Kinderen
-
RefoCalvinist
- Berichten: 545
- Lid geworden op: 14 nov 2014, 21:38
Re: Kinderen
[quote="Zita"]Sorry Zita, maar DIA heeft hier wel een punt. Het riekt wel erg naar Kuyper. Die had ook iets met "totdat het tegendeel blijkt".
Re: Kinderen
Gaan we de discussie gewoon weer over doen? Heeft niemand wat geleerd van de vorige keer dat de zienswijze van vd Groe is behandeld?
Re: Kinderen
Ds. Kersten schreef als meditatie in de SAAMBINDER van 26 juni 1924 het volgende aangaande de veronderstelde wedergeboorte n.a.v. de Heidelberger Catechismus. Het lijkt me niet van node hier iets aan toe te voegen, want het
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in.
DE WAARDIJ VAN DE HEILIGE DOOP
Naar aanleiding van Zondag 27.
Het antwoord op de tweede vraag door ons gesteld: „Op welken grond zal men kinderen dopen? " geeft de Catechismus in deze woorden: „Want mitsdien zij, zowel als de volwassenen in het verbond Gods en Zijne gemeente begrepen zijn, en dat hun door Christus' bloed de verlossing der zonden, en den Heiligen Geest, die het geloof werkt, niet minder dan aan de volwassenen toegezegd wordt". Gods verbond en belofte dus vormen den grond van den kinderdoop.
Daarmee staan wij op een objectieve grondslag, en daarop staan wij veilig; wij wensen die dan ook voor geen subjectieve grond te ruilen; m.a.w. of die ouders bekeerde of onbekeerde mensen zijn; of wel of het kind wedergeboren of niet wedergeboren zij; blijft hier buiten beschouwing. Het doet aan den eis, dat de kinderen der gemeente gedoopt moeten worden niet toe noch af. En met name de veronderstelde wedergeboorte te leggen als grond voor den kinderdoop komt ons vóór niet alleen af te wijken van de leer van onze vaderen, doch misleidend te zijn voor de gemeente, misleidend in het aller gewichtigste voor den mens, misleidend voor de eeuwigheid. De wijze, waarop wij ons hebben voorgesteld de Catechismus thans te bespreken, laat brede uitweiding over dit geschilpunt niet toe. Met een enkele aanhaling moge hier worden volstaan. Dr. A. Kuyper schrijft in E Voto (blz. 60):
„De kerk belijdt diensvolgens, dat allen, die zalig „zullen worden (kinderkens of volwassenen) dit „alleen worden uit kracht van uitverkiezing. Ze „belijdt, dat alle uitverkornen (kinderkens en „volwassenen) in zonden ontvangen en geboren „worden, en daarom de verdoemenis onderworpen zijn. Ze belijdt, dat deze verlornen (kinderkens en volwassenen) alleen door wedergeboorte tot „een nieuw leven kunnen komen. Ze belijdt, dat „deze wedergeboorte, wat haar eerste kiem betreft, bij volwassenen zowel als bij kinderen, alleen door een rechtstreekse daad des Heiligen Geestes tot stand komt''
Tot zover loopt 't alles wel; doch nu volgt, wat wij cursiveren:
„En ze belijdt eindelijk, dat de kerk dit werk Gods reeds bij de pasgeborenen te onderstellen en ze op dien grond te dopen heeft, en deswege zo zal opgroeien, er op dringen moet, dat ze tot bekering komen".
De leer der veronderstelde wedergeboorte en haar toepassing is door de Gereformeerde Kerken in ons land niet zonder tegenspraak toelaatbaar geacht. Met name Prof. Lindeboom heeft in dit leergeschil zich ernstig geroerd. Vooral kwam hij op tegen de stelling, o.a. door Dr. A. Kuyper Jr. verkondigd, die met de beschouwing van de wedergeboorte in die kringen nauw verband houdt, dat Paulus zou zijn wedergeboren en tevens een Godslasteraar zijn. Wie lust heeft dienaangaande meer te lezen, schafte zich aan de Handelingen der Generale Synode van de Geref. Kerken in Nederland van 1905.
Hij zal dan tevens als het oordeel der Geref. Kerken kunnen vinden,
1e. dat de gewraakte uitdrukking (als zou Paulus zijn wedergeboren en Godslasteraar) aangaande Paulus niet in de Belijdenisschriften gevonden wordt, doch op zichzelf beschouwd ook niet in strijd is niet de daaruit door Prof. Lindeboom aangevoerde uitspraken, zodat deze zaak op grond der Belijdenis niet tot beslissing kan worden gebracht".
3e. dat de Synode de betrokken broeders dringend opwekt, om elkander in dit verschil in liefde te dragen; en
4e. dat ieder zich in zulke tere en onzekere zaken met alle voorzichtigheid en bescheidenheid uitlate".
Deze uitspraken zijn door de Synode genomen met op een na, algemene stemmen, en niemand maakt zich aan laster dus schuldig, die beweert, dat in deze conclusies het gevoelen der Gereformeerde Kerken geboden wordt. Onzeker zijn dus de zaken aangaande de leer der wedergeboorte, als zou Paulus wedergeboren zijn van zijne jeugd aan, ook toen hij de gemeente Gods vervolgde; inzake zulke voorstelling moet men uiterst verdraagzaam zijn, want zij strijdt niet met de uitspraken onzer Belijdenisschriften! Zo spraken de Geref. Kerken in 1905. En juist door den toen gevoerde en op deze wijze beslechten strijd, zijn wij dieper ingebracht in het ontzettend gevaar, dat de leer der veronderstelde wedergeboorte brengt.
Van uw kind veronderstelt ze de wedergeboorte! Met vrijmoedigheid laat ge het in die veronderstelling dopen!
In die veronderstelling kweekt ge het op! Zelf veronderstelt het dit genadewerk Gods in zich!
Al dient het de wereld; al leeft het in de zonde; al haat het Gods volk; al vervolgt het, groot geworden, die den Naam van Jezus noemen, deze veronderstelling heeft het zelf niet los te laten. En ge moogt u, ook al stierf het weg zonder vruchten der waarachtige bekering voor u zichtbaar te dragen, van al te hard oordeel onthouden; de veronderstelling handhaaft ge steeds door: Wie weet, wat God die laatste ure deed?
