Gelezen, gedacht, gehoord...

[eilander]

Ik heb dit ook nog nooit gehoord, en het is ook niet bijbels, of het zou dan in een context moeten staan waarin ook aan het vervolg van het doopsformulier recht gedaan wordt.
Nu zou je kunnen zeggen dat deze uitdrukkingen een wat ruwere variant is van de waarheid 'van nature kinderen des toorns'.

[huisman]

Brandhout voor de hel heb ik zelfs wel eens gehoord van een midden CGK predikant. Maar dat kwam op uit de tekst.
(Ik dacht Joh 15)
Maar om kinderen ratjes te noemen lijkt mij onbijbels. Ratten hebben geen ziel en zijn niet naar Gods beeld geschapen. En voor ratten geldt niet wat verwoord is in H.C vr en antw74.

[helma]

Een predikant kan het beter houden bij wat de Bijbel zegt. Dat is eerlijk en scherp genoeg.
Alzo lief heeft God de wereld gehad. De wereld in al Zijn verlorenheid is voor God niet synoniem aan ratten. Dan moet je dat als predikant ook niet zo noemen.

[eilander]

@Mara: Eén opmerking van een dominee waar de mens niet aan wilt. Hoe 'hard' het ook klinkt het is wel waarheid. Net als dat een predikant in een doopdienst zei: "Het is brandhout voor de hel, als ..". Ja, een vreselijke waarheid en bitter scherp gesteld. En dan staat de predikant nog geeneens als "extreem" bekend.

Ik postte tegelijkertijd. Twijfelde nog of ik het zou benoemen, maar jij doet het nu ook.
Maar toch, kan een opmerking ervoor zorgen dat iemand niet meer wil.
In onze gemeente liep eens een mevrouw de kerk uit, omdat de dominee zei: het vreet als de kanker. Zij had kanker en dat viel heel erg verkeerd bij haar.

Je maakt mij toch niet wijs dat zo iemand net daarvoor nog zeer kerkelijk meelevend was. Innerlijk dan.
Het kan nl. ook anders. Ik herinner mij nog van lang geleden dat er iemand was die ernstig ziek was, maar behandeld werd en tegen wie we zeiden: misschien mag het tot genezing leiden. Hij zocht toen het bijbelgedeelte op waarin dit staat: het zal voorteten gelijk de kanker. Kort daarna is hij overleden en overgegaan naar een beter Vaderland.

[Mara]

Nu zou je kunnen zeggen dat deze uitdrukkingen een wat ruwere variant is van de waarheid 'van nature kinderen des toorns'.

Er is weleens een discussie geweest - ook hier toch? - over de kanseltaal.
Moet je alles kunnen zeggen vanaf de kansel? Ik vind van niet.
(Er zijn voorgangers die daarvoor het land uitgezet worden, haatimams).
Een predikant moet er rekening mee houden dat niet iedereen hetzelfde is en dus ook hetzelfde zal luisteren.
Iemand die met een zware depressie kampt of een ernstige lichamelijke aandoening heeft, zit er anders dan een jong en sterk iemand.
Ik zit regelmatig in kerkdiensten in een verpleeghuis en daar hoor je dergelijke opmerkingen echt niet. Ook niet van de "zware" predikanten.

[samanthi]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?

Wat ratten betreft, mijn kinderen zouden er geen negatieve gevoelns bij hebben wij hebben altijd tamme ratten gehad en nog, ze zijn lief en intelligent dus bij onze kinderen zou het minder hard aangekomen zijn.

[huisman]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?.

Je moet natuurlijk wel het hele doopformulier voor je rekening nemen. Bedreiging en belofte......ook kinderen des toorns......in zonden ontvangen en geboren...zonder wedergeboorte onmogelijk om in het Rijk Gods te komen....aan allerhande ellendigheid, ja zelfs aan de verdoemenis zelf onderworpen.

Tegen deze inktzwarte achtergrond schitteren Gods heerlijke en genadige beloften tijdens de doop . De werkelijkheid van onze natuurstaat mag nooit verzwegen worden want dan doen we tekort aan Gods genade in Christus.

[samanthi]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?.

Je moet natuurlijk wel het hele doopformulier voor je rekening nemen. Bedreiging en belofte......ook kinderen des toorns......in zonden ontvangen en geboren...zonder wedergeboorte onmogelijk om in het Rijk Gods te komen....aan allerhande ellendigheid, ja zelfs aan de verdoemenis zelf onderworpen.

