komt verlossen.'

'Kom haastig, Jezus!' bidt de predikant.
'Maar mag ik eerst die nieuwe lezing lezen,
Die ik gemaakt heb voor het Jeugdverband
Over 'Gij zult het wel verstaan na dezen'?

De beden komen in de hemel aan.
De cherubijnen zwijgen, die ze brachten.
En Jezus vraagt: "Kan Ik vandaag al gaan?'
Zijn Vader zucht: 'Ge moet nog even wachten.'

ds. Okke Jager
Uit: Okke Jager: 'Worden als een kind'
Kok, Kampen. 1954

[J.C. Philpot]

Het gebroken pootje

Aan de helling des bergs in een eenzame hut
zat een herder omringd door zijn schapen
op een leger van stro, vlak naast hem,
lag een lam, dat verwond scheen, te slapen.

Is het schaapje daar krank vroeg een bedelaar,
die zijn hoofd om de deur had gestoken,
ach nee sprak de herder, en streelde het zacht
er is één van zijn pootjes gebroken.

Och arme hoe jammer hoe is dat gekomen,
vroeg de vreemd'ling met droeve ogen,
'k heb het zelve gedaan sprak de herder,
ik mocht zijn onwil niet langer gedogen.

'k Heb dagen en maanden, geduldig getracht,
dit schaapje met liefde te leiden.
Ik gaf het het beste, en voerde het zacht
langs koele en grazige weiden.

maar luisteren wilde het nimmer, ach nee,
naar mij niet, en ook niet naar mijn honden,
steeds ging het zijn weg, soms heel hoog in 't gebergte
bij een afgrond heb ik 't vaak gevonden.

'k Heb het eenmaal gered uit des adelaars klauw,
het bleef in een doornenhaag steken,
maar 't ergste was nog, anderen volgden zijn spoor,
dat is Mij dikwijls gebleken

'k Ben Herder reeds lang en er was maar één weg,
't voor groter gevaar te bewaren,
toen brak ik zijn pootje (het heelt spoedig weer)
'k had het schaapje die pijn willen besparen.

Eerst was het verwoed en het schopte en beet,
van voedsel wou het ook niet weten,
Ik verbond zacht zijn pootje en droef ging ik heen,
maar 't schaapje kon ik niet vergeten.

Toen ik weer kwam, toen keek het deemoedig mij aan,
en likte mijn handen zo blijde,
en sinds dat, geeft het acht op de klank van mijn stem
en wijkt niet meer van mijn zijde.

't Is beter haast weer, en zo straks gaat het mee,
maar 'k blijf nog zijn pootje verbinden,
in mijn kudde dat weet ik, is nergens voortaan,
een gehoorzamer schaapje te vinden.

Goedenacht zei de vreemd'ling en wendde zijn schreden
om verder zijn weg te vervolgen
'zou de Hemelse Herder niet, zo vroeg hij zich af,
soms ook met Zijn schaapjes zo handelen?

[helma]

Sloeg eer ik werd verdrukt het dwaalspoor in...

[FlyingEagle]

Het gebroken pootje

Aan de helling des bergs in een eenzame hut
zat een herder omringd door zijn schapen
op een leger van stro, vlak naast hem,
lag een lam, dat verwond scheen, te slapen.

Is het schaapje daar krank vroeg een bedelaar,
die zijn hoofd om de deur had gestoken,
ach nee sprak de herder, en streelde het zacht
er is één van zijn pootjes gebroken.

Och arme hoe jammer hoe is dat gekomen,
vroeg de vreemd'ling met droeve ogen,
'k heb het zelve gedaan sprak de herder,
ik mocht zijn onwil niet langer gedogen.

'k Heb dagen en maanden, geduldig getracht,
dit schaapje met liefde te leiden.
Ik gaf het het beste, en voerde het zacht
langs koele en grazige weiden.

maar luisteren wilde het nimmer, ach nee,
naar mij niet, en ook niet naar mijn honden,
steeds ging het zijn weg, soms heel hoog in 't gebergte
bij een afgrond heb ik 't vaak gevonden.

'k Heb het eenmaal gered uit des adelaars klauw,
het bleef in een doornenhaag steken,
maar 't ergste was nog, anderen volgden zijn spoor,
dat is Mij dikwijls gebleken

'k Ben Herder reeds lang en er was maar één weg,
't voor groter gevaar te bewaren,
toen brak ik zijn pootje (het heelt spoedig weer)
'k had het schaapje die pijn willen besparen.

Eerst was het verwoed en het schopte en beet,
van voedsel wou het ook niet weten,
Ik verbond zacht zijn pootje en droef ging ik heen,
maar 't schaapje kon ik niet vergeten.

Toen ik weer kwam, toen keek het deemoedig mij aan,
en likte mijn handen zo blijde,
en sinds dat, geeft het acht op de klank van mijn stem
en wijkt niet meer van mijn zijde.

