... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door memento »

Jongere schreef:
memento schreef:
Zeker na ingrijpende gebeurtenissen bestaat het reeële gevaar, hoe begrijpelijk ook, dat een slachtoffer heel veel wrok gaat opbouwen richting de dader. Dat gevaar moeten we altijd blijven benoemen, zelfs als dat pijn doet. En hoe weinig wij wellicht ook mee kunnen voelen van die pijn.
Ik denk dat we hier voorzichtig in moeten zijn. Als iemand chronisch psychisch leed is aangedaan, is één van de stappen tot verwerking dat hetgeen de dader gedaan heeft als "slecht" benoemd wordt, en dat men daar ook boos om wezen mag. Ik denk dat een slachtoffer eerst daar door heen moet, voordat er sprake kan zijn van vergeven.
Natuurlijk moet je daar voorzichtig mee zijn. Maar het moeten ook geen stinkende wonden van zachte heelmeesters worden, toch? Mag je nog als zonde benoemen wat zonde is?
En hebben we ook in het proces van vergeving oog voor het werk van de Heilige Geest? Zo'n grafiekje wil ik zeker voor waar aannemen, maar toch vind ik het verbazend in hoeverre we hierin eigenlijk al 'seculier' denken.
Vergeving en gerechtigheid kunnen niet zonder elkaar, ook niet in de menselijke psyche. Wat je vaak ziet bij chronisch misbruik (zowel psychisch als fysiek) is dat het slachtoffer de situatie aanvaard heeft als "gewoon". Theologisch gezien is dat ook verkeerd: Zonde moet immers zonde genoemd worden, en de zonde moet gehaat worden. Vertoornd zijn over de zonde is een Bijbelse gedachte, net zoals vergeving dat is.

Het is daarom goed om in het verwerkingsproces dit ook een plaats te geven, en m.i. is dit theologisch ook verantwoord. Laat eerst de zonde die aangedaan is maar als zonde genoemd worden, en laat de boosheid over de zondige daad maar naar boven komen. Dan komt er plaats om te vergeven. Theologisch kan je dat ook onderbouwen, namelijk vergeving zonder dat hetgeen vergeven wordt als fout bestempeld wordt, is geen werkelijke vergeving.

Daarnaast: Vergeving is iets, waar een mens klaar voor moet zijn. Om een ander te kunnen accepteren, moet je eerst jezelf geaccepteerd hebben. Je kan natuurlijk heel theologisch zeggen dat dat niet klopt, maar de praktijk wijst uit dat vergeving eisen voordat er sprake is van zelfacceptatie en boosheid over het aangedane kwaad, niet werkt. In wezen komt er dan nooit van werkelijke vergeving. Misschien wel een formele vergeving, een zichzelf wijs maken dat de ander vergeven is, maar de innerlijke rust die ware vergeving met zich mee brengt blijft uit. Terwijl het vergeven juist een zo wezenlijk onderdeel uitmaakt van het genezingsproces.
Mara
Berichten: 23141
Lid geworden op: 15 jun 2010, 15:54

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Mara »

Eerlijk gezegd heb ik moeite met het vergeven (soms), nl als het eenzijdig is en blijft.
Niet als iemand even snibbig tegen je was, maar als het gaat om diepgaande zaken.
Die je leven omver leggen, jou lam maken.
Ik weet wel wat de Heere van ons vraagt, maar ik worstel hiermee.
Als iemand bij mij komt en zegt: joh sorry, ik had dit niet zo moeten doen/zeggen, ben ik altijd zeer loyaal.
Maar als iemand blijft hangen in hetgeen hij mij aangedaan heeft (nogmaals, het gaat hier over iets zeer ingrijpends) kan ik niet zomaar in mn binnenste vergeven.
OPRECHT vergeven, dat het ook weg is.
Ik kan wel vergeving vragen, als dat nodig is.
Ik ben vaak de minste geweest ook, geeft niet, maar er is een categorie mensen die van alles uitspoken en nimmer het woord sorry, laat staan: vergeef me, uit hun mond krijgen. Die een spoor van leed achterlaten.
Het liefst ban ik die mensen uit mijn leven, helaas gaat dat niet altijd.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Gebruikersavatar
Luther
Berichten: 15857
Lid geworden op: 25 jun 2008, 20:16
Contacteer:

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Luther »

memento schreef:
Jongere schreef:
memento schreef:
Zeker na ingrijpende gebeurtenissen bestaat het reeële gevaar, hoe begrijpelijk ook, dat een slachtoffer heel veel wrok gaat opbouwen richting de dader. Dat gevaar moeten we altijd blijven benoemen, zelfs als dat pijn doet. En hoe weinig wij wellicht ook mee kunnen voelen van die pijn.
Ik denk dat we hier voorzichtig in moeten zijn. Als iemand chronisch psychisch leed is aangedaan, is één van de stappen tot verwerking dat hetgeen de dader gedaan heeft als "slecht" benoemd wordt, en dat men daar ook boos om wezen mag. Ik denk dat een slachtoffer eerst daar door heen moet, voordat er sprake kan zijn van vergeven.
Natuurlijk moet je daar voorzichtig mee zijn. Maar het moeten ook geen stinkende wonden van zachte heelmeesters worden, toch? Mag je nog als zonde benoemen wat zonde is?
En hebben we ook in het proces van vergeving oog voor het werk van de Heilige Geest? Zo'n grafiekje wil ik zeker voor waar aannemen, maar toch vind ik het verbazend in hoeverre we hierin eigenlijk al 'seculier' denken.
Vergeving en gerechtigheid kunnen niet zonder elkaar, ook niet in de menselijke psyche. Wat je vaak ziet bij chronisch misbruik (zowel psychisch als fysiek) is dat het slachtoffer de situatie aanvaard heeft als "gewoon". Theologisch gezien is dat ook verkeerd: Zonde moet immers zonde genoemd worden, en de zonde moet gehaat worden. Vertoornd zijn over de zonde is een Bijbelse gedachte, net zoals vergeving dat is.

Het is daarom goed om in het verwerkingsproces dit ook een plaats te geven, en m.i. is dit theologisch ook verantwoord. Laat eerst de zonde die aangedaan is maar als zonde genoemd worden, en laat de boosheid over de zondige daad maar naar boven komen. Dan komt er plaats om te vergeven. Theologisch kan je dat ook onderbouwen, namelijk vergeving zonder dat hetgeen vergeven wordt als fout bestempeld wordt, is geen werkelijke vergeving.

Daarnaast: Vergeving is iets, waar een mens klaar voor moet zijn. Om een ander te kunnen accepteren, moet je eerst jezelf geaccepteerd hebben. Je kan natuurlijk heel theologisch zeggen dat dat niet klopt, maar de praktijk wijst uit dat vergeving eisen voordat er sprake is van zelfacceptatie en boosheid over het aangedane kwaad, niet werkt. In wezen komt er dan nooit van werkelijke vergeving. Misschien wel een formele vergeving, een zichzelf wijs maken dat de ander vergeven is, maar de innerlijke rust die ware vergeving met zich mee brengt blijft uit. Terwijl het vergeven juist een zo wezenlijk onderdeel uitmaakt van het genezingsproces.
Helemaal mee eens, memento!
En Jongere: pas op, pas op, om zo te werk te gaan bij mensen die echt door een dader structureel beschadigd zijn.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

Hoe ga ik te werk?

Ik zeg helemaal niets over wanneer en hoe je dingen zou moeten brengen. Ik zeg alleen wat ik denk dat de Bijbel ons leert over vergeving.

De reacties die daarop komen zijn eigenlijk vooral praktische, waaruit blijkt 'dat het niet zo werkt'. Maar heel weinig reacties over de inhoudelijke kant van het verhaal, hoe we het gebod(!) tot vergeving moeten uitleggen. Ik denk dat Christus meer dan wie ook wist hoe mensen beschadigd kunnen raken door anderen. En toch spreekt hij dit gebod uit. Hoe moeten we daar dan mee omgaan?

Dit merk ik vaker in discussies over vergeving: proberen ten volle recht te doen aan de gevoelens van het slachtoffer. Uiteraard zeer terecht. Maar minder proberen we ten volle recht te doen aan een bijbelse opdracht. Kun je daar dan eens op ingaan? Hoe moet het wèl?