Zulk een leer is misleidend, ik herhaal het. Dood in de zonden zijn ook wij en onze kin¬ deren; en wij dragen den dood vruchten; de Schrift paait ons met geen veronderstelling, maar sluit buiten degenen, die in de zonden leven. „Dwaalt niet; noch hoereerders, noch afgodendienaars, noch overspelers, noch ontuchtigen, noch die bij mannen liggen, noch dieven, noch gierigaards, noch dronkaards, geen lasteraars, geen rovers zullen het Koninkrijk Gods beërven." Geen troost blijft hier over. Werpt weg al uw veronderstellingen, en zoekt de waarachtige bekering, de wedergeboorte uit God, die vruchten draagt, geloof en bekering waardig. Ge kunt op geen veronderstelling de eeuwigheid aandoen; al veronderstelt geheel de wereld uw wedergeboorte, wat baat het u, zoo gij een onbesneden harte hebt! Al spreekt men u van het „zaad der wedergeboorte", van „genade in den wortel" of wat schoons men al verzon, om aannemelijk te maken, dat van uwe geboorte af aan in u grond ter zaligheid wezen kan, hoe zult gij God ontmoeten, zo ge niet door het geloof deel ontvangt aan Christus en Zijn gerechtigheid. Met beslistheid verwerpe men bij den kinderdoop alle veronderstelling, met heiligen ernst. Worde de gemeente, worde het opwassend geslacht de noodzakelijkheid der wedergeboorte voorgehouden; aangedrongen in elke preek op nauwgezet zelfonderzoek, opdat wij niet met een ingebeelde hemel storten in het eeuwig verderf, als de nabij Christen, die buiten geworpen wordt.
De Catechismus spreekt ons van Gods verbond, waarin de kinderkens begrepen zijn, als grond voor hun doop. Dat is naar de Schrift. Niet alleen spreekt de Heere in Gen. 17:7 van een oprichten van het verbond „tussen Mij en tussen u", maar ook „tussen uw zaad na u".
Als Mozes het Israël Gods nogmaals, eer hij heengaat, bepaalt bij den band des Verbonds door God zelf om hen gelegd, spreekt hij uitdrukkelijk ook van de kinderkens, ja van de geslachten, die nog geboren zullen worden, als degenen, die hier heden bij ons niet is; ook de kinderkens zijn in het Verbond begrepen. Welk ontzettend verwijt treft het goddeloze volk, dat de kinderen den Moloch offerde: „dat gij Mijne kinderen geslacht hebt, en hebt ze overgegeven, als gij dezelve voor hen door het vuur hebt doen gaan". Mijne kinderen, spreekt de Heere; de kinderen Israëls waren Zijn als kinderen, die in het Verbond Gods begrepen waren, niet minder dan de volwassenen. In het Verbond en in Zijne genade. Roept Joel zelfs niet op degenen, die de borsten zuigen? Zij ook behoren tot de gemeente Israëls. Zij zijn geborenen in Israël; zij behoren ook tot dat krachtens het Verbond geheiligde volk. En pas nu dit maar toe op de gemeente van alle eeuw; op de kerk van het Nieuwe Testament; de in die kerk geborenen, d.w.z. de kinderkens van ouders, die behoren tot de kerk (naar haar zichtbare openbaring) zijn begrepen in het Verbond en in de gemeente. De tweede vraag van ons doopsformulier doet elk ouder van zijn kind bevestigen, „dat onze kinderen in Christus geheiligd zijn, en daarom als lidmaten Zijner gemeente behoren gedoopt te wezen".
Wil dat nu zeggen, dat al die geheiligden in Christus, allen die in het Verbond en Zijn gemeente begrepen zijn, ook zijn wedergeboren? Volstrekt neen! Israël geve u daarvan bewijs. Geheel dat volk, zijne kinderkens inbegrepen, stond in het Verbond, doch het was niet al Israël wat in Israël was. Hoort wat Paulus leert in den Korinthe-brief; hij, de Hebreeër uit de Hebreeën, somt de voorrechten op van het Israël Gods. „Ik wil niet broeders! dat gij onwetende zijt, dat onze vaders allen onder den wolk waren, en allen door de zee doorgegaan zijn, en allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee; en allen de zelfde geestelijke spijs gegeten hebben; en allen de zelfde geestelijke drank gedronken hebben; want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde, en de steenrots was Christus". Kunt ge 't schoner zeggen? De weldaden van het oude Bondsvolk heerlijker roemen? Allen gedoopt; allen spijs en drank, neen geestelijke spijs en geestelijke drank - gesmaakt, gegeten en gedronken; allen uit Christus bediend, want de steenrots waaruit zij dronken was de geestelijke steenrots, n.l. Christus. Nooit had de hemel brood geregend, nimmer in de brandende woestijn de rots water van zich doen vlieten, zo niet het volk Israëls ware gedragen in de kracht van den Middelaar; allen hadden zij aan Hem gemeenschap krachtens het Verbond. En toch - o, hoor het met ontzetting - „in het meerder deel van hen heeft God geen welgevallen gehad; want zij zijn in de woestijn ter nedergeslagen". Het is dus mogelijk gedoopt te zijn; uit Egypte uitgevoerd; van de Heidenen gescheiden te worden; geestelijke spijs en drank te nuttigen; uit Christus te worden bediend, en... verloren te gaan!
