Oorspronkelijk gepost door Gabrielle
lekker makkelijk zeg , vind je dat niet zo belangrijk ?
Straks, als je eens in het ziekenhuis terechtkomt, óók geen zakje bloed ?
Of dan toch maar wel ?
Wees dan een vent en zeg dan ook nu ja
Voorspelbare reactie :,:,:,:,
Ik had ook kunnen vragen of je Jehova getuige was ofzo.........:t
Nee, maar heb er gewoon geen zin aan om aan zo'n infuus te liggen. Klinkt bot, is het ook, maar blijf erbij.
Ach, dat zie je meer. De kerels met de grootste b** hebben maar een klein hartje.
Maar je zou je moeten schamen! Als je nog eens geopereerd wordt, of een van je dierbaren moet dat ondergaan, knappen ze wel op dankzij (onder andere) MIJN bloed!
Zo’n 3 of 4 keer op een jaar trek ik de stoute schoenen weer aan en ga weer bloedgeven. Dit goede werk heb ik geërfd van mijn vader. Ik weet niet anders of hij geeft bloed voor zijn medemens. Dit wil ik wel even benadrukken! Geef bloed! Mensenlevens worden hierdoor gered. Je hoort soms van mensen dat ze 4 zakken bloed krijgen tijdens een operatie. Nou, die 4 zakken kost mij één jaar om bij elkaar de krijgen. U ziet hoeveel moeite het kost om dat voor mekaar te krijgen. Daarom Geef Bloed!!
Zo avond begint met het binnenkomen in het gebouwtje. Het ruikt er echt zo ziekenhuisachtig. Zo’n schone en toch vieze lucht. Maar na enkele minuten wordt dit niet meer geroken. Dan moet het kaartje ingeleverd worden waar de uitnodiging op staat. Steevast moet ik iedere keer vertellen wanneer ik geboren ben. Dat zo’n mens achter de balie dat op den duur niet weet, he? Soms vragen ze ook nog je privé telefoonnummer en als variatie ook je nummer op je werk. Braaf vertel je ze dat allemaal. Dan krijg je een invulformulier waar je wat vragen moet beantwoorden. Moeilijke vragen zijn dit niet, want de antwoorden blijven beperkt tot JA, NEE en NVT. Dus veel keuze heb je niet. Na ook dit ingevuld te hebben, kom je op de stapel te liggen en moet je wachten tot je aan de beurt bent. Met dat ‘op de stapel liggen’ bedoel ik dat vragenformulier, niet mezelf. Nee, je mag lekker in de wachtkamer gaan zitten. Daar kun je Libelles, Privé’s en Elseviers lezen. Ik zal niet zeggen dat ik die Privé nooit lees. Toch vind ik het wel eens lekker om eens te kijken wat het Vorstenhuis die week weer zou hebben meegemaakt. Prins Alexander schijnt weer 2 andere vriendinnen te hebben en de Koningin heeft die week weer een oude vlam ontmoet. Toch fijn om te weten!
Maar in die wachtkamer zitten allerlei mensen. Het meeste zijn mannen. Mannen schijnen makkelijker bloed af te staan dan vrouwen. Ik denk dat dit te maken heeft met de maandelijkse cyclus die de vrouwen hebben. Vrouwen mogen ook maar 2 keer geven per jaar. Dit terzijde. Maar het meeste mannen dus. Terwijl het personeel bij zo’n bloedbank altijd vrouwen zijn, uitgezonderd de dokter voor je eerste gesprek. Maar dus in die wachtkamer zitten allerlei mensen. De een kijkt strak voor zich uit, want hij kent immers al die andere mensen niet, en wacht gedwee af wanneer hij mag. Een ander raast bij zijn buurman de oren af. Hij laat heel de wachtkamer weten, dat hij iedere keer er weer zó tegen opziet. Maar hij blíjft het doen, want hij wil wat voor zijn medemens betekenen. Buurman bromt wat. De ander vertelt dat hij de nacht ervoor slecht slaapt. Dat zijn bloeddruk dan vaak wat hoog is. Buurman bromt en staat op, want hij is aan de beurt. Zo verdwijn ik dus samen met zo’n zustertje in een kamertje. Daar wordt een dikke slab om mijn bovenarm gelegd en flink aangetrokken. Met een machientje wordt mijn bloeddruk gemeten. Ook hier komt het ritueel weer voorbij.
