Gedachten in de nacht... ter overdenking

[Cremar]

In andere landen zal dit meer gebeuren dan in Nederland. Wij hebben het materieel gezien zo goed in Nederland. Onvoorstelbaar. Als je kijkt naar de wereldgeschiedenis kun je het niet beter treffen. Wij hebben schoon drinkwater, goed geïsoleerde huizen, een overdaad aan voedsel, uitstekende medische zorg, godsdienstvrijheid en een Bijbel in onze eigen taal! Kortom, wij zijn verwende christenen, die meer moeten uitzien naar de wederkomst van Jezus Christus.

Wij hebben het héél goed. Daar zit zoals JGW zegt een grote verleiding in. De duivel zal nederland niet overslaan. Ook hier zal de druk toenemen, wie merkt er de speldeprikken niet van? Denk ook maar aan het feit dat we straks (hoe lang nog?) niet meer kunnen kopen en verkopen, zonder het getal van het beest. Wij weten niet hoe de toekomst eruit ziet, maar we weten wel dat de druk zal toenemen en we voorbereid moeten zijn.

Klopt, deze welvaart heeft ook een keerzijde, alleen al de ontkerkelijking van ons land is veel zeggend.

[-DIA-]

Ik heb gevonden wat Hendrikus hier eens zei! Wat ik nooit had gehoord.
Mientje Vrijdag zou 'geprofeteerd' hebben dat het Parkgebouw zou afbranden.
Ik zei toen dat ik dat nooit had gehoord.
Maar vanavond las ik in de brieven van Mientje Vrijdag aan Aaltje Smelt en daarin zegt ze
iets waar dit gerucht vandaan zou kunnen komen.
Het is wel niet zo dat Hendrikus het juist weergaf. Daarom zal ik het briefje eens overtypen.
Ze profeteert namelijk helemaal niet dat het Parkgebouw af zou branden.

Hier dan (een deel) van de brief waaruit het gerucht naar alle waarschijnlijkheid komt.


Rijssen, 25 april 1938

Geliefde zielsvriendin met uw man en Aaltje,

Vandaag zeer veel herinneringen en veel bedroefd. Het was vandaag een jaar geleden dat we de
oude Baan (de bij Gods volk bekende Arend Baan, DIA) samen begraven hebben. O, het wordt zo
leeg, zo benauwd op de aarde; de aarde wordt vol van wrevel en de Heere haalt de zuchters thuis.
Straks die enkelingen die er nog overblijven, o waar zullen ze gebracht worden!
Pinehas' huisvrouw overvielen de weeën, toen haar de oordelen werden aangekondigd.
O, lieve Aaltje, hoe zijn we daar onder? Vreselijk gaat het er toe, in het buitenland, maar ook in
ons land, ook in de plaatsen waar wij wonen. O. dat opkomend geslacht, arme jeugd, arme jeugd!
O, dat vrijuit spreken van de zonden, gelijk Sodom, dat vloeken en zweren en de Sabbath schenden.

O, Aaltje, als je hier 's zondags naar de kerk gaat, (nu wordt het weer zomer en langer licht) dan doe
je de ogen soms dicht, zo ellendig. Velen ervan gaan eerst twee maal naar de kerk en dan in dichte
drommen naar het park. O Aaltje, ik hoop maar dat ik mij in dezen vergis, maar voor mij staat het vast
dat het oordeel een vastbesloten verdelging is. Er is geen beslag meer te bemerken. En dan onze arme
gemeente! O, ik zal maar zwijgen.
Is het dan wonder dat we in diepe droefheid en stille smart daar telkens weer zo alleen komen neer te
zitten. Dan voor eigen huis, u begrijpt het wel.
Maar o Aaltje, waar ik mij heen wendde, 't is rondom ellende. Eenzaam ben ik en verschoven, ja de
ellende drukt mij neer.

Nu dat is de ene kant van het papier, maar de andere is: God die helpt in nood, is in Sion groot.
Gedurig worden onze handen gesterkt door de Machtige Jacobs. Eén en andermaal is het al gebeurd dat
we onszelf zagen zinken in de put van moedeloosheid, maar dat de Heere ons eruit haalde.
O, die rechterhand des Allerhoogsten haalde ons op. O, dat kennelijk opgetrokken te worden!

En de Heere Jezus sprak: Uw loon zal groot zijn in de hemelen. Ik kan het niet uitbreiden, maar alleen
dit: de Heere Jezus bracht ons achter Hem, Die om de vreugde Hem voorgesteld het kruis gedragen
en de schande veracht.

Verleden week toen we een middagje bij op bed lagen, hebben wij in de geest gemeenschap met Baan
gehad. Hij triomfeerde daarboven en sprak zeer bemoedigend met ons. Later meer daarover.