Wij en onze kinderkens zijn in het Verbond en in de gemeente begrepen; krachtens dat Verbond hebben wij allen een geschonken recht (Verbondsgewijs) op de goederen des Verbonds; zijn onze kinderen heilig, gelijk het bondsvolk en zijn zaad heilig was; komt onzen kinderen de doop toe, en toch wij zijn en blijven eeuwig verloren, zo ons niet een ingang in het verbond geschonken wordt, die dit krachtens geboorte er in begrepen zijn overtreft. Daar lag de wortel van het vreselijk omkomen in de woestijn. Wel had God Zijn verbond Israël ontsloten; wel had Jehovah het volk in een verbondsbetrekking tot Hem geplaatst; doch Israël miste het in-zijn in het verbond door het geloof; door ongeloof zijn zij omgekomen. En ook al houden wij de verbondsbetrekking voor de gemeente staande, gelijk Paulus in 1 Kor. 10 leert, dat „deze dingen zijn geschied ons tot voorbeelden" en al roemen wij met name ons doopsformulier, waarvan wij noch gebed, noch dankzegging wensen af te snijden, en al houden wij staande, dat gelijk de Hogepriester verzoening deed voor de zonden van zich en al het volk, de gemeente verbondsgewijs deel heeft aan de verzoening en reiniging in Christus.
Zo niet in ons door wedergeboorte wordt gewerkt de zaligmakende geloofsvereniging met Christus, zal eens dat in het verbond en de gemeente begrepen zijn ons oordeel verzwaren, en ons deel zijn, dat van het kaf, dat Christus, als Hij komt met den wan in Zijn hand om zijn dorsvloer te zuiveren, met onuitblusselijk vuur zal verbranden. Te veronderstellen, dat allen, die in de gemeente geboren worden wedergeboren zijn, is tegen de Schrift; beantwoordt niet aan de werkelijkheid; mist dus de grond waarop de onderstelling zou moeten gebouwd; is kussens onder de oksels naaien; misleidt de zielen, voor de eeuwigheid; houdt geen rekening met Gods vrijmachtige verkiezing. En dan de beloften, die de kinderen niet minder dan den volwassenen toezeggen, de verlossing van de zonden door Christus, bloed, en de Heilige Geest, die het geloof werkt.
Gewis ja, die beloften zijn er. „De Sacramenten zijn niet ijdel noch ledig, om ons te bedriegen". „Ik zal Mijnen Geest op uw zaad uitgieten, en Mijnen zegen op uwe nakomelingen", profeteerde Jesaja. „De Heere zal" (zo sprak de dichter in Ps. 105) „den zegen over ulieden vermeerderen, en over uwe kinderen". Was het niet Davids troost bij het sterven van zijn kindeke, een troost, die hem, tot verbazing van geheel zijn hof, deed opstaan uit de smart, doorstaan in de ziekte van dit kind? Werd in de zoon van de goddeloze Jerobeam niet gewerkt de genade, die in dat kind wat goeds deed zijn voor den Heere? Zullen niet kinderen zalig worden zowel als volwassenen? Liggen ook voor kinderkens niet de beloften Gods? Doch niet voor alle in de gemeente geborenen. 't Staat niet zo, dat alle gedoopten zalig worden, alle ongedoopten verloren gaan. Dan ware ook Judas niet omgekomen. De scheidslijn loopt niet tussen de zichtbare kerk en de goddeloze wereld, doch midden door het instituut van de kerk heen, wijl velen geroepen, maar weinigen uitverkoren zijn. Dat mogen wij nimmer loslaten; ook niet in veronderstelling, dat wedergeboren zijn, die ten doop gebracht worden.
Tegen de dodelijke gerustheid, die onze dagen kenmerkt, ga een ernstig protest; de kerk ontwake uit den slaap, waarin zij indommelde en rekene met de ontzettende werkelijkheid, dat het merendeel van Israël is omgekomen in de woestijn.
En toch, men zie niet voorbij, wat God in Zijn verbond ons gaf; wat Hij in den doop bevestigde; wat belofte Hij schonk ook voor kinderkens, die daarom „door den doop, als door het teken des Verbonds, der Christelijke Kerk ingelijfd, en van de kinderen der ongelovigen onderscheiden moeten worden, gelijk in het Oude Verbond of Testament door de Besnijdenis geschied is, waarvoor in het Nieuwe Verbond de Doop ingezet is". Want eenmaal zullen wij van deze weldaden rekenschap geven voor Gods rechterstoel. Hoe veel zwaarder zal 't ons dan vallen, zo wij terwijl God de Heere het teken en zegel aan ons voorhoofd schonk van Zijn genade, betuigend de trouw aan Zijn Verbond, dan die allen, die de naam van Jezus nimmer hoorden noemen. Moge aan deze zijde van het graf uw ogen worden geopend, opdat Gods bemoeienissen met u tot uwe winst worden, eer de deur der genade eeuwig zal zijn gesloten. Niet alleen het teken van de Doop, maar de betekende zaak, Christus'' bloed en Geest is u van node. De Heere dope u met de Heilige Geest en met vuur.
O, ouders, gedenk veel aan wat ge voor God beloofde. Hoe teer zouden wij zijn over onze kinderen, indien wij meer bedachten en verstonden, dat God ze als Zijne kinderen toespreekt in Zijn Woord! Zouden wij ze niet meer nog afhouden van de zonde? Meer vermanen met de wereld niet mee te doen? Ze weerhouden van het ziel-verdervend slenteren langs de straten, bioscoopbezoek, komediespel, en wat dies meer zij? Zouden we hen niet ernstiger wijzen op hun eeuwige belangen? Op de noodzakelijkheid der waarachtige bekering? En vooral zouden wij niet met levendige verzuchtingen hen opdragen aan den troon der genade? 't Kostelijkst, wat ons geschonken is, zijn toch onze kinderen! Hoe weinig weegt ons in der waarheid hun geestelijk en eeuwig belang. Wij zijn dikwijls meer bezet met hun tijdelijke noden, met wat zij leren of werken, eten of drinken zullen, dan met hun zielsbelang.
De slappe opvoeding in vele huisgezinnen spreekt ontelbare aanklachten, en de droeve gevolgen blijven niet uit. God make ons getrouw en vrij ook van het bloed van onze kinderen. Bovenal Hij heilige de Doop aan hun hart. David was niet de enige, die een Amnon en Absalom had; meerdere Hiskia's hebben een Manasse, menig Josia een Jojakim, onder wie zij lijden. Maar het staat geschreven als een aanklacht legen Eli: „Als zijn zonen zich hebben vervloekt gemaakt, zo heeft hij hen niet eens zuur aangezien". Zij ons dat ten afschrik; en drijve bij droeve weerbarstigheid de smart ons gedurig met sterk zuchten tot den onveranderlijke Verbonds-Jehovah. Ook u mocht bewaarheid worden: „Een kind van zoveel gebeden kan niet verloren gaan".