“93 onderdruk? da’s nogal hoog hoor”
“Ja, dat heb ik meestal”
“Zit het soms in de familie?”
“Ja, mijn vader heeft het ook”
“Oh, dan is het goed. Even kijken wat de HB-waarde is…….eh 9,8…dat is príma!!”
“Ja, dat heb ik meestal.”
“Zit dat soms ook in de familie?”
“Ja, mijn vader heeft het ook”
“Nou, kijk eens, dan is dat allemaal in orde, ga maar in de stoel zitten.”
Dan verdwijn je weer in een ander ruimte, waar allemaal hele lekkere stoelen, wat zeg ik, fauteuils (!) staan, waar men in moet gaan liggen. Deze stoelen liggen ontzettend lekker, thuis zit men zelden zo ontspannen en rustig.
De wand met allerlei schilderijtjes en tekeningetjes, dikwijls van kinderen, wordt 3x bekeken. De zustertjes praten druk met elkaar en de klanten. Een man tegenover me komt zo te merken al heel lang: “Zo, aftappen maar weer, zeker? Kom maar op met die naald, jast ‘em d’r maar weer es in!” Lachend ondergaat de man de prik van de zuster.
Naast me ligt iemand die waarschijnlijk voor de eerste keer komt. Deze kijkt wat angstig naar de naald die aankomt. Hij blijft ook gefixeerd kijken terwijl de naald richting ader verdwijnt. Hij schokt wat omhoog bij de aanraking. “Doet het pijn?”, vraagt zuster. “Nee hoor, helemaal niet” houdt hij zich groot.
Bij mij zit de zak meestal heel erg vlug vol. Ik kom vaak later dan andere en ga dan toch eerder weg. Hoe dit komt weet ik niet, maar ik schijn makkelijk af te tappen zijn. Behalve die 2 keer, toen de zuster (dezelfde!) door de ader heen stak. Dan zit de naald niet in één keer goed. En dan komt het….
“Hmm, ’t loopt niet echt en toch heb ik hem, volgens mij, goed gestoken.”
“Ja, inderdaad, meestal gaat het sneller, zeg.”
“Zou hij iets te ver zitten?”.
“…..”
“Even kijken hoor”. De zuster vat de naald met de rechterhand en trekt hem iets terug, wat een flinke pijnscheut veroorzaakt, maar daar laat ik niets van merken.
Dan weer terug, alleen wat schuiner….
Nog geen bloedstroompje.
“Toe, Elly kom jij es even kijken”, zweet de zuster.
Elly pakt de naald met een geroutineerd gebaar beet, trekt hem wat naar achter en dan weer flink naar voren. ‘k Spring zowat tegen het plafond, maar blijf toch rustig liggen met een wat verlegen grimlach. Elly blijft nog wat heen en weer pokeren, en ja hoor daar vloeien de druppeltjes door de slangetjes.
“Zo, die zit eindelijk”, zegt Elly voldaan.
“’t was niets”, antwoord ik en verlang naar een volle zak.
Zoiets heeft men dan 2 keer bij dezelfde zuster. De volgende keer weiger ik me te laten prikken door juist díe zuster. Ze had beter de sport biljarten kunnen beoefenen, maar voor prikzuster is zij niet geschikt. Gelukkig krijgt men altijd koffie met een flinke koek, dat maakt weer veel goed.
En eigenlijk staat het toch wel stoer, zo’n flinke blauwe plek op de onderarm.
Och ja, zo’n erge prik was het nou ook weer niet.
JM
Wie zegt 'er is geen waarheid' heeft groot gelijk, want die bestaat wél.
Ik heb een hoornvliestranplantatie gehad, en dat staat op de lijst met 'activiteiten' die tot uitsluiting leiden. Helaas. De zuster die me prikte was nog wel zo enthousiast over mijn makkelijk prikbare aderen en hoge HB :huhu.
En de keuringarts vond het verbod ook nogal onzinnig, aangezien het hoornvlies niet doorbloed is en er bij de operatie ook geen druppel bloed vloeit. Maar ja, veiligheid voor alles. Overigens ook wel terecht...