Verleden week ontvingen wij dierbaar onderwijs en geloofsversterking (o, die opening in de Schriften!)
hiermee: En hij heeft ons het verstand gegeven, zodat wij de Waarachtige, namelijk in Zijn Zoon Jezus
Christus, Deze is de Waarachtige God en het Eeuwige Leven. Van stuk tot stuk hierin onderwezen door
die dierbare Heilige Geest, die Trooster, Die in alle waarheid leidt. ons troost en eeuwig bij ons blijft.

Neen, u schrijft het, maar wij kunnen het ook niet verklaren op papier. O, die versterking des geloofs,
die vastigheid en roem des geloofs! Onze ziel riep maar uit: Ik roem in God, ik prijs het onfeilbaar Woord,
Ik heb het zelf uit Zijne mond gehoord, enz. O, dat inzijn in die Waarachtige, gelijk de rank in de wijnstok,
en dat vrije, soevereine, eenzijdige Godswerk! Ja, het is toch alles uit Hem, door Hem en tot Hem
dat alle dingen zijn.

Ik stop hier met citeren. Het ging om het fragment: "O, Aaltje, als je hier 's zondags naar de
kerk gaat, (nu wordt het weer zomer en langer licht) dan doe
je de ogen soms dicht, zo ellendig. Velen ervan gaan eerst twee maal naar de kerk en dan in dichte
drommen naar het park. O Aaltje, ik hoop maar dat ik mij in dezen vergis, maar voor mij staat het vast
dat het oordeel een vastbesloten verdelging is. Er is geen beslag meer te bemerken. En dan onze
arme gemeente! O, ik zal maar zwijgen."

Het gaat hier niet om een voorzegging dat het Parkgebouw zou afbranden, zoals Hendrikus suggereerde.
Hier zien we dat het meer algemeen was. En de tijd heeft ook geleerd dat dit ook is vervuld,
want na de tweede wereldoorlog is de afval en het verval zo groot geworden tot wat we thans wel
zouden kunnen noemen 'de grote afval'
Hier zien we dat we, als we iets zeggen wel goede geïnformeerd moeten zijn. Want we moeten geen
valse zaken in de wereld brengen. Het ging hier waarschijnlijk om een oppervlakkig lezen van deze
brief. Maar het is goed dat ik nu weet wat Hendrikus toen naar alle waarschijnlijkheid bedoelde.

[johannes]

Verleden week toen we een middagje bij op bed lagen, hebben wij in de geest gemeenschap met Baan
gehad. Hij triomfeerde daarboven en sprak zeer bemoedigend met ons. Later meer daarover


?????? DIA hoe kan je dit overnemen???
Valse mystiek

[-DIA-]

Verleden week toen we een middagje bij op bed lagen, hebben wij in de geest gemeenschap met Baan
gehad. Hij triomfeerde daarboven en sprak zeer bemoedigend met ons. Later meer daarover


?????? DIA hoe kan je dit overnemen???
Valse mystiek

Tip: Lees meer omtrent deze zaken door kennis te nemen van wat wij nu 'het oude volk' noemen.
Het is nu welhaast onbekend en ik heb eerder al gemerkt dat de kennis hieromtrent zo minimaal is
dat men dit zelfs gaat verwarren met 'gemeenschap hebben met de doden'. Zoek even op dit forum,
want er is hier veel ophef om geweest.

[Johann Gottfried Walther]

Verleden week toen we een middagje bij op bed lagen, hebben wij in de geest gemeenschap met Baan
gehad. Hij triomfeerde daarboven en sprak zeer bemoedigend met ons. Later meer daarover


?????? DIA hoe kan je dit overnemen???
Valse mystiek

Tip: Lees meer omtrent deze zaken door kennis te nemen van wat wij nu 'het oude volk' noemen.
Het is nu welhaast onbekend en ik heb eerder al gemerkt dat de kennis hieromtrent zo minimaal is
dat men dit zelfs gaat verwarren met 'gemeenschap hebben met de doden'. Zoek even op dit forum,
want er is hier veel ophef om geweest.

Misschien kun je een Bijbelse onderbouwing geven.
Want ik lees nergens van dit soort gemeenschap in de Bijbel.

[DDD]

Dat viel me ook op. Het bewijst maar weer dat de extreem bevindelijken niet in alles orthodox gereformeerd zijn. Maar dat je dit nergens in de bijbel leest, lijkt me toch een misverstand. Want de openbaring aan Johannes staat er toch vol mee?

