De gezonde kinderdoop

[Kaw]

"Want u komt de belofte toe, en uw kinderen"

Gods verbondshandelen wordt in de bijbel algemeen voorgesteld als erfelijk. Via Adam, Noach, Abraham en Jakob zijn de verbondsgrenzen verbreed naar de twaalf stammen van Israël. Daarna doet God iets wonderlijks: Hij verbreed zijn verbondsgrenzen tot de gelovigen en hun zaad.

Daarom dopen wij onze kinderen. Daarom is de doop een teken en zegel van het verbond. Daarom zegt de HC het volgende over de kinderdoop:

Moeten ook de kleine kinderen gedoopt worden?

Antwoord Ja, want de kinderen horen evengoed als de volwassenen bij Gods verbond en bij zijn gemeente.
Ook worden aan hen evenals aan de volwassenen, door het bloed van Christus, de verlossing van de zonden en de Heilige Geest, die het geloof werkt, beloofd.
Daarom moeten zij door de doop, als teken van het verbond, bij de christelijke kerk ingelijfd en van de kinderen van de ongelovigen onderscheiden worden. In het oude verbond gebeurde dat door de besnijdenis; in het nieuwe verbond is in plaats daarvan de doop ingesteld.

Ik ben van mening dat de laatste tijd de doop meer en meer zijn glans verliest. Dit komt omdat de doop praktisch gezien niet meer functioneert als zegel van het verbond. Er wordt meer en meer over een erf gesproken. We zijn van het rechte spoor afgedwaald.

Deze dwaling klopt in zichzelf. We kunnen niet meer stellen dat de doop een zegel op het verbond is, want het verbond is enkel opgesteld met de gelovigen en hun zaad en de doop is breder dan de gelovigen en hun zaad. Maar klopt dit wel?

Laten we de weg van God's kinderen eens vergelijken met de weg van God's volk van Egypte naar Kanaän. God roept Zijn volk uit Egypte en brengt het volk via Sinaï met manna en kwakkels naar Kanaän. Ik geloof dat ik op dit forum wel mag stellen dat Gods volk heden ten dage ook van het wereldse Egypte naar het hemelse Kanaän reizen. Dit inclusief Gods leidende werk en wonderen. Wanneer er tijdens deze reis kinderen geboren worden, dan reizen deze kinderen automatisch mee met de ouders totdat ze op hun eigen benen staan en zelf mogelijkerwijs beslissen om toch voor Egypte te kiezen of verder te reizen met hun ouders naar Kanaän. Geestelijk gezien hoort het doopmoment tijdens de reis te vallen. De gelovige ouders zijn op reis en de kinderen reizen mee. Daarom kan er gesproken worden over een teken en zegel die ook is voor de kinderen. Ze reizen ook naar het beloofde land. De kinderen smaken ook het manna en de kwakkels die hun ouders hebben mogen ontvangen van God. Gods leiding zal ook opgemerkt worden door de kinderen. De kinderen aanschouwen ook de wonderen uit Gods hand. Die blijven niet verborgen. Het gezin is immers op reis naar Kanaän? Daarom zal het kind gewoonlijk gezien ook wanneer deze volwassen wordt meereizen. Het kind is immers geen vreemde van Gods weg en wonderen. De praktijk bewijst deze theorie. Er zijn genoeg verdrietige uitzonderingen, maar over het algemeen zijn kinderen van gelovige ouders gelovige kinderen.

Maar wat is nu breed de praktijk? De ouders wonen in Egypte en de kinderen worden gedoopt omdat het zo hoort. De doop wordt niet bedient tijdens de reis. De kinderen hebben geen God, geen reis en geen ouders die hun geestelijke leiding geven. De ouders geven wel antwoord op de vragen van het doopsformulier, maar vervolgens bid de dominee ze toe dat het nog eens waar mag worden. Dan kan en mag HC. 27 niet meer nagezegd worden en het doopsformulier wordt verlaagt tot speedreading tijdens de eredienst. Vervolgens hopen we maar dat de kinderen ook zelf weer in Egypte hun kinderen zullen dopen, (want dat is het beste wat we nog durven te hopen,) waardoor we weer in het zelfde lusje terecht komen.

Die cirkel moet doorbroken worden. De doop moet weer enkel zijn voor gelovige ouders. (Waarom wordt het avondmaal wel schoon gehouden van de ongelovigen en waarom de doop niet?) Alleen zo houden we dit sacrament rein en waardevol.