Ik heb het inmiddels paar keer gedaan. Alleen laatste keer ging niet goed. Ging van me stokje (bijna). Je krijgt net de kans niet om van je stokje te gaan. Iemand keek lang naar mij, ik keek heel lang en lijzig terug. Ik hoorde in de verte een stem die vroeg: gaat het goed? Ik zei: ik krijg het warm en ik krijg een tunnelvisie. Ow, wacht maar even. Elly (noem haar ook maar even zo) kom eens even! Voor ik het door had stond de stoel met het hoofdeinde naar beneden, de naald uit mijn arm (dag 400cc bloed, hup in de prullenbak) en ik hoorde een lieve stem zeggen: je ziet wel erg wit, zelfs je sproeten zijn niet meer zichtbaar. Blijf maar even zo liggen. 10 min. later zei k: het gaat wel weer. Elly: weet je het zeker?Ik: ja gaat goed, ik rechtop. Komt er een juffie langs met een aantal geneeskunde studenten....zegt ze: nou nou, gaat het goed je ziet zo wit? Ik: ja gaat goed, ga een koek halen. Ik wil opstaan. Juffie vangt me op en even later lag ik weer met m'n hoofd naar beneden. (ik had echt genoeg getegen 4 boterhammen!) Afijn toen moest ik verplicht ruim 20 minuten blijven liggen, toen eerst stoel rechtop, toen benen laten bungelen en ja hoor toen 3 stapjes lopen. Bent u met de auto? Nee met de bus. Nou ik met de bus. Halfgaar tegen het raam hangend, verlangend naar m'n bed wachtte ik tot mijn halte inzicht kwam.
Durft u nog?
Bloed geven geeft voldoening. En bedenk: als ik een ongeval krijg of aan het bevallen ben, of één van mijn kids heeft bloed nodig: ben je dan net zo consequent om te zeggen: Ik geef niet, ik neem niet?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik na die beroerde laatste keer ook niet meer geweest ben. Ten eerste is de stap weer ff wat groter. Ten tweede: Ik zat toen in Rotterdam op school en heb ik Ikazia in Rotterdam gewerkt. Het bloed geven is in Rotterdam. Nu moet ik speciaal naar Rotterdam en heb geen auto.....als je dan weer zo gaar terug moet in de bus....vond ik niet zo fijn.
Maar misschien ga ik het toch weer doen!
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
Freek, dat ligt eraan. Meeste medicijnen wel. Zelfs middelen als Ritalin. Alleen geen bloedverdunners en paar andere uitzonderingen. Hierover kun je bellen en dan helpen ze je verder. Dus zolang je niet gebeld hebt, heb je helaas geen geldig excuus....
Een lepel vol vriendelijkheid helpt de ander om de waarheid te slikken.
vlinder schreef:Freek, dat ligt eraan. Meeste medicijnen wel. Zelfs middelen als Ritalin. Alleen geen bloedverdunners en paar andere uitzonderingen. Hierover kun je bellen en dan helpen ze je verder. Dus zolang je niet gebeld hebt, heb je helaas geen geldig excuus....
vlinder schreef:Freek, dat ligt eraan. Meeste medicijnen wel. Zelfs middelen als Ritalin. Alleen geen bloedverdunners en paar andere uitzonderingen. Hierover kun je bellen en dan helpen ze je verder. Dus zolang je niet gebeld hebt, heb je helaas geen geldig excuus....
Hoho, geen gewetensdwang!
Nou zo lees ik die opmerking niet .
Vlinder, bedankt voor je info!
Ik wilde een topic openen over bloed geven, maar ik zie dat het er al is.
Ik ben al vanaf mijn achttiende bloeddonor. Nu ben ik over de vijftig. Al die jaren vraagt de bloedbank om donoren. Ze hebben er altijd meer nodig. En ze doen erg hun best om mensen te stimuleren om te gaan doneren.
Ik denk dat veel mensen zouden kunnen gaan geven, maar het niet doen omdat ... Geen idee. Ik ben wel benieuwd naar de redenen om niet te geven. Ik bedoel niet de mensen die al weten dat ze medisch ongeschikt zijn, door operaties, ziektes, laag HB, dat soort dingen. Ik bedoel de mensen die waarschijnlijk gezond zijn en zouden kunnen geven.
Eigenlijk zou ik een oproepje willen doen om eens te overwegen of je het toch niet zou moeten proberen. Het kost niet veel tijd, het doet niet echt zeer, de mensen op de bloedbank zijn heel vriendelijk en het belangrijkste: je helpt zieke mensen!