En ook de kerk der eeuwen heeft zo'n traditie gehad, zeker in de RKK. Het aanroepen van heiligen om voorbede is slechts één stapje verder. Ik zou toch wel graag een uitgebreidere weerlegging zien van deze ontmoeting, dan alleen dat de orthodox-gereformeerden dat altijd hebben afgewezen.

Overigens vond ik het wel fijn om de toelichting te lezen. Het leek net of mevrouw er bezwaar tegen had om na de kerkdiensten naar het park te gaan. En dat leek me wat dramatisch, maar als het parkgebouw een plaats van openbare vermakelijkheden was, geeft dat gelijk een ander beeld.

[-DIA-]

Verleden week toen we een middagje bij op bed lagen, hebben wij in de geest gemeenschap met Baan
gehad. Hij triomfeerde daarboven en sprak zeer bemoedigend met ons. Later meer daarover


?????? DIA hoe kan je dit overnemen???
Valse mystiek

Tip: Lees meer omtrent deze zaken door kennis te nemen van wat wij nu 'het oude volk' noemen.
Het is nu welhaast onbekend en ik heb eerder al gemerkt dat de kennis hieromtrent zo minimaal is
dat men dit zelfs gaat verwarren met 'gemeenschap hebben met de doden'. Zoek even op dit forum,
want er is hier veel ophef om geweest.

Misschien kun je een Bijbelse onderbouwing geven.
Want ik lees nergens van dit soort gemeenschap in de Bijbel.

Ik probeer wat te zoeken, via Digibron.
Ik zal een aantal artikelen plaatsen die dan waarchijnlijk vanzelf wel bij de Bron (de Bijbelse fundering) komen. Ik zal meerdere artikelen plaatsen omdat het ook voor mezelf nuttig daar meer van op de hoogte te zijn. We moeten natuurlijk wel in het oog houden dat dit niet het gewone maar meer het exta-ordinaire werk van Gods Geest is. Dat mogen we zeker niet als norm gaan hanteren.

Als eerste stuitte ik op een gedeelte van de samenpraken tussen HOPENDE en UITZIENDE, die jarenlang in DE WACHTER SIONS hebben gestaan, en waarvan ook enkele delen in boekvorm zijn verschenen, onder meer het Boek der Openbaring en het boek Daniel.


Eerste stukje dan, dan stuiten we wellicht niet meteen op de kern, maar als we daar meer op gaan zoeken
zullen we daar vanzelf wel belanden.

Citaat: HOPENDE: We zijn nu toegekomen aan het laatste hoofdstuk van de brief aan de Romeinen. Daarmee zullen we ook zeker wel gekomen zijn aan het einde van onze samenspraken. Misschien zullen we dit hoofdstuk ook niet meer met elkaar ten einde brengen. Jarenlang hebben we elkaar mogen bezoeken en zo hebben we ook heel wat met elkaar uit Gods Woord mogen bespreken. Dit laatste hoofdstuk uit de brief aan de Romeinen besluit met vele groetenissen en ook met zegenwensen. Allereerst beveelt Paulus zijn zuster Fébe aan, opdat men haar te Rome in alle liefde zou ontvangen. In ons kerkelijk leven is er ook een vereniging met de naam Fébe gekomen. Dat is een vereniging van werkers in de gezondheidszorg op Gereformeerde grondslag. Het is een gepaste naam die men voor die vereniging gevonden heeft. En wij bevelen het werk van die vereniging ook aan. Maar we hopen dat men ook een zuster van Paulus zou mogen zijn, want als Paulus over Fébe als zijn zuster spreekt, dan bedoelt hij daarmee geen zuster naar het vlees, maar in de geest. Door geestelijke banden mocht hij aan haar verbonden zijn. Onder de godsdienst weet men veel te broederen en te zusteren. Ik moest eens gaan condoleren bij een sterfgeval van een buurman. Maar daar was de rouwdienst gelijk aan verbonden, wat ik niet wist. Dus ik moest die predikant tegelijk beluisteren. Hij sprak steeds over zijn zuster die nu weduwe was. Ik dacht toen dat de overledene een zwager van hem was. Maar ineens ging het tot me doordringen, dat die weduwe als kerkelijk lidmate der gemeente door hem als zijn zuster werd aangesproken. Nu, dat broederen en zusteren kennen we wel, hoewel ik daar even een moment niet aan dacht. Fébe was werkelijk een zuster van de apostel, aan wie hij niet door natuurlijke, maar door geestelijke banden mocht verbonden zijn.

