Jantje schreef:Zonderling schreef:Nu blijkt ook dat de passage waarop ik kritiek had ('de oorzaak vd verwerping is niet Gods wil') niet uit het artikel van ds. van Aalst komt, maar uit een ander artikel (op Refoweb).
Wat is volgens u dán de oorzaak van de verwerping? Schrijft ds. Van Aalst dat indirect ook niet? Volgens mij ligt de schuld van de verwerping toch wel degelijk biji de mens zelf! Want als we ontkennen dat de schuld van de verwerping bij de mens ligt, erkennen we dat de schuld bij God ligt. En dat is verfoeilijk! Het is óf de schuld van de mens, óf de schuld van God. Dat God de verwerping in Zijn welbehagen tóelaat, is wat anders. Maar dat betekent niet dat het de schuld van God is. Zie ook het artikel van ds. Van Aalst (...).
En uit het artikel van ds. Van Aalst blijkt ook dat de verwerping niet op gelijke hoogte met de verkiezing gesteld mag worden. Hieruit valt dus ook op te merken, mijn inziens, dat de verkiezing een actieve daad is van God, en de verwerping niet (...).
Jongere (en ook GJ de Bruijn) gaf al een antwoord. In aansluiting hierop kort nog het volgende (aan een uitgebreidere reactie kom ik nu niet toe).
Er zijn twee kwesties die we niet moeten verwarren:
1. De vraag naar het verband tussen het besluit van de verwerping en het verloren gaan van de zondaar.
Volgens de D.L. gaat een mens verloren door eigen schuld (erfschuld en dadelijke zonden (waaronder ook bij hen die onder het Evangelie geleefd hebben de verwerping van het Evangelie)), en is het verfoeilijk te beweren dat God schuld treft in het verloren gaan van de zondaar. In dit opzicht mag de verkiezing niet op gelijke hoogte gesteld worden met de verwerping. En
hierover gaat het artikel van ds. Van Aalst.
2. De vraag of de verwerping door God is gewild of niet, alsook wat de oorzaak is van de verwerping.
De D.L. noemen de verwerping een 'besluit' en spreken ook over Gods 'welbehagen' alsook over Zijn 'rechtvaardige wil'. Alle drie begrippen drukken Gods wil uit. Onmogelijk kan gezegd worden dat het besluit van verwerping niet volgens Gods wil is (n.b. we spreken hier over de wil des besluits, niet over de wil des bevels). Dat zou immers betekenen dat Gods besluit niet overeenkomstig Zijn wil is; dat is echt een onmogelijkheid, een contradictie in terminologie.
Het grootste deel van de afvaardigingen op de Dordtse Synode (en bijna alle Nederlandse provinciale afvaardigingen) spreken heel expliciet over de wil van God in het besluit van verwerping. En zo is het ook in de Dordtse Leerregels terecht gekomen. In dit opzicht mogen verkiezing en verwerping wel degelijk naast elkaar geplaatst worden. Waar we wel aan moeten toevoegen dat in dit besluit van verwerping mede de zonde in aanmerking is genomen en dat (althans volgens de D.L. en infralapsarische zienswijze) God de mens aangezien heeft als zijnde gevallen).
Er is ook alle reden dat we de oorzaak van de verwerping niet in de mens stellen kunnen en mogen. Dit zou namelijk alsnog betekenen dat de mens met zijn wil God vóórkomt in het besluit van verwerping; het zou vervolgens betekenen dat de mens uiteindelijk het onderscheid gemaakt zou hebben in Gods raad en dat Gods raad dus niet meer is dan het vooruitzien wat de mens doen zou. Dat zou ook betekenen dat de ene mens kennelijk meer doemwaardig is dan de ander in Gods oordeel; terwijl toch allen van nature liggen in dezelfde ellende, de uitverkorenen evengoed als de verworpenen.
Omdat ds. Van Aalst over het eerste punt schrijft, en niet of nauwelijks over het tweede punt, mag je uit zijn artikel geen conclusies trekken over de
oorzaak van de verwerping. Ds. Van Aalst schrijft namelijk slechts over het
gevolg van de verwerping (of liever: wat niet het gevolg is van de verwerping). En oorzaak en gevolg zijn toch echt twee geheel verschillende dingen.
Verder: ik zou kunnen citeren uit de oordelen van de godgeleerden op de synode (maar kom daar nu niet aan toe), dat diversen van hen uitdrukkelijk schrijven dat de oorzaak van de verwerping de wil van God is, terwijl de oorzaak van het verloren gaan de zonde is. En dat is naar ik geloof het juiste onderscheid in deze twee kwesties.
Het onderscheid actieve daad en niet actieve daad kan ik evenmin vinden in de D.L. Sowieso meen ik dat we een besluit niet 'een daad' moeten noemen, maar los daarvan: Gods besluit kunnen we naar mijn overtuiging niet onderscheiden in iets actiefs en iets passiefs. Ook lezen we in diverse Bijbelteksten wel degelijk iets van een actieve besturing van God ten aanzien van het oordeel van verharding (ik zal de teksten nu niet noemen, die zijn meen ik niet heel moeilijk te vinden).
Ik begrijp heel goed dat je hiermee worstelt, dat heb ik (in mijn jeugd naar aanleiding van het leren van Hellenbroek) ook gedaan (al ging het toen niet zozeer om dit, maar om de vraag of ik zelf niet een verworpene kon zijn); maar dit is genadig van mij afgenomen. De Heere heeft niet alleen een gans vrij besluit genomen naar Zijn wil en welbehagen, maar Hij heeft ook de middelen tot de zaligheid verordineerd. Wij zijn alleen gehouden aan Zijn geopenbaarde wil (Deut. 29:29) zoals die tot ons komt in het Evangelie van Zijn Zoon, onze Zaligmaker Jezus Christus. Niemand is het bekend dat hij of zij een verworpene is. Met de verkiezing en verwerping hebben we dan ook niet te maken zolang we niet met een waar geloof met Christus verenigd zijn. En dán is de verkiezing een troostgrond. De verwerping is zeker huiveringwekkend, maar God is aanbiddelijk en volkomen wijs. Wie zijt gij o mens die tegen God antwoordt. (Deze laatste zin schrijf ik generiek, niet aan iemand persoonlijk gericht.)