Dit is eerder in het jaar, kennelijk is hij tweemaal geweest.
Maar het maakt eigenlijk weinig uit, dat Carola Schouten ook meeging, valt mij eveneens tegen.
U2 is niet bepaald een reli-rockband.
Mijn man ging voordat hij mij kende ook weleens naar een dergelijk popconcert. Daarna vond hij zelf dat dit niet meer in overeenstemming was met een christelijke levenswandel. Laat staan dat hij 1 van zijn kinderen daarin aan zou moedigen.
Maar ik snap het al, waarom zij vinden dat het verantwoorde muziek is:
Het leven en de muziek van U2 kan een aanleiding zijn om de thematiek van spiritualiteit in de huidige cultuur ter sprake te brengen. Weinig rockgroepen hebben op zo’n consistente manier dit thema aangeraakt als U2. Zij pogen doorheen een heel aantal songs antwoorden te zoeken op spirituele vragen zoals: wat geloof ik over God? Hoe kan mijn geloof mij en de wereld veranderen? Met wie kan ik hierin samen op weg gaan? Het mag duidelijk zijn dat solidariteit/gerechtigheid en gemeenschap vormen voor U2 onlosmakelijk verbonden zijn met geloven. Voor U2 moet het lijden en onrecht in de wereld aangeklaagd en bevochten worden. Het enige antwoord op het lijden in de wereld is inzet en solidariteit. Deel uitmakend van Gods volk onderweg naar zijn Rijk, is het fundamenteel nu al te werken aan de komst ervan. De titel van hun laatste CD ‘No line on the horizon’ verwijst naar de centrale gedachte van de groep over de essentie van geloven: je bent steeds op weg. Het leven is een pelgrimage en op weg gaan is misschien wel belangrijker dan vinden. De song ‘I still haven’t found what I ‘m looking for’ illustreerde enkele decennia geleden dezelfde gedachte. De leden van U2 bekennen zich niet tot een geïnstitutionaliseerde religie, maar situeren zichzelf binnen het christelijk verhaal.
Het is fascinerend om te zien hoe zij de bijbel in vele songs als inspiratie gebruiken en deze boodschap in een hedendaagse taal zetten.
BRON