Ik wil nog een keer onderstrepen dat ik het eens ben met memento's opmerkingen over voorzichtigheid. Zoals ik al eerder gezegd heb. Toch werpt Luther me voor de voeten alsof ik op een bepaalde manier met slachtoffers omga. Ik ben me heel goed bewust van gevoeligheden rond dit thema, zoals ik eerder al heb aangegeven.
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door memento »

Jongere schreef:De reacties die daarop komen zijn eigenlijk vooral praktische, waaruit blijkt 'dat het niet zo werkt'. Maar heel weinig reacties over de inhoudelijke kant van het verhaal, hoe we het gebod(!) tot vergeving moeten uitleggen. Ik denk dat Christus meer dan wie ook wist hoe mensen beschadigd kunnen raken door anderen. En toch spreekt hij dit gebod uit. Hoe moeten we daar dan mee omgaan?
Ik heb 2 m.i. Bijbelse argumenten genoemd:
1. Gerechtigheid en vergeving gaan in de Schrift hand in hand. Het is m.i. niet juist om in een verwerkingsproces alleen de vergeving te eisen. M.i. is de Bijbelse weg dat recht gaat voor vergeving. Zo ook in een verwerkingsproces: eerst leren iets zonde noemen, dan pas kan die zonde vergeven worden.
2. Het haten van de zonde, ook de zonde van een ander, is een Bijbels gegeven.

Ik deel trouwens je zorg wat betreft de over-psychologisering van het pastoraat. Maar als het gaat om dit concrete onderwerp, denk ik dat psychologie en Bijbels pastoraat elkaar niet hoeven te bijten, maar juist heerlijk kunnen aanvullen.
Democritus
Berichten: 1441
Lid geworden op: 30 aug 2004, 19:29
Locatie: Alhier

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Democritus »

Jongere schreef:Hoe ga ik te werk?

Ik zeg helemaal niets over wanneer en hoe je dingen zou moeten brengen. Ik zeg alleen wat ik denk dat de Bijbel ons leert over vergeving.

De reacties die daarop komen zijn eigenlijk vooral praktische, waaruit blijkt 'dat het niet zo werkt'. Maar heel weinig reacties over de inhoudelijke kant van het verhaal, hoe we het gebod(!) tot vergeving moeten uitleggen. Ik denk dat Christus meer dan wie ook wist hoe mensen beschadigd kunnen raken door anderen. En toch spreekt hij dit gebod uit. Hoe moeten we daar dan mee omgaan?

Dit merk ik vaker in discussies over vergeving: proberen ten volle recht te doen aan de gevoelens van het slachtoffer. Uiteraard zeer terecht. Maar minder proberen we ten volle recht te doen aan een bijbelse opdracht. Kun je daar dan eens op ingaan? Hoe moet het wèl?

Ik wil nog een keer onderstrepen dat ik het eens ben met memento's opmerkingen over voorzichtigheid. Zoals ik al eerder gezegd heb. Toch werpt Luther me voor de voeten alsof ik op een bepaalde manier met slachtoffers omga. Ik ben me heel goed bewust van gevoeligheden rond dit thema, zoals ik eerder al heb aangegeven.
Beide kanten die benoemd worden is waar. Maar ik wil hier toch bij aansluiten hetgeen Jongere naar voren brengt.

Niet zolang geleden heb ik een lezing gehoord die ging o.a. over vergeving. Hierin kwam naar voren dat vergeving vanuit de mens gezien vooral een wilsbesluit is. Als de opdracht van de Heere Jezus luidt dat wij moeten vergeven 7 x 70 maal. Dan gaat dat zeker in schrijnende gevallen (incest etc.) tegen al je rechtvaardigheidsgevoel in. Laat eerst die dader maar zijn excuus aanbieden en dan.....