Hij doe u tot rechte inkeer komen, jongeling en jongedochter! Zullen al die betuigingen Gods; al die vermaningen, die tranen, die gebeden van uw ouders en leraars eens tegen u moeten getuigen, vanwege uw ongeloof? Zal uw hart zich blijven verharden onder den aanhoudende drop van Gods daden? Zal nooit één Doopsbediening u bepalen bij uw eigen Doop; zal dan uw ziel de wereld liefhebben boven God en Zijnen dienst? Dat zal het ja! tenzij de herscheppende genade u van zonde en schuld reinige, verlosse, gelijk dat in den Doop betuigd en verzegeld is. Valt God te voet; vraagt naar den Heere en Zijne sterkte, opdat ge door het geloof verwaardigd worden moogt het verbond met God te sluiten, waardoor Hij uw eigendom wordt en gij het eigendom Gods. Al hadt ge met Manasse de opvoeding van uw godvruchtige ouders verwaarloosd; al waart ge geworpen in de gevangenis, er is nog mogelijkheid, dewijl ge zijt in het lieflijk heden der genade, dat ge tot de erkenning komen, zult dat de Heere God is. De Heere verwaardige ons onzen Doop te beleven, in de vervulling van Zijn beloften aan Zijn uitverkorenen gedaan; tot hunne zaligheid.
Ik moet mij zeer bekorten, en wil op de derde vraag; „Welke kinderen zal men Dopen", dan ook alleen antwoorden: „Die kinderen, die tot het verbond en de gemeente behoren door hun geboorte uit gelovige, d.w.z. "kerkelijk gelovige ouders". Doop niet alles, wat in het Doophuis gebracht wordt. Hoe zou iemand van een kind van Joden, Turken of Heidenen kunnen zeggen, ook al nam hij het tot zijn kind aan, dat het als, lidmaat van Zijn gemeente behoort gedoopt te wezen? De buiten de kerk geborenen groeien op, om later na belijdenis gedoopt te worden. Gods ordinantie ontheilige men niet door te veralgemenen. Die allen, maar ook die alleen, die gerekend kunnen worden tot de gemeente, lijve men door de Doop in en onderscheide hen van de kinderen van degenen, die buiten zijn.
God heilige ons in de verheerlijking Zijner genade. Amen.
Yerseke, Ds. G.H. Kersten
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in.
DE WAARDIJ VAN DE HEILIGE DOOP
Naar aanleiding van Zondag 27.
Het antwoord op de tweede vraag door ons gesteld: „Op welken grond zal men kinderen dopen? " geeft de Catechismus in deze woorden: „Want mitsdien zij, zowel als de volwassenen in het verbond Gods en Zijne gemeente begrepen zijn, en dat hun door Christus' bloed de verlossing der zonden, en den Heiligen Geest, die het geloof werkt, niet minder dan aan de volwassenen toegezegd wordt". Gods verbond en belofte dus vormen den grond van den kinderdoop.
Daarmee staan wij op een objectieve grondslag, en daarop staan wij veilig; wij wensen die dan ook voor geen subjectieve grond te ruilen; m.a.w. of die ouders bekeerde of onbekeerde mensen zijn; of wel of het kind wedergeboren of niet wedergeboren zij; blijft hier buiten beschouwing. Het doet aan den eis, dat de kinderen der gemeente gedoopt moeten worden niet toe noch af. En met name de veronderstelde wedergeboorte te leggen als grond voor den kinderdoop komt ons vóór niet alleen af te wijken van de leer van onze vaderen, doch misleidend te zijn voor de gemeente, misleidend in het aller gewichtigste voor den mens, misleidend voor de eeuwigheid. De wijze, waarop wij ons hebben voorgesteld de Catechismus thans te bespreken, laat brede uitweiding over dit geschilpunt niet toe. Met een enkele aanhaling moge hier worden volstaan. Dr. A. Kuyper schrijft in E Voto (blz. 60):
„De kerk belijdt diensvolgens, dat allen, die zalig „zullen worden (kinderkens of volwassenen) dit „alleen worden uit kracht van uitverkiezing. Ze „belijdt, dat alle uitverkornen (kinderkens en „volwassenen) in zonden ontvangen en geboren „worden, en daarom de verdoemenis onderworpen zijn. Ze belijdt, dat deze verlornen (kinderkens en volwassenen) alleen door wedergeboorte tot „een nieuw leven kunnen komen. Ze belijdt, dat „deze wedergeboorte, wat haar eerste kiem betreft, bij volwassenen zowel als bij kinderen, alleen door een rechtstreekse daad des Heiligen Geestes tot stand komt''
Tot zover loopt 't alles wel; doch nu volgt, wat wij cursiveren:
„En ze belijdt eindelijk, dat de kerk dit werk Gods reeds bij de pasgeborenen te onderstellen en ze op dien grond te dopen heeft, en deswege zo zal opgroeien, er op dringen moet, dat ze tot bekering komen".
De leer der veronderstelde wedergeboorte en haar toepassing is door de Gereformeerde Kerken in ons land niet zonder tegenspraak toelaatbaar geacht. Met name Prof. Lindeboom heeft in dit leergeschil zich ernstig geroerd. Vooral kwam hij op tegen de stelling, o.a. door Dr. A. Kuyper Jr. verkondigd, die met de beschouwing van de wedergeboorte in die kringen nauw verband houdt, dat Paulus zou zijn wedergeboren en tevens een Godslasteraar zijn. Wie lust heeft dienaangaande meer te lezen, schafte zich aan de Handelingen der Generale Synode van de Geref. Kerken in Nederland van 1905.
Hij zal dan tevens als het oordeel der Geref. Kerken kunnen vinden,
1e. dat de gewraakte uitdrukking (als zou Paulus zijn wedergeboren en Godslasteraar) aangaande Paulus niet in de Belijdenisschriften gevonden wordt, doch op zichzelf beschouwd ook niet in strijd is niet de daaruit door Prof. Lindeboom aangevoerde uitspraken, zodat deze zaak op grond der Belijdenis niet tot beslissing kan worden gebracht".