UITZIENDE: Zulke zusters heb ik ook nog veel gehad, maar nu heb ik er niet veel meer. U weet dat ik al lange tijd weduwnaar ben. Ik heb er nooit lust toe gehad om weer te trouwen. Maar ik ben soms wel weer hertrouwd, maar dan met een vrouw die al lange tijd overleden was en wier lichaam reeds lang in het graf verteerd was. Als ik het schrijven van zo'n vrouw onder het oog kreeg, dan mocht ik gemeenschap met die vrouw hebben. Geen vleselijke, maar een geestelijke gemeenschap. Zulk een gemeenschap mocht Paulus ook met Fébe hebben. Geen vleselijke gemeenschap, want hij had geen behoefte aan een vrouw, zoals we weten. Fébe was een dienares der gemeente die te Kenchreeën was. Kenchreeën was een plaats dichtbij Korinthe. Sommigen denken dat de gemeente van Korinthe daar samenkwam, om de vervolging in Korinthe te ontwijken. Maar in Kenchreeën schijnt ook een bloeiende gemeente geweest te zijn. Fébe was een dienares van die gemeente geweest. Neen, zij was geen vrouwelijke predikante, maar zij heeft daar het werk van een diakones gedaan. Ze zat niet in de kerkenraadsbank, maar een werk waarin vele mannelijke diakenen tegenwoordig veel te kort zullen schieten, heeft zij mogen doen. Ze heeft de kranken bezocht en troostelijke redenen tot hen gesproken. Ze zal nog wel een gebedje bij die mensen gedaan hebben ook. Ze zal ook wel de verjaagde Christenen geherbergd hebben, zoals onze kanttekening zegt. En de apostelen en leraars heeft ze ook graag geherbergd in haar huis.

HOPENDE: O vriend, zulke Fébe''s heb ik ook meegemaakt. Hoe aangenaam was het om bij zulke Fébe''s in huis te mogen verkeren. Wat is het nu dan toch een droeve tijd geworden. Ik ga toch zo naar huis verlangen. Naar mijn eeuwig huis. Daar hoop ik die Fébe''s weer te mogen ontmoeten. Maar die Fébe over wie de apostel spreekt, was nog in leven. En het is te begrijpen dat hij nu ook zorg over haar droeg. Ze was blijkbaar ook van plan om naar Rome te gaan. En nu begeerde de apostel dat ze haar daar goed zouden ontvangen, gelijk het de heiligen betaamde. Ze moesten haar met raad en daad bijstaan en het werk dat ze daar wilde verrichten, zo gemakkelijk mogelijk maken. Paulus reisde in zijn gedachten helemaal met haar mee. Hij hoopte dat ze daar in Rome ook een goede tijd zou mogen doorbrengen.

UITZIENDE: De apostel heeft ook nog de groeten laten overbrengen aan Priscilla en Aquila. Die waren dus toen ook te Rome. Ze waren eerst uit Rome verdreven onder keizer Claudius en waren toen te Korinthe gekomen, waar Paulus ze heeft ontmoet. Paulus heeft daar met Aquila hetzelfde handwerk uitgeoefend. Ze waren tentenmakers van beroep. Paulus had bij deze mensen ook in huis verkeerd. Hij noemt ze zijn medewerkers in Christus Jezus. Ze hadden hem bijgestaan in het verbreiden van het zuivere Evangelie. Ze hadden zelfs voor zijn leven hun hals gesteld. Och vriend, ik gevoel zomaar ook een echte band aan die mensen. Maar we lezen van die mensen ook nog iets wat ze zeer aantrekkelijk voor ons doet zijn. We lezen immers van ApoUos, dat hij zulk een kostelijk onderwijs van die mensen had mogen ontvangen. Die Apollos was een welsprekend man, machtig in de Schriften. Hij was in de weg des Heeren onderwezen en vurig van geest. Zo sprak hij en leerde naarstiglijk de zaken des Heeren, zoals we in Handelingen 18 kunnen lezen. Maar hij wist alleen de doop van Johannes. Dat wil zeggen, dat hij niet meer van Christus wist dan Johannes de Doper zijn discipelen geleerd had. De bijzondere gaven des Geestes zoals de apostelen die ontvangen hadden op de Pinksterdag, miste hij nog. Maar Aquila en Priscilla hebben hem tot zich genomen en hem de weg Gods bescheidenlijker uitgelegd. O, waar zijn er op heden zulke Aquila''s en Priscilla''s nog!

