Ik ben het ermee eens dat in een voorbereidingspreek heel duidelijk de kenmerken van het geestelijk leven aan de orde dienen te komen. De kenmerken zijn niet meer en niet minder dan de drie stukken uit het avondmaalsformulier. En niet een hele weg, die mensen afgelegd moeten hebben. Er is zeker een toeleidende weg, maar dat is de weg van zonde en genade, een weg van wet en evangelie, een weg van de drie stukken. De geest overtuigt van zonde. Dat doet vluchten tot Christus en geeft een goede levenswandel als vrucht der dankbaarheid.-DIA- schreef:Heel algemeen kan de waarheid nog wel gepreekt worden. God kan de Waarheid ook gebruiken.
Toch moet de weg verklaard worden hoe een zondaar met God verzoend wordt.
De preek kan recht zijn, maar de verklaring van de weg wordt heel vaak gemist.
Dat is juist de inhoudelijke bevinding. Niet de mens met zijn bevinden centraal, maar hoe komt een mens persoonlijk in een verzoende betrekking tot God. Dan wordt het vanzelf bevindelijk . Dat was in feite ook de vraag waar Luther meer worstelde.
Elke andere verklaring van de weg voegt dingen toe aan de Schrift en is daarmee dus on-Bijbels.
Gods Geest gebruikt het Woord om zondaren te bewerken. Daarom moet het Woord gepredikt worden. Dat is de opdracht van een prediker. Er moet niet óver het Woord gepreekt worden, maar het Woord zélf moet gepredikt worden. De Geest werkt door het Woord en niet door een preek óver het Woord.
En zin als 'de verklaring van de weg wordt heel vaak gemist. Dat is juist de inhoudelijke bevinding' roept bij mij grote vragen op. Wat wordt er precies bedoeld? Ik ben bang dat er dingen worden bedoeld, waar de Bijbel niets over zegt. Een prediker moet het Woord brengen. Als dit Woord indringend aan het hart wordt gelegd, dan ontstáát bevinding, door de Geest gewerkt. Dat is ware bevinding. Er moet geen bevinding gepreekt worden; het Woord moet gepredikt worden.