3e. dat de Synode de betrokken broeders dringend opwekt, om elkander in dit verschil in liefde te dragen; en
4e. dat ieder zich in zulke tere en onzekere zaken met alle voorzichtigheid en bescheidenheid uitlate".
Deze uitspraken zijn door de Synode genomen met op een na, algemene stemmen, en niemand maakt zich aan laster dus schuldig, die beweert, dat in deze conclusies het gevoelen der Gereformeerde Kerken geboden wordt. Onzeker zijn dus de zaken aangaande de leer der wedergeboorte, als zou Paulus wedergeboren zijn van zijne jeugd aan, ook toen hij de gemeente Gods vervolgde; inzake zulke voorstelling moet men uiterst verdraagzaam zijn, want zij strijdt niet met de uitspraken onzer Belijdenisschriften! Zo spraken de Geref. Kerken in 1905. En juist door den toen gevoerde en op deze wijze beslechten strijd, zijn wij dieper ingebracht in het ontzettend gevaar, dat de leer der veronderstelde wedergeboorte brengt.
Van uw kind veronderstelt ze de wedergeboorte! Met vrijmoedigheid laat ge het in die veronderstelling dopen!
In die veronderstelling kweekt ge het op! Zelf veronderstelt het dit genadewerk Gods in zich!
Al dient het de wereld; al leeft het in de zonde; al haat het Gods volk; al vervolgt het, groot geworden, die den Naam van Jezus noemen, deze veronderstelling heeft het zelf niet los te laten. En ge moogt u, ook al stierf het weg zonder vruchten der waarachtige bekering voor u zichtbaar te dragen, van al te hard oordeel onthouden; de veronderstelling handhaaft ge steeds door: Wie weet, wat God die laatste ure deed?
Zulk een leer is misleidend, ik herhaal het. Dood in de zonden zijn ook wij en onze kin¬ deren; en wij dragen den dood vruchten; de Schrift paait ons met geen veronderstelling, maar sluit buiten degenen, die in de zonden leven. „Dwaalt niet; noch hoereerders, noch afgodendienaars, noch overspelers, noch ontuchtigen, noch die bij mannen liggen, noch dieven, noch gierigaards, noch dronkaards, geen lasteraars, geen rovers zullen het Koninkrijk Gods beërven." Geen troost blijft hier over. Werpt weg al uw veronderstellingen, en zoekt de waarachtige bekering, de wedergeboorte uit God, die vruchten draagt, geloof en bekering waardig. Ge kunt op geen veronderstelling de eeuwigheid aandoen; al veronderstelt geheel de wereld uw wedergeboorte, wat baat het u, zoo gij een onbesneden harte hebt! Al spreekt men u van het „zaad der wedergeboorte", van „genade in den wortel" of wat schoons men al verzon, om aannemelijk te maken, dat van uwe geboorte af aan in u grond ter zaligheid wezen kan, hoe zult gij God ontmoeten, zo ge niet door het geloof deel ontvangt aan Christus en Zijn gerechtigheid. Met beslistheid verwerpe men bij den kinderdoop alle veronderstelling, met heiligen ernst. Worde de gemeente, worde het opwassend geslacht de noodzakelijkheid der wedergeboorte voorgehouden; aangedrongen in elke preek op nauwgezet zelfonderzoek, opdat wij niet met een ingebeelde hemel storten in het eeuwig verderf, als de nabij Christen, die buiten geworpen wordt.
De Catechismus spreekt ons van Gods verbond, waarin de kinderkens begrepen zijn, als grond voor hun doop. Dat is naar de Schrift. Niet alleen spreekt de Heere in Gen. 17:7 van een oprichten van het verbond „tussen Mij en tussen u", maar ook „tussen uw zaad na u".
Als Mozes het Israël Gods nogmaals, eer hij heengaat, bepaalt bij den band des Verbonds door God zelf om hen gelegd, spreekt hij uitdrukkelijk ook van de kinderkens, ja van de geslachten, die nog geboren zullen worden, als degenen, die hier heden bij ons niet is; ook de kinderkens zijn in het Verbond begrepen. Welk ontzettend verwijt treft het goddeloze volk, dat de kinderen den Moloch offerde: „dat gij Mijne kinderen geslacht hebt, en hebt ze overgegeven, als gij dezelve voor hen door het vuur hebt doen gaan". Mijne kinderen, spreekt de Heere; de kinderen Israëls waren Zijn als kinderen, die in het Verbond Gods begrepen waren, niet minder dan de volwassenen. In het Verbond en in Zijne genade. Roept Joel zelfs niet op degenen, die de borsten zuigen? Zij ook behoren tot de gemeente Israëls. Zij zijn geborenen in Israël; zij behoren ook tot dat krachtens het Verbond geheiligde volk. En pas nu dit maar toe op de gemeente van alle eeuw; op de kerk van het Nieuwe Testament; de in die kerk geborenen, d.w.z. de kinderkens van ouders, die behoren tot de kerk (naar haar zichtbare openbaring) zijn begrepen in het Verbond en in de gemeente. De tweede vraag van ons doopsformulier doet elk ouder van zijn kind bevestigen, „dat onze kinderen in Christus geheiligd zijn, en daarom als lidmaten Zijner gemeente behoren gedoopt te wezen".