't Is beter haast weer, en zo straks gaat het mee,
maar 'k blijf nog zijn pootje verbinden,
in mijn kudde dat weet ik, is nergens voortaan,
een gehoorzamer schaapje te vinden.

Goedenacht zei de vreemd'ling en wendde zijn schreden
om verder zijn weg te vervolgen
'zou de Hemelse Herder niet, zo vroeg hij zich af,
soms ook met Zijn schaapjes zo handelen?

Dichter?

[J.C. Philpot]

Het gebroken pootje

Aan de helling des bergs in een eenzame hut
zat een herder omringd door zijn schapen
op een leger van stro, vlak naast hem,
lag een lam, dat verwond scheen, te slapen.

Is het schaapje daar krank vroeg een bedelaar,
die zijn hoofd om de deur had gestoken,
ach nee sprak de herder, en streelde het zacht
er is één van zijn pootjes gebroken.

Och arme hoe jammer hoe is dat gekomen,
vroeg de vreemd'ling met droeve ogen,
'k heb het zelve gedaan sprak de herder,
ik mocht zijn onwil niet langer gedogen.

'k Heb dagen en maanden, geduldig getracht,
dit schaapje met liefde te leiden.
Ik gaf het het beste, en voerde het zacht
langs koele en grazige weiden.

maar luisteren wilde het nimmer, ach nee,
naar mij niet, en ook niet naar mijn honden,
steeds ging het zijn weg, soms heel hoog in 't gebergte
bij een afgrond heb ik 't vaak gevonden.

'k Heb het eenmaal gered uit des adelaars klauw,
het bleef in een doornenhaag steken,
maar 't ergste was nog, anderen volgden zijn spoor,
dat is Mij dikwijls gebleken

'k Ben Herder reeds lang en er was maar één weg,
't voor groter gevaar te bewaren,
toen brak ik zijn pootje (het heelt spoedig weer)
'k had het schaapje die pijn willen besparen.

Eerst was het verwoed en het schopte en beet,
van voedsel wou het ook niet weten,
Ik verbond zacht zijn pootje en droef ging ik heen,
maar 't schaapje kon ik niet vergeten.

Toen ik weer kwam, toen keek het deemoedig mij aan,
en likte mijn handen zo blijde,
en sinds dat, geeft het acht op de klank van mijn stem
en wijkt niet meer van mijn zijde.

't Is beter haast weer, en zo straks gaat het mee,
maar 'k blijf nog zijn pootje verbinden,
in mijn kudde dat weet ik, is nergens voortaan,
een gehoorzamer schaapje te vinden.

Goedenacht zei de vreemd'ling en wendde zijn schreden
om verder zijn weg te vervolgen
'zou de Hemelse Herder niet, zo vroeg hij zich af,
soms ook met Zijn schaapjes zo handelen?

Dichter?

Bij mij onbekend. Ik weet alleen dat Ds. Toes had het aan de muur had hangen: http://www.rd.nl/kerk-religie/ds-toes-h ... -1.1117533

In de studeerkamer gaf ds. Toes ook belijdeniscatechisatie. Een van de catechisanten keek eens wat nieuwsgierig rond en ontdekte een ingelijst gedicht aan de muur: ”Het gebroken pootje”. Ze moest het van ds. Toes maar even van de muur halen en voorlezen. Het ging over een schaap waarvan de herder met opzet een pootje gebroken had, omdat het nooit wilde luisteren. Het liep almaar weg, soms heel hoog in het gebergte, soms tot aan de rand van de afgrond. Nadat de herder, om het schaapje voor groter gevaar te bewaren, het pootje had gebroken, liet hij noteren: „En sinds dat, geeft het acht op de klank van mijn stem, en wijkt niet meer van mijn zijde.” De les voor de catechisanten was duidelijk: „Zou de hemelse Herder soms ook niet zo met Zijn schaapjes handelen?”

[Isala]

Gebed van een moeder voor haar kinderen.

Heere, ik kan mijn kinderen het geloof niet geven.
Genade is niet bij erfenis.
Het gebed voor hen is mij nog slechts gebleven
dat ik in Uw Rijk straks geen van mijn kinderen mis.

Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven
Dus pleit ik dagelijks Heere, op Uw verbond.
U was er bij de aanvang van hun leven
en toen U vol genade bij het doopvont stond.

U hebt beloofd: ik wil altijd je Vader zijn,
maar 'k weet niet of ze Uw kind wel willen wezen.
Dat is o grote God, mijn twijfel en mijn pijn.
Ze leven soms zo ver bij U vandaan, dat doet mij vrezen!

Heere, ik wil voor al mijn kinderen vragen
en buig mijn knieën voor U, elke dag:
Wil U ze in Uw groot erbarmen dragen,
bewaar ze dicht bij U, tot aan hun laatste dag.

Amen.


Dit gebed hing op een briefje in een kerk die wij gister bezochten.

[helma]

Dat komt uit een worstelend moederhart!

[Isala]

Het raakte me erg toen ik het las.
Het is een grote nood van veel ouders.