[plebe]

Je hebt een punt.
Er wordt in veel gemeenten aardig "gemorst" met doopwater. Bij doopaangifte ontbreekt nog wel eens het onderzoek, het geloofsgesprek. Erg triest. De Heilige Doop wordt zo met voeten getreden!

[memento]

Het probleem ligt niet in de doop, of in het avondmaal, maar dat voor het lid zijn van de gemeente geen waar geloof vereist is. Ik bedoel hiermee niet dat iedereen zich uit moet schrijven die niet gelooft, maar wél dat we ongelovig zijn weer raar moeten gaan vinden. Want in wezen is er toch niets dwazers dan dat een grote groep mensen elke zondag weer opnieuw braaf ja loopt te knikken als bekend wordt gemaakt dat zij door-en-door zondig zijn, en ondertussen de aangeboden Zaligmaker afwijzen...

Nee, ik denk dat de kerk zich moet focussen op de gelovigen, ook in de prediking:
1. De strijd van een gelovige voldoende aandacht te geven, met name de strijd van een 'zoekende ziel', maar ook die van een gevordend christen (die vaak moet strijden tegen lauwheid ed)
2. Christus centraal stellen
3. Heiligmaking centraal

Bron voor deze 3 punten: Oudvaders en puriteinen.

Ik denk dat we er tegelijkertijd ons wel voor moeten waken om niet zonder bekering mensen het labeltje 'gelovig' op te plakken. De stelling dat elke kerkganger per definitie een waar gelovige moet zijn, houdt niet in dat iedere kerkganger dat ook is, of dat kerkgangers geen bekering meer nodig hebben.

[Marnix]

Het probleem is dat wel heel weinig kerkgangers zich nog zo zien.... Krijgen we dan ook dat maar 10% van de kerkgangers hun kinderen durft te laten dopen?

Het idee is goed, de doop moet worden toegepast door de gelovigen. Maar de consequenties zijn enorm als mensen wel gelovigen zijn maar denken dat ze nog geen ware gelovigen zijn. Nu wordt de doop misschien wel soms ten onrechte toegepast. Maar ik ben bang dat een gevolg van deze maatregel is dat de doop ten onrechte niet toegepast gaat worden aan een hoop mensen. Wat is erger?

Zit het feit hem niet in dat zoveel gemeenteleden zich geen ware gelovigen durven noemen, ongeacht of dat terecht is of niet? Ik herken dit namelijk helemaal niet in de Kerk van de Bijbel. Daar zaten wel wolven onder de schapen, maar als ik naar nu kijk hebben mensen het idee gekregen dat de kerk een kudde wolven is met enkele schapen onder de wolven.

[Kaw]

en ondertussen de aangeboden Zaligmaker afwijzen...

Dat is een kwestie ja. Wordt de zaligmaker aangeboden en mag deze wel omhelst worden?

Ik ben het met je eens dat ongelovigheid weer raar moet worden in de kerk.

Ik denk dat we er tegelijkertijd ons wel voor moeten waken om niet zonder bekering mensen het labeltje 'gelovig' op te plakken. De stelling dat elke kerkganger per definitie een waar gelovige moet zijn, houdt niet in dat iedere kerkganger dat ook is, of dat kerkgangers geen bekering meer nodig hebben.

Is het niet de verantwoordelijkheid van de gelovige zelf om het labeltje gelovige te dragen? Je weet wat de andere mogelijkheid is en dat functioneerd in de praktijk op zijn zachtst gezegt matig.

[Kaw]

Het probleem is dat wel heel weinig kerkgangers zich nog zo zien.... Krijgen we dan ook dat maar 10% van de kerkgangers hun kinderen durft te laten dopen?

Het idee is goed, de doop moet worden toegepast door de gelovigen. Maar de consequenties zijn enorm als mensen wel gelovigen zijn maar denken dat ze nog geen ware gelovigen zijn. Nu wordt de doop misschien wel soms ten onrechte toegepast. Maar ik ben bang dat een gevolg van deze maatregel is dat de doop ten onrechte niet toegepast gaat worden aan een hoop mensen. Wat is erger?

Zit het feit hem niet in dat zoveel gemeenteleden zich geen ware gelovigen durven noemen, ongeacht of dat terecht is of niet? Ik herken dit namelijk helemaal niet in de Kerk van de Bijbel. Daar zaten wel wolven onder de schapen, maar als ik naar nu kijk hebben mensen het idee gekregen dat de kerk een kudde wolven is met enkele schapen onder de wolven.

