eilander schreef:Dat het heel moeilijk is, kan ik begrijpen. En natuurlijk ligt het allemaal heel persoonlijk. Voor mijzelf zou ik dit nooit kunnen verantwoorden: blijven zitten onder een prediking waarin de boodschap maar ten dele bijbels is, terwijl er andere gemeenten zijn waar voluit bijbels wordt gepreekt... en dat ten goede van een gemeente!
Ook Apollos had een prediking die maar ten dele Bijbels was. Gelukkig vertrokken Aquila en Priscilla niet, maar zij zijn door hun houding voor hem persoonlijk én voor zijn prediking binnen de gemeenten tot grote zegen geweest (Hand. 18:24-28). Ik zou jouw stelling dan weer nooit kunnen verantwoorden. Tenminste... niet zo stellig als die hier staat.
Er zit natuurlijk wel verschil tussen de vraag wélk deel van de Bijbel wel gepreekt wordt / achterwege gelaten wordt. Dat vind ik ook het probleem in deze discussie. Er worden vanuit bepaalde voorbeelden algemene stellingen geschreven. Die stap is denk ik niet altijd juist.
Om een voorbeeld te noemen: zelf ervaar ik het als een groot verschil of je in een gemeente zit waar de prediking hypercalvinistisch is, of in een gemeente waar de predikant een onbijbelse levensstijl niet alleen niet afwijst, maar ook propageert. Hoewel ik (zoals ik eerder hier betoogd heb) in beide gevallen vertrekken nóóit als
eerste optie zie, zou ik deze twee situaties wel heel verschillend ervaren als gemeentelid. Toch kun je in beide gevallen zeggen dat de boodschap daar "ten dele Bijbels" is en dat er ongetwijfeld andere gemeenten zijn waar "voluit Bijbels" gepreekt wordt, om bij jouw stelling te blijven.
De stelling over "stenen voor brood" is net zo ambivalent. Is er geen brood meer te krijgen in de prediking? Of zitten er stenen tussen het brood? Algemene uitspraken zijn snel gedaan, maar doen de complexe werkelijkheid vaak zo weinig recht.
Waar ik vooral niet in mee kan komen, is dat je een is gelijk teken lijkt te zetten tussen zorgen over de prediking hebben en vertrekken. Er liggen nog heel wat stappen tussen. Juist in gemeenten waar dwalingen zijn kunnen zij die trouw blijven en zuchtend en worstelend in die gemeente aanwezig zijn, van grote betekenis voor de gemeente zijn.
Wat mij steekt is dat juist deze mensen - voor wie ik heel veel bewondering heb omdat hun weg er vaak onbegrepen is en lijden in de kerk betekent - in dit topic het verwijt krijgen niet 'uit te gaan'. Overigens moet die worsteling dan wel oprecht zijn en niet uit gemakzucht geboren worden. Die houding kom je helaas ook wel tegen: wel van alles aan te merken op de eigen gemeente, maar een wezenlijke droefheid erover ontbreekt.
En natuurlijk ligt er ergens een grens. Ik noemde eerder in dit topic het voorbeeld van Korinthe om aan te geven dat die grens misschien verder ligt dan wij aanvankelijk zouden denken.
Ik besef ook dat de kerkelijke context waaruit je hierover schrijft heel verschillend is. Zelf herken ik in mijn eigen kerk de vragen uit dit topic niet direct; er zijn bij ons weer genoeg andere hele grote zorgen. Maar voor mij is de situatie niet zo voorstelbaar dat een predikant de Passion zou promoten. Ik zou dat heel verdrietig vinden; naast het feit dat het om een onbijbels project gaat, zou ik bang zijn dat er ook een wezenlijk verschil in de opvatting over het evangelie achter schuilgaat. In dit topic is te merken dat de kerkelijke context ook wel bepalend is voor de manier waarop wordt gereageerd. In mijn eigen context zie ik helaas veel te veel mensen met gezwinde spoed hun gemeente verlaten met een beroep op onbijbelse prediking of stenen voor brood, helaas vaak zonder zich rekenschap te geven van de roeping die er in hun eigen gemeente ligt en de plaats die zij dáár van de Heere ontvangen hebben. Die ervaring kleurt ongetwijfeld weer mijn eigen bijdrages.