Ik denk dat we duidelijk een aantal zaken moeten blijven onderscheiden. Namelijk:
- vergeving dat komt vanuit het slachtoffer. Dit is in eerste instantie iets tussen God en het slachtoffer en heeft te maken met de gezindheid van het slachtoffer. Het slachtoffer moet zijn 'gerechtvaardigde roep' om gerechtigheid ondergeschikt maken aan de wil van God om te vergeven. Maar dit betekent overigens niet dat er geen gerechtigheid zal geschieden. De mens moet zijn roep om gerechtigheid overdragen aan God...want God zal recht doen en hierop vertrouwen. Hierin zie je volgens ook iets van het geloof namelijk God vertrouwen tegen alles in. Hierin moet het slachtoffer een wilsbesluit maken..dat deze als de dader om vergeving vraagt hij/zij dat ook zal geven.
- vragen om vergeving van de dader. Dit is iets tussen dader en slachtoffer. Dat is geen vergeving om de straf er mee te ontlopen maar berouw waarin de dader ziet wat hij/zij heeft aangericht. Dit is gericht op het slachtoffer. Indien een dader niet om vergeving vraagt dan behoeft het slachtoffer ook niet te vergeven. Want immers voor vergeving zijn twee partijen nodig. Maar ook als de dader om vergeving vraagt dan is dat heel wat denk maar in....... je hebt de wil om te vergeven maar dan staat daar de man die je dochtertje van negen misbruikt heeft.....
- Gerechtigheid. Het begrip vergeving betekent niet dat er geen recht zal geschieden. Want de roep om recht staat ook zeer centraal in de Bijbel. Zie maar hoe God erover spreekt. Als het goed is de dader bereid zijn straf te accepteren en het slachtoffer zijn recht uit handen te geven aan de aardse en hemelse rechter.

Ikzelf merk dat m.n. het eerste punt zo moeilijk is. Dat ik moet vergeven ook al sta ik in mijn recht. Ja en dan klinkt vaak. Kijk eens naar God. Als er één is die aansprak mag maken op recht is Hij het wel maar toch vergeeft Hij....wie ben jij dan.
Dan dacht ik vaak: makkelijk praten als jouw geen onrecht wordt aangedaan. Maar van de spreker (hierboven aangehaald) waren zijn vrouw en dochtertje overvallen en verkracht en hij kon spreken over werkelijk vergeving. Dat heeft mij wel aan het denken gezet.

Als je als mens werkelijk gaat inzien en beleven wat God jouw heeft vergeven..... dan kan je pas vergeven. De mens Christus die niets vergeven hoefde te worden kon bidden om vergeving voor zijn beulen....ingrijpend als je er bij stil staat.
Our God is an awesome God. He reigns from heaven above
Gebruikersavatar
memento
Berichten: 11339
Lid geworden op: 29 dec 2001, 11:42

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door memento »

@Democritus:

Ik vindt het te kort door de bocht om het verhaal van iemand met één traumatische ervaring te vergelijken met iemand die chronisch misbruikt (fysiek en/of psychisch). Het eenmalig misbruikt worden roept bij de meeste mensen direct boosheid op en het gevoel: mij is onrecht gedaan. Bij slachtoffers van chronisch misbruik is vaak sprake (omdat het vaak gebeurt in een vertrouwde omgeving, zoals thuis, en door "vertrouwde" mensen) van dat men het gebeurde niet als fout hebben gezien, of het geaccepteerd hebben als "normaal". Daardoor is ook de boosheid niet.

De vergelijking met de vergeving van God vindt ik in deze ook niet opgaan. God weet dat wat Hem aangedaan wordt zonde is. En Hij is daar ook vertoornd om.

Tenslotte: Ik benadruk zeer het belang om onvoorwaardelijk te vergeven. Dus ook als de dader daar niet om vraagt. Niet alleen leert God ons dat in de bede "Vergeef ons onze schulden, zoals wij vergeven de mensen die ons wat schuldig zijn", maar ook voor het slachtoffer levert vergeven bevrijding op. Zonder vergeving is het genezingsproces nooit klaar (al zal men van chronisch misbruik ook nooit helemaal genezen kunnen).
Gebruikersavatar
MarthaMartha
Berichten: 13043
Lid geworden op: 21 nov 2007, 21:04
Locatie: Linquenda

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door MarthaMartha »

de vraag over het hoe en wat van vergeving komt pas boven als er een besef is van schuld.

