Gedichten

[Dodo]

Ik heb inderdaad uitgevogeld dat "dat blik" juist heel knap is.

[windorgel]

Welke taalfouten? Ik zie ze niet.
Polsendraaiend snap ik ook niet, die hele regel niet eigenlijk.

[Dodo]

Beveeld.

[windorgel]

Beveeld.

O ja, bevolen

[Ad Anker]

Beveeld mag wel. Is denk ik ook bewuste keus. Geschreeuwd, beveeld en later strijden, vermijden, rijden.

[helma]

Ik las in het boekje "Why Grossdaudy" ( een vraaggesprek tussen een jong Amish kind en zijn grootvader over de regels van old-order-Mennonites) een aardig gedicht wat grootvader gebruikte om aan te geven waarom grenzen en regels belangrijk zijn.


"The Ambulance Down in the Valley."

‘ Twas a dangerous cliff, as they freely confessed,
Though to walk near its crest was so pleasant,
But over its terrible edge there had slipped,
A duke and full many a peasant.

So the people said something would have to be done,
But their projects did not at all tally.
Some said, "Put a fence around the edge of the cliff,"
Some, "An ambulance down in the valley."

But the cry for the ambulance carried the day,
For it spread through the neighboring city,
A fence may be useful or not, it is true,
But each heart became moved with pity,

For those who slipped over that dangerous cliff;
And the dwellers on highway and alley
Gave pounds and gave pence not to put up a fence,
But an ambulance down in the valley.

Then an old sage remarked, "it’s a marvel to me
That people give far more attention
To repairing the results than to stopping the cause,
When they’d much better aim at prevention.

"Let us stop at its source all this hurt," cried he.
"Come, neighbors and friends, let us rally.
If the cliff we will fence, we might almost dispense
With the ambulance down in the valley.

[Panny]

Dit sprak me erg aan: https://m.youtube.com/watch?v=tUopjXHgRl8

[-DIA-]

EEN ONDERWIJZING VOOR ASAF

Waarom, o God, zijn wij in eeuwigheid
Van Uwe gunst en onderstand verstoken?
Hoe kan Uw toorn dus tegen ons nog roken,
Die schapen zijn, zelfs door Uw hand geweid?

Herdenk de trouw, aan ons voorheen betoond;
Denk aan Uw volk, door U van ouds verkregen;
Denk aan Uw erf, het voorwerp van Uw zegen;
Aan Sions berg waar G' eertijds hebt gewoond.

Ruk spoedig aan, verdubbeld Uwe schreên;
Zie, hoe de stad verwoest ligt en vergeten;
Des vijands macht heeft alles neergesmeten,
Uw heiligdom verdorven en vertreên.

Uw vijand heeft, ter plaatse van 't gebed,
Gelijk een leeuw gebruld bij 't zegevieren;
Zelfs, U ten schimp, heeft hij zijn krijgsbanieren,
In trotsen moed, tot tekenen gezet.

Elk woedt om strijd, en toont zich onbeschroomd;
Men houwt en hakt, dat poort en binten beven;
Gelijk men slaaft, om bijlen aan te geven,
En ijv'rig kapt in 't hoog en dicht geboomt'.

Dus hebben z' ook, doldriftig, onbesuisd,
Graveerselen, pilaren, wanden, bogen,
Wier kunstsieraad de lust was van elks ogen,
Met zwaard, houweel en hamer woest vergruisd.

Uw heiligdom is door het vuur verteerd;
Niets heeft zijn glans voor 't woên des gloeds beveiligd;
Uw schoon paleis, Uw woning is ontheiligd,
Ten gronde toe in puin en as verkeerd.

"Laat", zeiden zij, "laat ons het ganse land,
Geplunderd, voor onz' overmacht doen zwichten."
Hun wrede vuist heeft al de Godsgestichten,
Uw naam ten hoon, verbrijzeld of verbrand.

Wij zien aan ons, na al dit ongeval,
Geen teek'nen meer van Uwe gunst gegeven;
Niet één profeet is ons tot troost gebleven;
Geen sterv'ling weet, hoe lang dit duren zal.