We hebben een probleem wanneer alleen gelovigen hun kinderen mogen dopen. Maar dat is geen probleem van de doop zelf, maar de situatie zoals dat ontstaan is. Toch denk ik dat het probleem iets kleiner is dan we denken. Ik doel hier niet op een verzekerd voltooid waar geloof om het zo maar te zeggen, maar iemand die de apostolische geloofsbelijdenis in geloof kan nazeggen. Dat zou naar mijn mening ook geloofsbelijdenis moeten zijn.
"HC Vraag 59: Wat hebt u er nu aan, dat u dit alles gelooft?
Antwoord: Dat ik in Christus voor God rechtvaardig ben en een erfgenaam van het eeuwige leven"
Dat lijkt me wel zo gezond.

[Marnix]

Het probleem is dat wel heel weinig kerkgangers zich nog zo zien.... Krijgen we dan ook dat maar 10% van de kerkgangers hun kinderen durft te laten dopen?

Het idee is goed, de doop moet worden toegepast door de gelovigen. Maar de consequenties zijn enorm als mensen wel gelovigen zijn maar denken dat ze nog geen ware gelovigen zijn. Nu wordt de doop misschien wel soms ten onrechte toegepast. Maar ik ben bang dat een gevolg van deze maatregel is dat de doop ten onrechte niet toegepast gaat worden aan een hoop mensen. Wat is erger?

Zit het feit hem niet in dat zoveel gemeenteleden zich geen ware gelovigen durven noemen, ongeacht of dat terecht is of niet? Ik herken dit namelijk helemaal niet in de Kerk van de Bijbel. Daar zaten wel wolven onder de schapen, maar als ik naar nu kijk hebben mensen het idee gekregen dat de kerk een kudde wolven is met enkele schapen onder de wolven.

We hebben een probleem wanneer alleen gelovigen hun kinderen mogen dopen. Maar dat is geen probleem van de doop zelf, maar de situatie zoals dat ontstaan is. Toch denk ik dat het probleem iets kleiner is dan we denken. Ik doel hier niet op een verzekerd voltooid waar geloof om het zo maar te zeggen, maar iemand die de apostolische geloofsbelijdenis in geloof kan nazeggen. Dat zou naar mijn mening ook geloofsbelijdenis moeten zijn.
"HC Vraag 59: Wat hebt u er nu aan, dat u dit alles gelooft?
Antwoord: Dat ik in Christus voor God rechtvaardig ben en een erfgenaam van het eeuwige leven"
Dat lijkt me wel zo gezond.

Ik ben het helemaal mee eens dat dat de geloofsbelijdenis zou moeten zijn..... Maar het is wel een belijdenis maar geen geloofsbelijdenis geworden... dat is jammer. Als je dat belijdt en daar naar leeft (en als je er niet naar leeft moeten mensen het niet belijden want dan menen ze het niet) mogen beide sacramenten worden toegepast. Maar tegenwoordig zeg je: Ik geloof... maar je bedoelt: Ik geloof wel maar er moet meer gebeuren... Dat veroorzaakt het probleem denk ik, grotendeels.

[Bert Mulder]

"Want u komt de belofte toe, en uw kinderen"

Gods verbondshandelen wordt in de bijbel algemeen voorgesteld als erfelijk. Via Adam, Noach, Abraham en Jakob zijn de verbondsgrenzen verbreed naar de twaalf stammen van Israël. Daarna doet God iets wonderlijks: Hij verbreed zijn verbondsgrenzen tot de gelovigen en hun zaad.

Daarom dopen wij onze kinderen. Daarom is de doop een teken en zegel van het verbond. Daarom zegt de HC het volgende over de kinderdoop:

Moeten ook de kleine kinderen gedoopt worden?

Antwoord Ja, want de kinderen horen evengoed als de volwassenen bij Gods verbond en bij zijn gemeente.
Ook worden aan hen evenals aan de volwassenen, door het bloed van Christus, de verlossing van de zonden en de Heilige Geest, die het geloof werkt, beloofd.
Daarom moeten zij door de doop, als teken van het verbond, bij de christelijke kerk ingelijfd en van de kinderen van de ongelovigen onderscheiden worden. In het oude verbond gebeurde dat door de besnijdenis; in het nieuwe verbond is in plaats daarvan de doop ingesteld.