HOPENDE: Vriend, als we thans moeten waarnemen in welk een liefdeloze tijd we leven, kunt ge dan begrijpen dat ik naar mijn einde verlang? Deze Apollos was dus al in de weg des
(vervolg op blz. 76)
Heeren onderwezen. Maar hij kon van die mensen nog wat leren, wat hij op de Theologische School nog niet geleerd had, om het zo eens te zeggen. Zulke mensen heb ik in mijn jonge jaren ook meegemaakt. Mijn geliefde leermeester wist me ook wel naar zulke mensen te sturen. Dan wist hij ook nog wel te zeggen: "Daar kun je nog wat van leren". Aquila en Priscilla hebben dus Apollos niet verstoten. Ze hoorden hem nog graag spreken ook, want ze hadden een vermaak in zijn kostelijke gaven van spreken en zijn uitlegging van de Schrift. Maar ze misten er nogal wat in. Ze gaven hem echter geen schop en behandelde hem niet op een hondse manier, zoals ze tegenwoordig zouden doen met hun waanwijsheid, maar ze namen hem tot zich en legden hem den weg Gods bescheidenlijker uit. En daar heeft hij winst mee mogen doen. We lezen: "En als hij wilde naar Achaje reizen, de broeders hem vermaand hebbende, schreven aan de discipelen, dat zij hem ontvangen zouden; welke daar gekomen zijnde, heeft veel toegebracht aan degenen die geloofden door de genade. Want hij overtuigde de Joden met groten ernst in het openbaar, bewijzende door de Schriften, dat Jezus de Christus was".
Einde citaat.

[-DIA-]

Uit een heel andere hoek lees ik in de Waarheidsvriend:

We komen deze belijdenis niet tegen in het Niceanum, wel in het Apostolicum.
Luther beschouwde deze uitdrukking als een loutere herhaling van het vorig artikel: ik geloof één heilige, algemene, christelijke kerk. In zijn Grote Catechismus leest hij in plaats van gemeenschap dan ook gemeente. Ons dunkt dit is te weinig.

Zeker, het artikel over de gemeenschap der heiligen is pas laat in het Apostolicum opgenomen. Men vermoedt tussen de jaren 350 en 500 na Chr.

Ook al zou men zeggen dat dit artikel een nadere omschrijving wil geven van wat de Kerk is, dan wil zij toch méér zijn dan een herhaling.

Ook vat men het woord ''heiligen'' op twee manieren op. De latijnse uitdrukking, communio sanctorum'', kan betekenen: gemeenschap aan de heilige dingen, met name het deelhebben aan de Sacramenten, de Heilige Doop en het Heilig Avondmaal.

Prof. dr. A. A. van Ruler neigt er toe om daar vooral nadruk op te leggen. Hij heeft gelijk als hij zegt: ''de eigenlijke gemeenschap - met elkaar, met Christus, met de drieënige God - is daar sacramenteel van aard''.

En als hij bedoelt dat we door de Doop in die gemeenschap worden opgenomen als in ''het huisgezin der kerk'', (Calvijn) en door het Avondmaal die gemeenschap met Christus en met elkaar onderhouden wordt, dan kunnen we daarmee instemmen.

Van Ruler noemt echter ook nog andere ''heilige dingen'' en denkt dan in de trant van het slot van vr. en antw. 55 van de Heidelberger Catechismus, ''dat elk zich moet schuldig weten zijn gaven ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten, gewillig en met vreugde moet aanwenden''. De heilige dingen zijn ook en vooral de talloze gaven van de Heilige Geest, zoals die in 1 Korinthe 12 door Paulus ter sprake gebracht worden.

Allen hebben in de gemeenschap der heiligen alles tezamen en dat maakt de kerk tot een gemeenschap der liefde. Gelukkig laat Van Ruler het hier niet bij. Het nu genoemde mag dan het eigenlijke zijn, - het is zeker niet het eerste.

Van Ruler merkt op: ''De kerk is een gemeenschap met elkaar, die tot in de wortels van het leven gaat''. Deze gemeerischap gaat daarom dieper dan alle vriendschap, kameraadschap, werkgemeenschap, collegialiteit en sportiviteit. ''Omdat zij gemeenschap des geloofs is''.

En dat brengt ons bij Calvijn, die dit artikel, sterker dan Luther dus zo heeft opgevat dat de heiligen primair de gelovigen zijn, die alle weldaden gemeen hebben, die God hun schenkt, met behoud echter van de verscheidenheid der gaven (Vgl. Inst. IV, 1.3).

Ik kom nog even op Luther terug. Want al heeft hij formeel het artikel van de gemeenschap der heiligen als bijstelling bij de belijdenis aangaande de kerk gezien, en voor gemeenschap gemeente gelezen, toch geeft hij er een goede bijbelse vulling aan.

Luther zette zich af tegen een opvatting van de gemeenschap der heiligen, die, aldus Van Gerideren, door ''Werkerei'' verzakelijkt en ontaard was. Van Genderen citeert de kerkhistoricus K. HoU met instemming, die gezegd heeft ''dat Luther de gemeenschap der heiligen van de hemel op aarde heeft gebracht''. Luthers eigen woorden zijn: ''Men moet de lieve heiligen laten blijven waar ze zijn en zorgen voor hen die hier met ons leven''. Niet naar de hemel staan gapen, waar zij reeds zijn die in Christus ontslapen zijn, maar omzien naar de geringste broeder in Christus.