Hoe lang, o God, zal in dit zwaar verdriet,
De vijand ons zijn wrede trotsheid tonen?
Zal hij Uw naam in eeuwigheid dan honen?
Neen, 't kan niet zijn; dat duldt Uw glorie niet.

Ach, waarom trekt G' uw hand dus van ons af,
Uw rechterhand, die ons tot steun kan strekken?
Ai, wil haar eens uit Uwen boezem trekken,
En maak een eind aan Uw gestrenge straf.

Gij, evenwel, Gij blijft dezelfd', o HEER;
Gij zijt van ouds mijn toeverlaat, mijn Koning,
Die uitkomst gaaft, en, uit Uw hemelwoning,
Voor ieders oog Uw haat'ren gingt te keer.

Gij spleet weleer de Schelfzee door Uw kracht;
Gij hebt den kop der woest' en felle draken,
Het vrees'lijk heir, dat Isrel dorst genaken,
ln 't hart der zee, verbroken door Uw macht.

Uw sterke hand heeft 's Leviathans woên
Betoomd, gestuit; deed Farao bezwijken;
Waar 't woest gediert' aan duizenden van lijken,
Op 't dorre strand, zijn rooflust mocht voldoen.

Hoe menigmaal hebt G' ons Uw gunst betoogd,
't Zij G' een fontein deedt uit een rots ontspringen,
Of op een hoop de waat'ren samendringen,
Wanneer de stroom door U werd uitgedroogd.

De dag is d' Uw'; ook vormdet Gij den nacht;
Gij schiept het licht, de zon met gloed en stralen;
Door U is d' aard' gesteld in juiste palen;
Elk jaarseizoen hebt Gij tot stand gebracht.

Beschouw, Herdenk, mijn God, herdenk die wonderdaân!
Een dwaas geslacht heeft Uwen naam gelasterd;
De vijand, van Uw vrees en dienst verbasterd,
Heeft Uwen roem met smaad en schimp belaân.

Geef 't wild gediert', dat niets in 't woên ontziet,
De ziele van Uw tortelduif niet over;
Laat, grote God, om een gehaten rover
Uw kwijnend volk niet eeuwig in 't verdriet.

Beschouw, herdenk Uw vastgestaafd verbond;
Laat dat Uw hart tot ons in liefd' ontvonken;
Het land is vol van duist're moordspelonken,
Vanwaar 't geweld ons grieft met wond op wond.

Vergeet niet, HEER, dien onverdraagb'ren hoon,
Dat luid geroep van al Uw weêrpartijders;
Het woest getier van Uwe machtbestrijders
Stijgt telkens op tot voor Uw hemeltroon.

Dat elk verdrukt' Uw bijstand eens erlang';
Laat, laat Uw volk niet schaamrood wederkeren;
Maar wil van hen ellend' en nooddruft weren,
Opdat z' Uw naam verheffen in gezang.

Rijs op, o God, rijs op, toon Uw gezag;
Betwist Uw zaak, wees onze pleitbeslechter;
't Is meer dan tijd; gedenk, o hoogste Rechter,
Wat smaad de dwaas U aandoet dag op dag.

Vergeet niet, HEER, dien onverdraagb'ren hoon,
Dat luid geroep van al Uw weêrpartijders;
Het woest getier van Uwe machtbestrijders
Stijgt telkens op tot voor Uw hemeltroon.

herdenk Uw vastgestaafd verbond;
Laat dat Uw hart tot ons in liefd' ontvonken;
Het land is vol van duist're moordspelonken,
Vanwaar 't geweld ons grieft met wond op wond.

Dat elk verdrukt' Uw bijstand eens erlang';
Laat, laat Uw volk niet schaamrood wederkeren;
Maar wil van hen ellend' en nooddruft weren,
Opdat z' Uw naam verheffen in gezang.

Rijs op, o God, rijs op, toon Uw gezag;
Betwist Uw zaak, wees onze pleitbeslechter;
't Is meer dan tijd; gedenk, o hoogste Rechter,
Wat smaad de dwaas U aandoet dag op dag.