Wil dat nu zeggen, dat al die geheiligden in Christus, allen die in het Verbond en Zijn gemeente begrepen zijn, ook zijn wedergeboren? Volstrekt neen! Israël geve u daarvan bewijs. Geheel dat volk, zijne kinderkens inbegrepen, stond in het Verbond, doch het was niet al Israël wat in Israël was. Hoort wat Paulus leert in den Korinthe-brief; hij, de Hebreeër uit de Hebreeën, somt de voorrechten op van het Israël Gods. „Ik wil niet broeders! dat gij onwetende zijt, dat onze vaders allen onder den wolk waren, en allen door de zee doorgegaan zijn, en allen in Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee; en allen de zelfde geestelijke spijs gegeten hebben; en allen de zelfde geestelijke drank gedronken hebben; want zij dronken uit de geestelijke steenrots, die volgde, en de steenrots was Christus". Kunt ge 't schoner zeggen? De weldaden van het oude Bondsvolk heerlijker roemen? Allen gedoopt; allen spijs en drank, neen geestelijke spijs en geestelijke drank - gesmaakt, gegeten en gedronken; allen uit Christus bediend, want de steenrots waaruit zij dronken was de geestelijke steenrots, n.l. Christus. Nooit had de hemel brood geregend, nimmer in de brandende woestijn de rots water van zich doen vlieten, zo niet het volk Israëls ware gedragen in de kracht van den Middelaar; allen hadden zij aan Hem gemeenschap krachtens het Verbond. En toch - o, hoor het met ontzetting - „in het meerder deel van hen heeft God geen welgevallen gehad; want zij zijn in de woestijn ter nedergeslagen". Het is dus mogelijk gedoopt te zijn; uit Egypte uitgevoerd; van de Heidenen gescheiden te worden; geestelijke spijs en drank te nuttigen; uit Christus te worden bediend, en... verloren te gaan!
Wij en onze kinderkens zijn in het Verbond en in de gemeente begrepen; krachtens dat Verbond hebben wij allen een geschonken recht (Verbondsgewijs) op de goederen des Verbonds; zijn onze kinderen heilig, gelijk het bondsvolk en zijn zaad heilig was; komt onzen kinderen de doop toe, en toch wij zijn en blijven eeuwig verloren, zo ons niet een ingang in het verbond geschonken wordt, die dit krachtens geboorte er in begrepen zijn overtreft. Daar lag de wortel van het vreselijk omkomen in de woestijn. Wel had God Zijn verbond Israël ontsloten; wel had Jehovah het volk in een verbondsbetrekking tot Hem geplaatst; doch Israël miste het in-zijn in het verbond door het geloof; door ongeloof zijn zij omgekomen. En ook al houden wij de verbondsbetrekking voor de gemeente staande, gelijk Paulus in 1 Kor. 10 leert, dat „deze dingen zijn geschied ons tot voorbeelden" en al roemen wij met name ons doopsformulier, waarvan wij noch gebed, noch dankzegging wensen af te snijden, en al houden wij staande, dat gelijk de Hogepriester verzoening deed voor de zonden van zich en al het volk, de gemeente verbondsgewijs deel heeft aan de verzoening en reiniging in Christus.
Zo niet in ons door wedergeboorte wordt gewerkt de zaligmakende geloofsvereniging met Christus, zal eens dat in het verbond en de gemeente begrepen zijn ons oordeel verzwaren, en ons deel zijn, dat van het kaf, dat Christus, als Hij komt met den wan in Zijn hand om zijn dorsvloer te zuiveren, met onuitblusselijk vuur zal verbranden. Te veronderstellen, dat allen, die in de gemeente geboren worden wedergeboren zijn, is tegen de Schrift; beantwoordt niet aan de werkelijkheid; mist dus de grond waarop de onderstelling zou moeten gebouwd; is kussens onder de oksels naaien; misleidt de zielen, voor de eeuwigheid; houdt geen rekening met Gods vrijmachtige verkiezing. En dan de beloften, die de kinderen niet minder dan den volwassenen toezeggen, de verlossing van de zonden door Christus, bloed, en de Heilige Geest, die het geloof werkt.
Gewis ja, die beloften zijn er. „De Sacramenten zijn niet ijdel noch ledig, om ons te bedriegen". „Ik zal Mijnen Geest op uw zaad uitgieten, en Mijnen zegen op uwe nakomelingen", profeteerde Jesaja. „De Heere zal" (zo sprak de dichter in Ps. 105) „den zegen over ulieden vermeerderen, en over uwe kinderen". Was het niet Davids troost bij het sterven van zijn kindeke, een troost, die hem, tot verbazing van geheel zijn hof, deed opstaan uit de smart, doorstaan in de ziekte van dit kind? Werd in de zoon van de goddeloze Jerobeam niet gewerkt de genade, die in dat kind wat goeds deed zijn voor den Heere? Zullen niet kinderen zalig worden zowel als volwassenen? Liggen ook voor kinderkens niet de beloften Gods? Doch niet voor alle in de gemeente geborenen. 't Staat niet zo, dat alle gedoopten zalig worden, alle ongedoopten verloren gaan. Dan ware ook Judas niet omgekomen. De scheidslijn loopt niet tussen de zichtbare kerk en de goddeloze wereld, doch midden door het instituut van de kerk heen, wijl velen geroepen, maar weinigen uitverkoren zijn. Dat mogen wij nimmer loslaten; ook niet in veronderstelling, dat wedergeboren zijn, die ten doop gebracht worden.
Tegen de dodelijke gerustheid, die onze dagen kenmerkt, ga een ernstig protest; de kerk ontwake uit den slaap, waarin zij indommelde en rekene met de ontzettende werkelijkheid, dat het merendeel van Israël is omgekomen in de woestijn.
En toch, men zie niet voorbij, wat God in Zijn verbond ons gaf; wat Hij in den doop bevestigde; wat belofte Hij schonk ook voor kinderkens, die daarom „door den doop, als door het teken des Verbonds, der Christelijke Kerk ingelijfd, en van de kinderen der ongelovigen onderscheiden moeten worden, gelijk in het Oude Verbond of Testament door de Besnijdenis geschied is, waarvoor in het Nieuwe Verbond de Doop ingezet is". Want eenmaal zullen wij van deze weldaden rekenschap geven voor Gods rechterstoel. Hoe veel zwaarder zal 't ons dan vallen, zo wij terwijl God de Heere het teken en zegel aan ons voorhoofd schonk van Zijn genade, betuigend de trouw aan Zijn Verbond, dan die allen, die de naam van Jezus nimmer hoorden noemen. Moge aan deze zijde van het graf uw ogen worden geopend, opdat Gods bemoeienissen met u tot uwe winst worden, eer de deur der genade eeuwig zal zijn gesloten. Niet alleen het teken van de Doop, maar de betekende zaak, Christus'' bloed en Geest is u van node. De Heere dope u met de Heilige Geest en met vuur.
