eilander schreef:DDD schreef:Ik zie dat ik in het draadje met de vraag van Mara over de zondag hier wel over heb geschreven.
Ik vind het niet lastig. Als je je in zulke dingen kwetsbaar kunt en durft opstellen, dan zal dat denk ik niet leiden tot verwijdering, maar tot verdieping van de relatie met de ander, ook al is die relatie misschien nog zo oppervlakkig.
Het is net als met vloeken en afleidingen daarvan. Als je daar voorzichtig, op een geschikt moment, met tact en humor iets over zegt, dan zie je dat mensen vanzelf rekening gaan houden met 'jouw gevoeligheid' en dat daar zo nu en dan ook een leuk gesprek over ontstaat, waarin je ook iets kunt zeggen over Jezus, voor zover dat jou betreft. Dat is althans mijn eigen ervaring in verschillende gelegenheden.
Als je het dicht bij jezelf houdt, anderen niets verwijt, maar wel deelt wat het met jou doet, dan denk ik dat je een mooi getuigenis geeft van wat jou als christen lief is. Ik kan mij erg moeilijk voorstellen dat daaruit een ruzie ontstaat. Dat kan alleen gebeuren als je als een rechthebbende je verhaal komt halen. Dat is niet de manier waarop wij voor Gods eer hoeven op te komen. Het zou de omgekeerde uitwerking hebben ook. Het zou meer aanleiding geven tot ergernis over Gods goede geboden dan tot zijn eer zijn.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, en ik denk dat het bij mij in de praktijk ook zo werkt. Voor mezelf vind ik dat erg karig in elk geval: mensen met de levensstijl en -houding van mijn 'collega's' gaan verloren als ze zich niet bekeren; geef ik iets van die ernst ook door?
Maar goed, als je het niet lastig vindt, is het ook nogal moeilijk om op dezelfde golflengte hierover te praten, ben ik bang.
Gisteren toch wel iets moois meegemaakt. In verband met mijn afscheid van m'n huidige werkkring had ik gehoopt en gebeden toch nog een keer gelegenheid te vinden om iets door te mogen geven van de Bijbelse boodschap.
Die gelegenheid kwam onverwachts: een collega vond het wel bijzonder dat ik in een niet-christelijke omgeving toch voor mijn principes uitkwam, en anderzijds met alle mensen kon samenwerken zelfs al geven ze uiting aan een zeer onchristelijke leefwijze.
Op zichzelf mooi om te horen, maar ik heb gezegd dat ik er toch wel wat anders over dacht. Namelijk dat ik naar mijn mening te weinig heb doorgegeven van waar het nu eigenlijk om gaat.
Dat het geen hobby is, die je wel of niet leuk vindt. Dat ik niemand kan dwingen, maar niettemin vind dat iedereen God zou moeten dienen. Enzovoorts.
Een gesprek van zo'n drie kwartier met de collega's gehad over waar het om draait in de Bijbel. Enerzijds merk je oppervlakkigheid: elke dag plezier hebben is belangrijk, en als je geen gekke dingen doet heb je toch een leuk leven gehad.
Anderzijds ook wel een leegte, en een onbevredigend gevoel. Zijn we dan per toeval op deze wereld gekomen, en heeft het allemaal verder geen zin om hier te zijn? Tja... Onkunde, en niet echt nadenken over wezenlijke vragen.
Je merkt dat er echt weerstand ontstaat op het moment dat het gaat over de Bijbelse boodschap van zonde en genade. Het gaat niet om 'als je maar netjes geleefd hebt, komt het goed' maar 'zelfs voor iemand die zijn leven verknoeid heeft, is er vergeving te krijgen'. Wat is dán het criterium, vroegen ze. Alleen het geloof in Jezus.
Ik hoop en bid dat het toch iets mag uitwerken.
Ik vertel dit verhaal niet om te laten zien hoe goed ik het doe (dat vind ik maar ten dele - en inderdaad ligt 'een goed gevoel' dan toch wel op de loer helaas). Maar wel om een voorbeeld te laten horen over hoe lastig de praktijk is.
@huisman en @Wim Anker geven er geen voorbeelden van, dat vind ik jammer.
En tenslotte is het voor mij een bewijs dat de Heere het gebed verhoort, zodat er aanleiding ontstond om hierover te praten. Ze vonden het 'een interessant onderwerp om over te praten'...