Vergeet niet, HEER, dien onverdraagb'ren hoon,
Dat luid geroep van al Uw weêrpartijders;
Het woest getier van Uwe machtbestrijders
Stijgt telkens op tot voor Uw hemeltroon.

[zonnebloem96]

Wie weet van wie onderstaan citaat (waarschijnlijk uit een gedicht) is?

Ongeloof houdt God verdacht,
in Zijn liefde, trouw en macht.

Heb het onlangs gelezen. Het is van Groenewegen, uit de lofzangen Israëls. Het hele gedicht omvat 20 coupletten en is getiteld ''Het lastige kruis''
De geciteerde regels komen uit het 13e couplet:
''Het ongeloof houdt God verdacht,
in Zijn liefde, trouw en magt:
Zoo wordt Gods eer en roem ontluisterd,
en 't harte hoe langs hoe meer verduisterd.''

[Mara]

Polderland

De verten komen eindeloos mij tegen,
gaan door mij heen en achter mij teloor.
Ik rijd zo blank langs altijd weer nieuwe wegen,
recht en gelukkig, en weet niet waarvoor
ik zoveel hemel heb van God gekregen,

met zoveel wolken en met zoveel dromen,
met zo’n oneindig aantal kleuren grijs.
Dit zijn de luchten waar God weer zal komen,
dit is het landschap voor zijn paradijs.

Ach, d'avond valt. – Rijd ik het donker door,
dan is het groot geluid van wind en regen
het enig landschap in mijn diepe oor.

J.W. Schulte Nordholt (1920-1995)

[Mara]

Engelenlied

Hoort, luistert toe, zoo hemelschoon
klinkt ’t engelenlied op hemeltoon,
God, dat eeuwig Wezen, wordt geprezen
door ’t reine engelenkoor.
Het klinkt den Hemel door.

Wie zou dan dien God niet vreezen?
Door dat hemelsche gezicht
zijn de herders zeer verschrikt.
’t Welbehagen in menschen daalde neer.
In Bethlehems stal lag der schepselen Heer’.

’t Welbehagen was in dien eenigen Zoon,
Die daar verliet den hemeltroon.
Om voor verlorenen het leven
door zijn eeuwige liefde te geven
Vrede op aarde, ja, in Godes Zoon,
Ook ik ben Zijn smarten loon.

(Jansje Zondag, Pelgrimszangen 16 november 1914)

[zonnebloem96]

't Is Kerst en het is zo donker.
Op aarde ja, maar kijk eens naar het Licht.
Kijk eens omhoog, kijk naar het stergeflonker.
Hou daar het oog eens op gericht.
Die sterren spreken grote dingen
van het Licht, Dat eens gekomen is.
Dat alleen het donker kan verdringen,
waardoor wijken zál alle duisternis.

[-DIA-]

O Kersnacht, schooner dan de daegen,
Hoe kan Herodes 't licht verdraegen,
Dat in uw duisternisse blinckt,
En wort geviert en aengebeden?
Zijn hooghmoed luistert na geen reden,
Hoe schel die in zijn ooren klinckt.
Hy pooght d'onnoosle te vernielen
Door 't moorden van onnoosle zielen,
En werckt een stad en landgeschrey,
In Bethlehem en op den acker,
en maeckt den geest van Rachel wacker,
Die waeren gaet door beemd en wey,
Dan na het westen, dan na'et oosten.'
Wie zal die droeve moeder troosten
Nu zy haer lieve kinders derft?
Nu zy die ziet in 't bloed versmooren,
Aleerze naulix zijn geboren,
en zoo veel zwaerden rood geverft?

Joost van den Vondel

De inspiratie van dit gedicht kwam voort uit het topic over kerstnachtdiensten,
en deed dit oude gedicht weer boven borrelen.

[zonnebloem96]

Er zijn veel Namen aan Jezus gegeven,
maar Wie is Hij voor mij?
Is Hij voor mij de Bron van 't Leven?
Wie is Hij, ja, Wie is Hij?