De gemeenschap der heiligen is een zaak des geloofs, ik herhaal het nog eens. En de heiligen zijn de gelovigen die allen tezamen en ieder persoonlijk deel hebben aan de Heere Christus en al Zijn schatten en gaven (Heid. Cat. vr. erf antw. 55).

En met onze N.G.B, zijn de heiligen samen als leden van hetzelfde lichaam en is de heilige kerk, verbreiden verstrooid over de hele wereld, toch met hart en wil samengevoegd en verenigd in eenzelfde Geest, door de kracht van het geloof (Art. 27 en 28).

Gave en opdracht
Als samenvatting van wat wij verstaan, van wat wij geloven van de gemeenschap der heiligen en gelukkig niet van wat v/ij er van zien of in de praktijk brengen, maar van wat we ondanks falen en gebreken en schuldige nalatigheid onzerzijds nochtans geloven, mogen we de conclusie trekken dat de gemeenschap der heiligen een gave Gods is, geschonken met Christus, gewerkt door de Heilige Geest.

Met de gemeenschap met Christus is de gemeenschap der heiligen al gegeven. Het geloof der heiligen Gods is het geloof dat zij niet heilig zijn in zichzelf, maar geheiligd zijn in Christus.

Daar ligt hun vreugde en troost, dat zij om met een bekend Kohlbruggiaans gezegde weer te geven onheilige heiligen zijn. Dit betekent ook dat deze gave des geloofs ons ook de ogen opent voor de veelkleurige wijsheid Gods We moeten af van de gedachte dat God die gave bedoeld heeft als zouden wij alleen maar gemeenschap der heiligen moeten beoefenen met puur gelijkgezinden, met wie men zich één kan voelen, omdat men met hen geestelijk verwant is, en op minder aangelegen punten het met elkaar volkomen eens is. We geloven de gemeenschap der heiligen, die wij niet allemaal kennen; en dat is wat anders dan dat wij ons behaaglijk thuisvoelen in het groepschristendom en knus in het eigen hoekje kijken. Het gaat om de eenheid in het ware geloof, ook al zal soms de, geloofsbeleving verschillend kunnen zijn. Dat geloof maakt ons mild in ons oordeel. Met eenzelfde mildheid waarvan sprake is in de Dordtse Leerregels, en waarvan we wensten dat die voor haar handhaving zich breed maken, ook leerden ademen in diezelfde geest der vaderen, die ons leerden: ''Voorts van degenen, die hun geloof uiterlijk belijden, en hun leven beteren, moet men naar het voorbeeld van de apostelen het beste oordelen en spreken: want het binnenste des harten is ons onbekend'', (D-L III/IV, 15).

Calvijn zegt zelfs dat dit artikel in zeker opzicht betrekking heeft op de uiterlijke kerk, opdat ieder zich in broederlijke eensgezindheid saamhoude met alle kinderen Gods...: in één woord zich zo gedrage als een schaap uit de kudde past.

De gave van de gemeenschap der heiligen impliceert tevens deze gemeenschap als opgave. Niet als een wettisch opgedrongen opdracht, maar wel als een zekere wetmatigheid, zoals een goed boom goede vruchten voortbrengt. De aktieve zijde van de, gemeenschap der heiligen is totaal iets anders dan wettisch aktivisme, waarmee we van verschillende kanten geconfronteerd worden. Er heerst een geest, die zowel naar links en naar rechts ons dreigt te voeren in dopers vaarwater. Niet het moeten werkt gemeenschapstichtend, maar eerder sterk polariserend. Daarentegen werkt de Heilige Geest samenbindend. De vrucht des Geestes is immers liefde, met al wat daaruit voortvloeit. Liefde niet met het woord of de tong, maar met de daad en in waarheid. Binnen de gemeenschap der heiligen is er plaatsruimte voor de verscheidenheid van geestelijke gaven, let wel, het zijn charismata, genadegaven. Wars te zijn van alle superioriteitsgevoel, en waakzaam tegen minderwaardigheidsbesef, is vrucht van het vervuld zijn met de Heilige Geest.

De bedoeling van de Geest is dat wij in liefde elkaar dienen, als broeders en zuster, gedreven door de liefde waarmee Christus ons heeft liefgehad.

Symfonie
Calvijn gebruikt het beeld van een symfonie, die vele stemmen heeft, die samen een goede klank geven. Hij noemt het ook een symetrie of zeer schone orde, dat ieder wat hij van God ontvangen heeft, aanwendt tot het algemene nut (geciteerd bij J. van Genderen, a.w. Hfdst. 7).