Tegen deze inktzwarte achtergrond schitteren Gods heerlijke en genadige beloften tijdens de doop . De werkelijkheid van onze natuurstaat mag nooit verzwegen worden want dan doen we tekort aan Gods genade in Christus.

Dat verandert niet Huisman, er staat duidelijk tenzij wij van nieuw geboren worden, dus to het oordeel staat de weg der ontkoming, waar de Heere de belofte voor geeft dat Hij het wil geven en dat de doop daar een teken en zegel van is, als een kind gedoopt wordt krijgt het het zegel, dan mag je deze belofte niet overschaduwen door te zeggen dat het brandhoutjes voor de hel zijn.

[Isala]

De wereld in al Zijn verlorenheid is voor God niet synoniem aan ratten.

In psalm 8 en 139 zien wij hoe wonderlijk mooi wij zijn geschapen (deze psalmen zijn na de zondeval...).
Mensen zijn daarom geen ratten of brandhoutjes, maar geschapen met een ziel.
Jonathan Edwards heeft een bekende preek geschreven: zondaren in de hand van een toornend God.
Wie er in de wereld ook verloren gaat, het smart God aan Zijn hart. Net zoals de Heere Jezus het wenend uitriep over Jeruzalem.
Redding is mogelijk, laat je met God verzoenen!
En toch: wie zich niet bekeert gaat verloren. Er valt niet te spotten met Gods gerechtigheid, en zonder de Heere Jezus kan daar niet aan voldaan worden.
En dan is het voor hen die de weg geweten hebben, nog onverdraaglijker in de dag van het oordeel, dan goddeloze wereld.
Want zij zijn bewust voorbij gegaan aan het offer van Jezus Christus. Uiteindelijk zal alle knie zich buigen voor God.

[DDD]

Ik vind het ook een domme opmerking, maar de dominee zei feitelijk toch niets meer en niets minder dan dat kleine kinderen net zo verdorven zijn als grote kinderen? Als hij had gezegd dat kleine olifanten ook olifanten zijn, zou de connotatie wel anders zijn.

[huisman]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?.

Je moet natuurlijk wel het hele doopformulier voor je rekening nemen. Bedreiging en belofte......ook kinderen des toorns......in zonden ontvangen en geboren...zonder wedergeboorte onmogelijk om in het Rijk Gods te komen....aan allerhande ellendigheid, ja zelfs aan de verdoemenis zelf onderworpen.

Tegen deze inktzwarte achtergrond schitteren Gods heerlijke en genadige beloften tijdens de doop . De werkelijkheid van onze natuurstaat mag nooit verzwegen worden want dan doen we tekort aan Gods genade in Christus.

Dat verandert niet Huisman, er staat duidelijk tenzij wij van nieuw geboren worden, dus to het oordeel staat de weg der ontkoming, waar de Heere de belofte voor geeft dat Hij het wil geven en dat de doop daar een teken en zegel van is, als een kind gedoopt wordt krijgt het het zegel, dan mag je deze belofte niet overschaduwen door te zeggen dat het brandhoutjes voor de hel zijn.

Lees jij de postings waar je op reageert wel?

[samanthi]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?.

Je moet natuurlijk wel het hele doopformulier voor je rekening nemen. Bedreiging en belofte......ook kinderen des toorns......in zonden ontvangen en geboren...zonder wedergeboorte onmogelijk om in het Rijk Gods te komen....aan allerhande ellendigheid, ja zelfs aan de verdoemenis zelf onderworpen.

Tegen deze inktzwarte achtergrond schitteren Gods heerlijke en genadige beloften tijdens de doop . De werkelijkheid van onze natuurstaat mag nooit verzwegen worden want dan doen we tekort aan Gods genade in Christus.

Dat verandert niet Huisman, er staat duidelijk tenzij wij van nieuw geboren worden, dus to het oordeel staat de weg der ontkoming, waar de Heere de belofte voor geeft dat Hij het wil geven en dat de doop daar een teken en zegel van is, als een kind gedoopt wordt krijgt het het zegel, dan mag je deze belofte niet overschaduwen door te zeggen dat het brandhoutjes voor de hel zijn.

Lees jij de postings waar je op reageert wel?

Ja dat veranderd toch niets?