Is Hij voor mij de Leeuw uit Juda's stam?
Die niet voor een vriend,
maar Die voor een grote vijand kwam,
één die de dood zelfs had verdiend.

Is Hij voor mij het Goddelijke Lam?
Die de dood is ingegaan
en Die al mijn zonden op Zich nam.
Is mijn schuld door Hem voldaan?

Is Hij voor mij de onfeilb're Raad?
Wanneer ik geen uitkomst weet
in al mijn onmacht, zonde en mijn haat.
Ja, ook in zorgen, nood en leed.

Is Hij voor mij de grote Middelaar?
Die voor mij tussentreedt
als ik verschijnen moet voor Gods vierschaar.
Die mij met Zijn gerechtigheid bekleedt.

Is Hij voor mij de onverbreekb're Rots?
Die alles kan verbreken door Zijn kracht,
Die zoveel sterker bleek dan al mijn trots,
mijn haat, waarmee ik Hem heb veracht.

Is Hij voor mij de ware Wijnstok
in Wie ik bent ingeënt?
Omdat Hij ook mij door Zijn liefde trok?
Eeuwig van Hem ben gekend?

Is Hij voor mij het opgegane Licht
voor Wie 't donker wijken moet?
Op Wie mijn blik gelovig is gericht.
Die een Lamp is voor mijn voet.

Is Hij voor mij de Goede Herder?
Die mij zette in Zijn spoor
en me leiden zal steeds verder.
Volgen mag ik, Hij gaat voor.

Is Hij mijn Heere en mijn Koning?
Ben ik Hem gehoorzaam? Hij
regeert, beschut, beschermt vanuit Zijn Woning!
Hij is machtig, Hij bindt en Hij maakt vrij

Is Hij voor mij de Weg, de Deur en Poort
waardoor gebeden worden kan,
omdat God mij om Zijnentwil verhoort?
Ben ik daar verzekerd van?

Is Hij de blinkende Morgenster,
een onmisbare Gids voor mij?
Al zie ik Hem in 't leven slechts van ver,
door het geloof blijft Hij nabij.

Is Hij voor mij de Opstanding?
Die sterker is dan hel en dood en graf,
Die behaalde d' overwinning
en mij bevrijdt van de verdiende straf.

Is Hij voor mij de grote Profeet?
Luister ik naar de Woorden uit Zijn mond?
Hij, Die alle dingen ziet en weet,
en Die mijn hart doorgrondt?

Is Hij voor mij de Waarheid?
Dringen Zijn woorden door met kracht?
Is Hij de Waarheid Die mij bevrijdt
van alle leugen en van satans macht?

Er zijn veel Namen aan Jezus gegeven,
genoeg is 't als ik zeggen mag: Míjn
enige Troost in sterven en in leven.
Dat zal het eeuwig wonder zijn.

[Hendrikus]

O Kersnacht, schooner dan de daegen,
Hoe kan Herodes 't licht verdraegen,
Dat in uw duisternisse blinckt,
En wort geviert en aengebeden?
Zijn hooghmoed luistert na geen reden,
Hoe schel die in zijn ooren klinckt.
Hy pooght d'onnoosle te vernielen
Door 't moorden van onnoosle zielen,
En werckt een stad en landgeschrey,
In Bethlehem en op den acker,
en maeckt den geest van Rachel wacker,
Die waeren gaet door beemd en wey,
Dan na het westen, dan na'et oosten.'
Wie zal die droeve moeder troosten
Nu zy haer lieve kinders derft?
Nu zy die ziet in 't bloed versmooren,
Aleerze naulix zijn geboren,
en zoo veel zwaerden rood geverft?

Joost van den Vondel

De inspiratie van dit gedicht kwam voort uit het topic over kerstnachtdiensten,
en deed dit oude gedicht weer boven borrelen.

Jammer, niet helemaal compleet geciteerd. Hier is de complete tekst:
http://www.dbnl.org/tekst/duys001oude03 ... 1_0025.php