Tot versterking van de gemeenschap der heiligen is ons het Avondmaal gegeven, waarvan het klassieke avondmaalsformulier in de slotzin wezen en doel van deze gemeenschap onvergelijkelijk rijk verwoordt: ''Alzo zullen wij allen, die door het waarachtig geloof Christus ingelijfd zijn, door waarachtige broederlijke liefde, om Christus'' onzes lieven Zaligmakers wil, die ons tevoren zo uitnemend heeft liefgehad, allen tezamen één lichaam zijn en zulks niet alleen met woorden, maar ook met de daad jegens elkander bewijzen''.

Hoewel er gemeenschap is tussen de strijdende en de triomferende kerk, en ook gemeenschap met de kerk-wereldwijd voor het geloof geen onbekende zaken zijn, voor de gemeenschapsoefening kunnen en moeten wij dichter bij huis blijven. Eén van de hoogtepunten daarvan is de samenkomst der gemeente op de zondag, in de kerk en onder het verkondigde Woord.

Samen bidden, samen Gods lof zingen, samen diakonia in de praktijk brengen. In Corinthe waren er mensen die zeiden: weetje wat eigenlijk dè weg van de kerk is? Dat is de weg van bijzondere Geestesgaven, de weg van charismata, het profeteren, het spreken in tongen, het krijgen van visioenen. We herkennen de geluiden, ze zijn te beluisteren door heel de kerkgeschiedenis heen. Velen worden er vandaag door bekoord, jongeren en ouderen. We moeten onze oren en ogen niet sluiten voor de kritische geluiden, richting kerk en haar vaak armzalige praktijk van de gemeenschap der heiligen. Als kerk hebben we in menig opzicht een dagelijkse bekering nodig, en de vermaningen die vooral in de brieven van de apostelen tot ons komen, zullen we niet hooghartig kunnen negeren.

Maar is het niet beter om met schuldige pijn en onder pijnlijke schulderkennig voor Gods aangezicht te blijven geloven in de gemeenschap der heiligen, en zo te leven van het ''nochtans'' dan leentjebuur te spelen bij of over te lopen naar groepen en kringen, terwille van een zekere spiritualiteit, die lang niet altijd een garantie is voor krachtig werken van de Heilige Geest?

Paulus wijst de verscheurde en door scheuring bedreigde gemeente een weg, die veel verder omhoog voert, de weg van de liefde.

Immers met de liefde zijn we in het hart Van de gemeenschap der heiligen. En telkens weer wekt de Schrift ons op de liefde na te jagen, in de broederlijke liefde te ojijven. Zij is een plant die op onze akker niet groeit. Zij is hét grote charisma, dat God door Zijn Geest uitstort in onze har-Jen. Ze geldt als een gebod en is de vervul-''ing der wet. In het licht van die liefde dienen we kritisch te zijn naar onszelf en ons af te vragen of we elkander liefhebben; of we liefhebben, die zich van ons afkeren en zo onze naaste voor Christus winnen. Ons niet laten verstrikken in oeverloos en moeizaam aktivisme, om zo nodig van alles en nog wat te organiseren, ademloos anderen proberen bij te houden en telkens wat nieuws moeten bedenken om de band der gemeenschap angstvallig te bewaren. Werkt de krampachtige jacht naar telkens wat nieuws en telkens wat innigers en telkens wat geestelijkers te willen, terwijl men datgene wat er aan stille, ootmoedige en liefdevolle godsvrucht bij de broeders en zusters des Heeren leeft in de hoek drukt — niet als^een splijtzwam in de gemeenten?

Zo werkt men de vervreemding en verwijdering van hen, die oprecht God vrezen in de hand.

Zonder het vele goede dat er is te diskwalificeren als overbodige onzin, hebben we maar één ding te doen, de liefde na te jagen, want de liefde is de band der volmaaktheid.

Tenslotte kunnen we de Geest niet afdwingen in wat wij organiseren, maar we mogen de Geest wel, afbidden.

Kerkverlating
En de kritische vraag die ik zou willen stellen naar hen toe, die de kerk verlaten en de gemeenschap met haar verbroken hebben is: Als er naar hun gevoel zo weinig gemeenschap der heiligen binnen de kerkelijke verbanden aanwezig is, of zij de liefde en de warmte en de volheid van de Geest, die men zegt ergens anders wel te vinden, niet opnieuw dienstbaar willen maken aan de kerk, die zij de rug toekeerden?
Kan ik de huisgenoten des geloofs in de kou laten zitten om mezelf bij de buren te gaan warmen? Speelt het geestelijk individualisme ons niet teveel parten?
Laten we samen ootmoedig bidden: Kom Schepper Geest.