bij éénmalig misbruik zal dit er meteen zijn, bij incest bijv. pas later, maar dit veranderd niets an de vraag van en over vergeving. Het maakt verschil in het proces ervoor, het beseffen dat er schuld ligt.
Als de moed je in de schoenen zinkt, ga dan eens op je kop staan!
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

MarthaMartha schreef:de vraag over het hoe en wat van vergeving komt pas boven als er een besef is van schuld.

bij éénmalig misbruik zal dit er meteen zijn, bij incest bijv. pas later, maar dit veranderd niets an de vraag van en over vergeving. Het maakt verschil in het proces ervoor, het beseffen dat er schuld ligt.
Kun je dat iets concreter benoemen?
En hoe moeten we dan praktisch ermee omgaan? Want ik wil aannemen dat schulderkenning noodzakelijk is voor vergeving - neemt niet weg dat vergeving de Bijbelse opdracht is. Dus in het pastoraat zullen we daar altijd naar toe moeten werken. Of dat nu langs schulderkenning is of niet.
sela
Berichten: 679
Lid geworden op: 22 okt 2007, 23:34

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door sela »

Democritus schreef: [...]
Het slachtoffer moet zijn 'gerechtvaardigde roep' om gerechtigheid ondergeschikt maken aan de wil van God om te vergeven.
[...]
De mens moet zijn roep om gerechtigheid overdragen aan God...want God zal recht doen en hierop vertrouwen.
Hierin zie je volgens ook iets van het geloof namelijk God vertrouwen tegen alles in.
[...]
vragen om vergeving van de dader. Dit is iets tussen dader en slachtoffer.
[...]
Kijk eens naar God. Als er één is die aansprak mag maken op recht is Hij het wel maar toch vergeeft Hij....wie ben jij dan.
vergeving komt juist door de schuld die is aangericht in een bepaald licht te staan? noem eens wat, een vader of opa kan 'iets' doen. God wordt vergeleken met een vader. dit beïnvloed de visie op 'de wil van God' (meestal niet positief).
ik pleit voor begrip van de fasen die een slachtoffer doormaakt. zwijgen over vergeven, etc.
per slot van rekening zal God je niet af rekenen op het wel of niet vergeven door/voor die anderen.
Laatst gewijzigd door sela op 21 jul 2010, 05:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Mara
Berichten: 23141
Lid geworden op: 15 jun 2010, 15:54

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Mara »

Nico v.d. Voet heeft een uitstekend boekje hierover geschreven.
Als er schaduw is, dan moet er ook licht zijn ~ Spurgeon
Gebruikersavatar
Luther
Berichten: 15857
Lid geworden op: 25 jun 2008, 20:16
Contacteer:

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Luther »

memento schreef:@Democritus:

Ik vindt het te kort door de bocht om het verhaal van iemand met één traumatische ervaring te vergelijken met iemand die chronisch misbruikt (fysiek en/of psychisch). Het eenmalig misbruikt worden roept bij de meeste mensen direct boosheid op en het gevoel: mij is onrecht gedaan. Bij slachtoffers van chronisch misbruik is vaak sprake (omdat het vaak gebeurt in een vertrouwde omgeving, zoals thuis, en door "vertrouwde" mensen) van dat men het gebeurde niet als fout hebben gezien, of het geaccepteerd hebben als "normaal". Daardoor is ook de boosheid niet.

De vergelijking met de vergeving van God vindt ik in deze ook niet opgaan. God weet dat wat Hem aangedaan wordt zonde is. En Hij is daar ook vertoornd om.

Tenslotte: Ik benadruk zeer het belang om onvoorwaardelijk te vergeven. Dus ook als de dader daar niet om vraagt. Niet alleen leert God ons dat in de bede "Vergeef ons onze schulden, zoals wij vergeven de mensen die ons wat schuldig zijn", maar ook voor het slachtoffer levert vergeven bevrijding op. Zonder vergeving is het genezingsproces nooit klaar (al zal men van chronisch misbruik ook nooit helemaal genezen kunnen).
Ik sluit me geheel aan bij memento.