O, ouders, gedenk veel aan wat ge voor God beloofde. Hoe teer zouden wij zijn over onze kinderen, indien wij meer bedachten en verstonden, dat God ze als Zijne kinderen toespreekt in Zijn Woord! Zouden wij ze niet meer nog afhouden van de zonde? Meer vermanen met de wereld niet mee te doen? Ze weerhouden van het ziel-verdervend slenteren langs de straten, bioscoopbezoek, komediespel, en wat dies meer zij? Zouden we hen niet ernstiger wijzen op hun eeuwige belangen? Op de noodzakelijkheid der waarachtige bekering? En vooral zouden wij niet met levendige verzuchtingen hen opdragen aan den troon der genade? 't Kostelijkst, wat ons geschonken is, zijn toch onze kinderen! Hoe weinig weegt ons in der waarheid hun geestelijk en eeuwig belang. Wij zijn dikwijls meer bezet met hun tijdelijke noden, met wat zij leren of werken, eten of drinken zullen, dan met hun zielsbelang.
De slappe opvoeding in vele huisgezinnen spreekt ontelbare aanklachten, en de droeve gevolgen blijven niet uit. God make ons getrouw en vrij ook van het bloed van onze kinderen. Bovenal Hij heilige de Doop aan hun hart. David was niet de enige, die een Amnon en Absalom had; meerdere Hiskia's hebben een Manasse, menig Josia een Jojakim, onder wie zij lijden. Maar het staat geschreven als een aanklacht legen Eli: „Als zijn zonen zich hebben vervloekt gemaakt, zo heeft hij hen niet eens zuur aangezien". Zij ons dat ten afschrik; en drijve bij droeve weerbarstigheid de smart ons gedurig met sterk zuchten tot den onveranderlijke Verbonds-Jehovah. Ook u mocht bewaarheid worden: „Een kind van zoveel gebeden kan niet verloren gaan".
Hij doe u tot rechte inkeer komen, jongeling en jongedochter! Zullen al die betuigingen Gods; al die vermaningen, die tranen, die gebeden van uw ouders en leraars eens tegen u moeten getuigen, vanwege uw ongeloof? Zal uw hart zich blijven verharden onder den aanhoudende drop van Gods daden? Zal nooit één Doopsbediening u bepalen bij uw eigen Doop; zal dan uw ziel de wereld liefhebben boven God en Zijnen dienst? Dat zal het ja! tenzij de herscheppende genade u van zonde en schuld reinige, verlosse, gelijk dat in den Doop betuigd en verzegeld is. Valt God te voet; vraagt naar den Heere en Zijne sterkte, opdat ge door het geloof verwaardigd worden moogt het verbond met God te sluiten, waardoor Hij uw eigendom wordt en gij het eigendom Gods. Al hadt ge met Manasse de opvoeding van uw godvruchtige ouders verwaarloosd; al waart ge geworpen in de gevangenis, er is nog mogelijkheid, dewijl ge zijt in het lieflijk heden der genade, dat ge tot de erkenning komen, zult dat de Heere God is. De Heere verwaardige ons onzen Doop te beleven, in de vervulling van Zijn beloften aan Zijn uitverkorenen gedaan; tot hunne zaligheid.
Ik moet mij zeer bekorten, en wil op de derde vraag; „Welke kinderen zal men Dopen", dan ook alleen antwoorden: „Die kinderen, die tot het verbond en de gemeente behoren door hun geboorte uit gelovige, d.w.z. "kerkelijk gelovige ouders". Doop niet alles, wat in het Doophuis gebracht wordt. Hoe zou iemand van een kind van Joden, Turken of Heidenen kunnen zeggen, ook al nam hij het tot zijn kind aan, dat het als, lidmaat van Zijn gemeente behoort gedoopt te wezen? De buiten de kerk geborenen groeien op, om later na belijdenis gedoopt te worden. Gods ordinantie ontheilige men niet door te veralgemenen. Die allen, maar ook die alleen, die gerekend kunnen worden tot de gemeente, lijve men door de Doop in en onderscheide hen van de kinderen van degenen, die buiten zijn.
God heilige ons in de verheerlijking Zijner genade. Amen.
Yerseke, Ds. G.H. Kersten
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
-
RefoCalvinist
- Berichten: 545
- Lid geworden op: 14 nov 2014, 21:38
Re: Kinderen
Ik wist niet dat er al eerder over gesproken was! Ik zal kijken of ik de discussie kan vinden.Auto schreef:Gaan we de discussie gewoon weer over doen? Heeft niemand wat geleerd van de vorige keer dat de zienswijze van vd Groe is behandeld?
Re: Kinderen
Toch zeker niet zoals dr. A. Kuyper, dat wil er bij mij niet in...Zita schreef:Sorry DIA, zoals eerder in het topic is geschreven werd dit door Van der Groe gesteld.-DIA- schreef:
Was dat niet de leer van Abraham Kuyper? Dat leidde tot grenzeloze zorgeloosheid en tenslotte tot de complete ondergang van zijn kerken. Ik las ergen dat de gereformeerde stroming nergens meer is terug te vinden binnen de PKN.
Goed de context lezen, anders laten we mensen buikspreken.
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Re: RE: Re: Kinderen
Dus adoptiekinderen mogen niet gedoopt worden omdat die niet in het verbond zijn zegt ds Kersten-DIA- schreef:Ds. Kersten schreef als meditatie in de SAAMBINDER van 26 juni 1924 het volgende aangaande de veronderstelde wedergeboorte n.a.v. de Heidelberger Catechismus. Het lijkt me niet van node hier iets aan toe te voegen, want het
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in. ......
Re: RE: Re: Kinderen
Als bekend is dat zij niet uit Christenouders zijn geboren meen ik van niet.Chrisje72 schreef:Dus adoptiekinderen mogen niet gedoopt worden omdat die niet in het verbond zijn zegt ds Kersten-DIA- schreef:Ds. Kersten schreef als meditatie in de SAAMBINDER van 26 juni 1924 het volgende aangaande de veronderstelde wedergeboorte n.a.v. de Heidelberger Catechismus. Het lijkt me niet van node hier iets aan toe te voegen, want het
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in. ......