[pierre27]

Brandhoutjes voor de hel klinkt niet erg verwachtingsvol, het gebed van het doopformulier spreekt toch anders van in genade aannemen, de Heere beloofd dat Hijhet wil geven, maar de dominee weet het beter, zou dit de Geest uitblussen zijn?.

Je moet natuurlijk wel het hele doopformulier voor je rekening nemen. Bedreiging en belofte......ook kinderen des toorns......in zonden ontvangen en geboren...zonder wedergeboorte onmogelijk om in het Rijk Gods te komen....aan allerhande ellendigheid, ja zelfs aan de verdoemenis zelf onderworpen.

Tegen deze inktzwarte achtergrond schitteren Gods heerlijke en genadige beloften tijdens de doop . De werkelijkheid van onze natuurstaat mag nooit verzwegen worden want dan doen we tekort aan Gods genade in Christus.

Mooie reactie!!

[Mara]

Ik vind het ook een domme opmerking, maar de dominee zei feitelijk toch niets meer en niets minder dan dat kleine kinderen net zo verdorven zijn als grote kinderen? Als hij had gezegd dat kleine olifanten ook olifanten zijn, zou de connotatie wel anders zijn.

Bij ouders die net een zwangerschap en een bevalling achter de rug hebben - en zeker de moeder is tijdens de eerste weken echt nog niet haar stabiele zichzelf - kan zo'n opmerking keihard aankomen.
Ik kreeg eens een mevrouw op kraambezoek die tegen me zei: ongelooflijk he, dat zo'n lief jochie je later misschien veel verdriet aan kan doen, of dat je hem achter het behang wil plakken.
Dat was op zn zachtst gezegd geen leuke opmerking.
Natuurlijk weet je wel dat die nu gave en bijna volmaakte baby zo volmaakt niet is!
En als je daar vooraan bij het doopvont staat, je spreekt schuchter je JAwoord uit en de dominee zegt dan dit, is dat een dolksteek in je moeder- of vaderhart.
Het is voor sommige ouders waarheid geworden. Maar dat is ook weleens bij domineeskinderen gebeurd.
Moet je daarmee vooruitlopen op de Heere als een soort toekomstvoorspeller?
Ik vind het erg ongepast en nodeloos kwetsend.

[helma]