@Jongere, ik had al aangegeven dat ik het met jouw kaders op zich eens ben, ook met de plicht om te vergeven.
Misschien moetenn we dan maar wat concreter worden: ik denk dat het pastoraat inderdaad hierop gericht dient te zijn, maar wel met tact en rekening houdend met de psychische draagkracht van het slachtoffer.

Toch denk dat er in de weerbarstige praktijk na Genesis 3 bijvoorbeeld bij sexueel misbruik gevallen kunnen zijn, waarbij je nooit tot dat punt komt dat je de notie van vergeving naar voren kunt brengen. Dat geldt ook voor situattie dat mensen niet lichamelijk maar psychisch volledig kapot gemaakt zijn. Dan moeten we de vergeving tussen mensen laten rusten. Overigens zal dat altijd in een geval zijn waarbij geen gerechtigheid geschied is.
Als voorbeeld: als een incestslachtoffer ziet dat vader voor 8 jaar de bak in draait, dan kan ik me voorstellen dat er dan langzaamaan, wellicht na enkele jaren, sprake kan zijn van een gesprek. In dat geval kan het pastoraat voorzichtig de notie van vergeving aan de orde stellen.

Als mensen psychisch kapot gemaakt zijn en alleen al bij het horen van de naam van die ander helemaal gek worden in hun hoofd, dan begrijp je wel dat er voor die vergevingsnotie geen plaats is.
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Fjodor
Berichten: 2970
Lid geworden op: 11 jun 2009, 23:13

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Fjodor »

Mara schreef:Nico v.d. Voet heeft een uitstekend boekje hierover geschreven.
Ik heb dat boek niet gelezen maar volgens mij staat erin dat je niet altijd hoeft te vergeven.
Ik meen dat hij zegt dat er zonder schuldbekentenis geen vergeving zijn kan. En eigenlijk denk ik dat hij daar een goed punt heeft.
Als wij God vragen om ons te vergeven gelijk wij onze schuldenaren vergeven dan weten we ook dat dat niet buiten bekering om gaat.
Ik vind de interpretatie van die vijfde bede eigenlijk ook niet zo gemakkelijk. Als we ons indenken wat er nodig is voor vergeving (namelijk een Goddelijk zoenoffer), kunnen wij mensen dan zomaar besluiten iemand te vergeven, ook als diegene geen berouw heeft?
Misschien moeten we zeggen dat wij mensen niet in de positie staan om schuld toe te kennen en dus ook niet degenen zijn die moeten vergeven, het is enkel God die dat recht heeft. Maar dan ga ik wel weer voorbij aan die vijfde bede die toch echt spreekt over vergeven.
Daartoe zijn de dingen gegeven, dat ze gebruikt worden; maar niet, opdat ze vergaard zouden worden - D. Bonhoeffer
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

En niet alleen de vijfde bede. Ik heb toch wat moeite met de psychologische redenatie die het gebod tot schuldvergeving zou ontkrachten. En als we de anologie naar de vergeving van God trekken, zie ik eerdereen onvoorwaardelijke vergeving dan een voorwaardelijke. Ik denk dat het beter is te erkennen dat het in deze gebroken wereld niet voor iedereen meer mogelijk is om tegemoet te komen aan de eis van vergeving. Maar dat die eis er wel blijft staan.
Jongere
Berichten: 7754
Lid geworden op: 14 apr 2004, 15:45

Re: ... gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren

Bericht door Jongere »

Luther schreef:Als mensen psychisch kapot gemaakt zijn en alleen al bij het horen van de naam van die ander helemaal gek worden in hun hoofd, dan begrijp je wel dat er voor die vergevingsnotie geen plaats is.
Dat begrijp ik.
Maar geloof je dat er hier genezing mogelijk is? Geestelijke genezing? De Heilige Geest vernieuwt levens van mensen en zorgt dat zij in plaats van de naaste te haten (cath.) oog krijgen voor het liefdesgebod. Want vergeet niet dat er geen mens is die geestelijk 'in orde' is. Daar heeft de psychologie wellicht geen oog voor, maar die component mogen we nooit vergeten.
Is die herschepping ook mogelijk in levens van mensen die veel meer dan anderen psychisch kapot zijn?
Plaats reactie