Maar ik kan me hierin vergissen. Immers zijn de natuurlijke ouders dan niet vervangen door de adoptieouders?
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Re: RE: Re: Kinderen
Bij de GG worden adoptiekinderen gewoon gedoopt.-DIA- schreef:Als bekend is dat zij niet uit Christenouders zijn geboren meen ik van niet.Chrisje72 schreef:Dus adoptiekinderen mogen niet gedoopt worden omdat die niet in het verbond zijn zegt ds Kersten-DIA- schreef:Ds. Kersten schreef als meditatie in de SAAMBINDER van 26 juni 1924 het volgende aangaande de veronderstelde wedergeboorte n.a.v. de Heidelberger Catechismus. Het lijkt me niet van node hier iets aan toe te voegen, want het
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in. ......
Maar ik kan me hierin vergissen. Immers zijn de natuurlijke ouders dan niet vervangen door de adoptieouders?
Re: Kinderen
Niet volgens het stuk wat je citeerde. Ik kan het niet kopiëren maar zo staat het er bij het derde punt waar hij kort over wil zijn.
Re: RE: Re: Kinderen
Ik heb me daar nooit zo in verdiept.Auto schreef:Bij de GG worden adoptiekinderen gewoon gedoopt.-DIA- schreef:Als bekend is dat zij niet uit Christenouders zijn geboren meen ik van niet.Chrisje72 schreef:Dus adoptiekinderen mogen niet gedoopt worden omdat die niet in het verbond zijn zegt ds Kersten-DIA- schreef:Ds. Kersten schreef als meditatie in de SAAMBINDER van 26 juni 1924 het volgende aangaande de veronderstelde wedergeboorte n.a.v. de Heidelberger Catechismus. Het lijkt me niet van node hier iets aan toe te voegen, want het
is helder en klaar genoeg verhandeld.
Het is voor forumbegrippen een lange tekst, maar zo kunnen we wel te beter de context te bezien. Ik zou zeggen: Spant u een weinig in. ......
Maar ik kan me hierin vergissen. Immers zijn de natuurlijke ouders dan niet vervangen door de adoptieouders?
© -DIA- Laatst actief: 00 xxx 24??
Re: Kinderen
@jolanda
Onze zoon had hetzelfde rond zijn 3e verjaardag. Elke keer als het hard regende was hij bang voor de zondvloed vanwege zijn verkeerde dingen. Wij hebben toen heel bewust gekozen voor de periode waarin vooral gelezen werd over de liefde van God en ook vooral liedjes gezongen met een positieve boodschap. Met het bidden idem. Hij heeft nog steeds de neiging ( ook bijna 8) om vooral zijn zonden te benoemen in het gebed en vergeving te vragen. Voordat wij samen bidden proberen wij evenwicht te brengen door het gebed van te voren door te praten en samen te danken en ook een stukje lofprijzing te doen. Natuurlijk behoort vergeving van zonden ook bij het gebed, maar niet de hoofdzaak.
Kinderen van die leeftijd hebben nog moeite met nuancering.
Ik denk dat het het met samen bidden en jullie muziekkeuze op dat ogenblik goed doet. Wij zingen ook daarom veel met de kinderen; Elly en Rikkert, Marcel en Lydia Zimmer, kinderopwekking etc
Onze zoon had hetzelfde rond zijn 3e verjaardag. Elke keer als het hard regende was hij bang voor de zondvloed vanwege zijn verkeerde dingen. Wij hebben toen heel bewust gekozen voor de periode waarin vooral gelezen werd over de liefde van God en ook vooral liedjes gezongen met een positieve boodschap. Met het bidden idem. Hij heeft nog steeds de neiging ( ook bijna 8) om vooral zijn zonden te benoemen in het gebed en vergeving te vragen. Voordat wij samen bidden proberen wij evenwicht te brengen door het gebed van te voren door te praten en samen te danken en ook een stukje lofprijzing te doen. Natuurlijk behoort vergeving van zonden ook bij het gebed, maar niet de hoofdzaak.
Kinderen van die leeftijd hebben nog moeite met nuancering.
Ik denk dat het het met samen bidden en jullie muziekkeuze op dat ogenblik goed doet. Wij zingen ook daarom veel met de kinderen; Elly en Rikkert, Marcel en Lydia Zimmer, kinderopwekking etc
Laatst gewijzigd door merel op 26 jan 2016, 21:25, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Kinderen
Dit is nieuw voor mij.merel schreef:Natuurlijk behoort vergeving van zonden ook bij het gebed, maar niet de hoofdzaak.
Re: Kinderen
Vd Groe is niet het einde van alle tegenspraak toch?Auto schreef:Gaan we de discussie gewoon weer over doen? Heeft niemand wat geleerd van de vorige keer dat de zienswijze van vd Groe is behandeld?
Re: Kinderen
@ eilander Dat kan. Denk ook dat wij hier anders instaan
Ik denk dat je juist bij kinderen en met name als zij klein zijn moet wijzen op een liefdevolle God.
Ik ken nl ook iemand die elke dag opschreef welke van de 10 geboden hij overtrad. Hij werd hier steeds opnieuw zo verdrietig van omdat hij zo faalde dat hij zijn geloof helemaal is kwijt geraakt. Dat baarde mij echt zorgen. Daarom wil ik vooral wijzen op het kruis van Jezus en het vertrouwen dat wij daarom mogen hebben.
Ik denk dat je juist bij kinderen en met name als zij klein zijn moet wijzen op een liefdevolle God.
Ik ken nl ook iemand die elke dag opschreef welke van de 10 geboden hij overtrad. Hij werd hier steeds opnieuw zo verdrietig van omdat hij zo faalde dat hij zijn geloof helemaal is kwijt geraakt. Dat baarde mij echt zorgen. Daarom wil ik vooral wijzen op het kruis van Jezus en het vertrouwen dat wij daarom mogen hebben.