[DDD]

Geestelijke vrienden op papier is nog wat anders dan een uitwisseling met een overledene, inderdaad.

Hoewel ik het geen best teken vind als mensen boeken als vrienden zien. Want het is te vrezen dat deze vrienden hen nooit tegenspreken, en als ze het al doen is de kans groot dat daarover heen gelezen wordt.

Ik vind eerlijk gezegd de toon waarop de auteur meent te mogen spreken over de predikant van de buurman, bijzonder ongepast, zelfingenomen en cynisch. Laten we hopen dat hij met de laatste alinea over de hondse manier ook nog eens tot zichzelf is ingekeerd.

Ik ben erg benieuwd naar de resultaten van de verdere speurtocht. Ik verwacht zelf dat naast het spoor van de reformatie altijd de mystieke traditie uit de Middeleeuwen levend is gebleven, en dat dit daar een voorbeeld van is.

[-DIA-]

Tussenvraagje: Denken we dat de gemeenschap de heiligen ophoudt bij de dood van een kind van God?
We hoorden vroeger veel meer van die gemeenschap in tijden als het Heilig Avondmaal werd gehouden.
Ik ken zelfs nu nog mensen die daar wat van hebben beleefd.
Verder: Denken we dat dit gelijk te stellen met 'contact met doden'? Of zelfs occultisme? Het schrijven
hiervan doet mij al beven, de gedachte dat dit heilige verward wordt met het duivelse.

[DDD]

Ik denk eerlijk gezegd dat contact met de doden in de zin die jij bedoelt meer een contact met geesten is, die zich voordoen als doden.

Maar wat in de brief beschreven wordt is natuurlijk in zekere zin contact met de doden. God is echter niet een God van doden, maar van levenden. En daarom is een andere aanduiding toch beter.

[ejvl]

Je kunt geen gemeenschap hebben (geestelijk) met iemand die al overleden is, dat is onmogelijk.
Hooguit met zijn/haar gedachtengoed, of het verlangen naar zijn/haar lot of terugdenken aan hem/haar en wat er in het verleden gezegd en beoefend is, maar niet als zijnde nog levend persoon.

[-DIA-]

Ik denk eerlijk gezegd dat contact met de doden in de zin die jij bedoelt meer een contact met geesten is, die zich voordoen als doden.

Maar wat in de brief beschreven wordt is natuurlijk in zekere zin contact met de doden. God is echter niet een God van doden, maar van levenden. En daarom is een andere aanduiding toch beter.

Maar lees er dan eens meer over, want afgaan op één zin is funest en leidt tot verkeerde gedachten.
Dat is vaak zo, als één zin een eigen leven gaat leiden, uit de context gerukt. We komen deze zaken
veel meer tegen bij wat ik nu maar met ds. Lamain "het oude geoefende volk" noem.
Er heel wat geschriften nagelaten, dus het moet niet moeilijk om daar eerst meer over te weten want
anders komt men tot karikaturen.

[-DIA-]

Je kunt geen gemeenschap hebben (geestelijk) met iemand die al overleden is, dat is onmogelijk.
Hooguit met zijn/haar gedachtengoed, of het verlangen naar zijn/haar lot of terugdenken aan hem/haar en wat er in het verleden gezegd en beoefend is, maar niet als zijnde nog levend persoon.

Als het zo ligt ga ik er ook niet verder op in. Blijkbaar zijn we bevooroordeeld.
Dan wordt de conclusie al getrokken voor die geboekstaafd is.

[DDD]

@ejvl:
Waar staat dat in de belijdenis? En hoe verhoudt zich dat tot de bijbelse openbaring, waarin wel degelijk mensen in de hemel kunnen kijken of Elia spreken terwijl deze al reeds lang niet meer op aarde is?

DIA doet dan nog een poging om zijn standpunt te onderbouwen, maar het lijkt mij dat dat van de meer orthodox-gereformeerde lijn dan toch ook mag worden gevraagd?

@DIA:
Eerlijk gezegd vind ik dit soort correspondentie voor mijzelf niet zo stichtelijk. Het klinkt mij gefrustreerd en ontevreden met de huidige samenleving in de oren, en het biedt geen constructieve oplossingen, hooguit alleen voor het eigen selecte gezelschap. Dat is in mijn ogen niet gereformeerd, en het past ook niet bij mijn karakter. Daarnaast lees ik in zulke geschriften nooit iets nieuws. Het is steeds meer van hetzelfde. Niet ieder mens is zo geschapen dat hij dat kan verdragen.

Ik ben het met je reactie op ejvl eens.