[helma]

Ja dat snap ik. Mooi dat ze pleit op het verbond. En als je dan het citaat leest over de bekering van CS Lewis dan is het toch een zegen dat we een God hebben die verloren zonen en dochters zoekt! Hoe vijandig ook.

[-DIA-]

Moeilijk uit te spreken en misschien ook moeilijk te begrijpen:

Mooi Riessen
Tusken 't heed en bos en akker,
tusken 't hoog' en leege laand,
woer 'n Oa zo laankzaam, laankzaam kroonkelt,
zik 'nen weg noar 't noorden baant,
woer nog zeent, de vennekoelen
met de bolnpeeters in 't reet,
woer 't nog völle, völle oolderwàts is,
weet ie woer dàt is of neet,

Refrein: Dàt is in Riessen, dàt oole Riessen,
't mooiste plaetsken oet heel Twentelaand
in heele groote stean, kon 'k vaste aalt nit wean
mear Riessen, jonge joa, jonge joa, jonge joa,
dàt lig mie toch zo noa, toch zo noa, toch zo noa
dàt lig mie zo heelder en zo fris,
umdàt 'r mear één Riessen is
umdàt 'r mear één Riessen is.

[Desiree]

Dat klinkt bekend... wij hebben een cd waar dit lied ook opstaat... Hoort bij de tweetalige opvoeding .

[-DIA-]

Ooit was dit Gezang 1 (volgens mij in de bundel voor de voormalige Gereformeerde Kerken)

Hoe zal ik u ontvangen,
hoe wilt Gij zijn ontmoet,
O, 's werelds hoogst verlangen,
des sterv'lings zaligst goed?
Dat ons uw Geest verlichte!
Houd zelf de fakkel bij,
die, Heer', ons onderrichte,
wat U behaag'lijk zij!

Uw Sion strooit U palmen
en twijgen voor de voet,
en ik breng U in psalmen
mijn jubelende groet.
Mijn hart zal 't feestkleed dragen
van altijd jeugdig groen,
en van uw lof gewagen,
zoveel mijn lied kan doen.

Ver van de troon der tronen
en 's hemels zonneschijn
wilt G' onder mensen wonen,
der mensen broeder zijn!
Met God wilt G' ons verzoenen,
tot God heft G' ons omhoog,
en onder millioenen
hebt Gij ook mij in 't oog.

'k Lag machteloos gebonden:
Gij komt en maakt mij vrij!
Ik was bevlekt met zonden:
Gij komt en reinigt mij!
Het leven was mij sterven,
tot Gij mij op deed staan.
Gij doet mij schatten erven,
die nimmermeer vergaan.

Wat deed uit 's hemels zalen,
o Heer' der heerlijkhe'en,
op aard' U nederdalen?
Uw grote liefd' alleen,
uw eindeloos erbarmen
met onze grote nood,
dat als met reddend' armen
ons zegenend omsloot!

Ja, schrijf dat in uw harte,
gij diep bedroefde schaar!
Bij 't nijpen van de smarte,
bij 't barnen van 't gevaar:
al scheurde 't kruis uw schouder,
al doofde 't laatste licht,
de Trooster en Behouder
staat voor uw aangezicht!

Nu hebt gij niet te vragen,
of God wel vrede biedt:
"In mensen welbehagen!"
zo klinkt het eng'lenlied
't Klinkt voort, waarheen w' ook zweven
uit Bethl'em Efrata;
het klinkt ook onder 't sterven
nog in ons harte na!

Hoe d' afgrond ons bestrijde,
de wereld ons verschrikk',
de Heer staat ons ter zijde
tot onze jongste snik.
Zijn macht is alvermogen
en ied're vijand vliedt
voor d' opslag van zijn ogen,
waar Hij als Vorst gebiedt.

Nog eens zal Hij verschijnen
als Richter van 't heelal,
die 't hoofd van al de zijnen
voor eeuwig kronen zal.
Nog is die dag verborgen;
wacht hem gelovig af,
terwijl de grote morgen
reeds schemert boven 't graf!

[Hendrikus]

Ooit was dit Gezang 1 (volgens mij in de bundel voor de voormalige Gereformeerde Kerken)
Hoe zal ik u ontvangen,

Nee hoor, dat betrof de Hervormde Bundel van 1938 ["Psalmen en gezangen voor den eeredienst der Nederlandsche Hervormde Kerk"] die in 1973 is vervangen door het Liedboek voor de kerken, en in 2013 door het Liedboek Zingen en bidden in huis en kerk.

Maar "Hoe zal ik U ontvangen" staat ook weer in de bundel Weerklank (2016), als lied 109 (met de melodie uit de Hervormde Bundel 1938) en 110 (met de melodie uit het Liedboek).

[-DIA-]

Wie weet van wie onderstaan citaat (waarschijnlijk uit een gedicht) is?

Ongeloof houdt God verdacht,
in Zijn liefde, trouw en macht.