Annemarie van Heijningen - Steenbergen


Schroeven
Ooit woonde ik in een stevig, houten huis, ‘Fide’ genaamd. Het bouwwerk was deugdelijk, alle elementen waren met elkaar verbonden middels talloze schroeven. Op een dag maakte ik een wandeling rond mijn eigen huis. Mijn blik viel op de vele, vele schroeven. Toen de vragen eenmaal mijn gedachten binnenslopen, lieten ze me niet meer los: waren al die schroeven nu werkelijk nódig? Was deze overdaad aan schroeven niet jammer van de aanblik? Mijn Fide zou met minder toch ook nog wel solide zijn? Vooral de allerkleinste schroefjes, her en der verspreid, leken nergens op te slaan.
‘Wie heeft ze eigenlijk erin geschroefd,’ vroeg ik me peinzend af, ‘de architect of een bezorgd-bemoeizuchtige buur?’ Ik vermoedde bij sommige schroefjes het laatste - en begon ze voorzichtig te verwijderen. Inderdaad: het leek niets uit te maken voor mijn huis. Ik draaide er nog een schroefje uit. En nog een. En nog een. Ik bewonderde mijn woning vanaf een afstandje, met een tevreden ‘opgeruimd-staat-netjes-gevoel.’
Ik keek eens rond in mijn buurt. Ik was niet de enige die met regelmaat de schroevendraaier hanteerde. Er zat een zeker algoritme in. Een krantenartikel of een verjaardagsdiscussie over een schroef van een bepaalde soort, leidde er vaak toe dat men massaal het desbetreffende object verwijderde. We begonnen tersluikse blikken te werpen over en weer: ‘de buren hebben alwéér een schroef opzij gelegd, dus moeten wij ook nodig aan de gang.’ Toen alle kleintjes op deze manier waren verwijderd, begon men aan de wat grotere.
Onze bouwsels floreerden prima met wat schroefjes minder. ‘Zie je wel,’ werd er gezegd, ‘al die schroeven hebben niks met het werkelijke huis te maken.’ De koplopers begonnen daarom aan schroeven van weer een maatje groter.
Het voorzichtige deel van de buurt begon nu toch wat te protesteren. ‘Er is een grens aan dat ontschroeven, jullie gaan te ver. De constructie wordt wankel, dat kan zelfs een blinde constateren. Je houdt op die manier geen huis meer over.’ Er ontstonden diepgaande gesprekken, zowel aangename als vervelende, tussen de vooruitstrevende en de wat meer afwachtende bewoners van mijn wijk. De ene na de andere schroef werd besproken, geanalyseerd, becommentarieerd. Jaar in jaar uit hielden de schroeven ons bezig, bezig, driewerf bezig. De een draaide als reactie zo’n zopas besproken schroef wat vaster in zijn huis, de ander haalde hem er juist voortvarend uit, met een opgelucht zo-dat-was dat-gezicht. Ik voelde hoe moe ik werd van het gezanik over schroeven. Niet zomaar moe, maar een lamgeslagen, murw geworden neerslachtigheid. Ik begon een hekel te krijgen aan schroeven, ik begon een hekel te krijgen aan de oneindige hoeveelheid geschreven en gesproken woorden over schroeven, ik begon een hekel te krijgen aan mijn buurtbewoners - en tenslotte begon ik een hekel te krijgen aan mijn eigen huis. Misschien was ik zonder huis wel beter af, dacht ik vaak.
Intussen waren de echte diehard-ontschroevers niet te stuiten. Elke schroef was iets van vroeger, vonden zij, niet meer iets van deze tijd. Toen de boel eenmaal op losse schroeven stond, begonnen zij, zoals ze dat gewichtig noemden, creatief te klussen met de planken van het huis. Planken werden verschoven, in een ander model gezaagd, verkleind of zelfs, evenals de schroeven, overbodig geacht.
De woning van mijn overbuur, die de koploper van de koplopers was, stortte als eerste met donderend geraas ineen. ‘Kijk, dat was ooit mijn huis,’ zei hij bij het afscheid blijmoedig tegen mij. ‘Dakloos zijn is prettiger. Het voelt vrij en onbegrensd. Ik kan het je zeker aanbevelen.’
Ik keek hem peinzend na. Hij was een goede buur geweest. Nu ging hij weg. Een nieuw bestaan als muur- en dakloze vond hij zichtbaar aangenaam. De gedachte waar ik soms stiekem mee speelde, was voor hem realiteit geworden. Wilde ik dit ook? Wilde ik dit écht? En zo ja, wat voor leven stond mij dan te wachten?
De schroeven droegen een mysterie met zich mee waarvan ik de clou niet vatten kon. Er moest verband zijn tussen schroef en huis, een groter verband dan we destijds dachten. Al die schroeven hadden bij nader inzien een functie. De grotere soorten droegen onmiskenbaar bij aan de stevigheid. De veel kleinere schroeven waren misschien niet altijd even zinvol voor het bouwwerk, maar creëerden een gevoel van vastigheid en veiligheid voor de bewoner zelf. In mij begon de overtuiging te groeien dat niet alleen de huizen, maar ook de inwoners baat hadden bij schroeven.
Door de jaren heen had ik, net als alle anderen, her en der aan schroeven-van-een-maatje-groter gemorreld. Enigszins vertwijfeld, want ik was een aarzelende ontschroever. Ik durfde nooit goed door te zetten. Dan was ik bezig met een schroef, maar stopte ik halverwege weer met draaien. Mijn huis zag er daardoor niet meer aantrekkelijk uit; de rare ijzeren uitsteeksels vroegen om een keuze. Ging ik door met ontschroeven, met het risico dat ik dakloos zou raken? Het leek er sterk op dat er zoiets bestond als een point of no return. Dat je na de schroeven als vanzelf aan de planken begon.
Een bestaan als dakloze voelde voor mij bij nader inzien te doelloos, te leeg. Nu werkelijke, concrete dakloosheid als mogelijkheid tastbaar dichtbij leek te komen, deed ik innerlijk een flinke stap terug. Ik wist nog steeds bar weinig van het hoe, wat en waarom van sommige schroeven, maar ik wilde de veiligheid van een bouwwerk om mij heen. Ik wilde mijn oude en vertrouwde Fide weer terug. Ik deed een greep in mijn gereedschapskist, zette mijn schroevendraaier in het ingekerfde kruis. Vastberaden vrat een half uitgedraaide schroef zich een weg terug in het ruwe hout.