Ik ben van mening dat de laatste tijd de doop meer en meer zijn glans verliest. Dit komt omdat de doop praktisch gezien niet meer functioneert als zegel van het verbond. Er wordt meer en meer over een erf gesproken. We zijn van het rechte spoor afgedwaald.

Deze dwaling klopt in zichzelf. We kunnen niet meer stellen dat de doop een zegel op het verbond is, want het verbond is enkel opgesteld met de gelovigen en hun zaad en de doop is breder dan de gelovigen en hun zaad. Maar klopt dit wel?

Laten we de weg van God's kinderen eens vergelijken met de weg van God's volk van Egypte naar Kanaän. God roept Zijn volk uit Egypte en brengt het volk via Sinaï met manna en kwakkels naar Kanaän. Ik geloof dat ik op dit forum wel mag stellen dat Gods volk heden ten dage ook van het wereldse Egypte naar het hemelse Kanaän reizen. Dit inclusief Gods leidende werk en wonderen. Wanneer er tijdens deze reis kinderen geboren worden, dan reizen deze kinderen automatisch mee met de ouders totdat ze op hun eigen benen staan en zelf mogelijkerwijs beslissen om toch voor Egypte te kiezen of verder te reizen met hun ouders naar Kanaän. Geestelijk gezien hoort het doopmoment tijdens de reis te vallen. De gelovige ouders zijn op reis en de kinderen reizen mee. Daarom kan er gesproken worden over een teken en zegel die ook is voor de kinderen. Ze reizen ook naar het beloofde land. De kinderen smaken ook het manna en de kwakkels die hun ouders hebben mogen ontvangen van God. Gods leiding zal ook opgemerkt worden door de kinderen. De kinderen aanschouwen ook de wonderen uit Gods hand. Die blijven niet verborgen. Het gezin is immers op reis naar Kanaän? Daarom zal het kind gewoonlijk gezien ook wanneer deze volwassen wordt meereizen. Het kind is immers geen vreemde van Gods weg en wonderen. De praktijk bewijst deze theorie. Er zijn genoeg verdrietige uitzonderingen, maar over het algemeen zijn kinderen van gelovige ouders gelovige kinderen.

Maar wat is nu breed de praktijk? De ouders wonen in Egypte en de kinderen worden gedoopt omdat het zo hoort. De doop wordt niet bedient tijdens de reis. De kinderen hebben geen God, geen reis en geen ouders die hun geestelijke leiding geven. De ouders geven wel antwoord op de vragen van het doopsformulier, maar vervolgens bid de dominee ze toe dat het nog eens waar mag worden. Dan kan en mag HC. 27 niet meer nagezegd worden en het doopsformulier wordt verlaagt tot speedreading tijdens de eredienst. Vervolgens hopen we maar dat de kinderen ook zelf weer in Egypte hun kinderen zullen dopen, (want dat is het beste wat we nog durven te hopen,) waardoor we weer in het zelfde lusje terecht komen.

Die cirkel moet doorbroken worden. De doop moet weer enkel zijn voor gelovige ouders. (Waarom wordt het avondmaal wel schoon gehouden van de ongelovigen en waarom de doop niet?) Alleen zo houden we dit sacrament rein en waardevol.

Helemaal met je eens hier, Kaw.

Gods verbond IS met de gelovigen en hun zaad. Zovelen als de Heere onze God ertoe roepen zal.

En waarom die scheiding tussen de sacramenten. Scheiden wat God saamgevoegd heeft?

En waarom is belijdenis doen een academische belijdenis van een historisch geloof? Behalve de vraag over de kerkelijke tucht dan, zo ook satan zelf zo'n soort belijdenis kunnen doen.

Dus waarom moeten ouderen die gedoopt worden, om in de zelfde positie gesteld te worden als degenen die belijdenis doen, beloven hun plicht te doen en het gebod des Heeren te gehoorzamen, en zodoende de dood des Heeren te gedenken in het Heilig Avondmaal?

Waar het op neer komt, is dat er kerken gevuld zijn met meinedigen, met niet alleen de goedkeuring van de kerkeraad, maar ze worden door de kerkeraad aangezet tot die zonde. Want alleen een waar Christen kan oprecht op de 3 vragen ja zeggen.

Of is het zo, dat er velen Nicodemieten zijn, die er niet voor uit durven komen dat ze ware Christenen zijn, omdat men van hen zal zeggen dat hun bekeringsgeschiedenis niet goed genoeg is?

[Marnix]

"Want u komt de belofte toe, en uw kinderen"

Gods verbondshandelen wordt in de bijbel algemeen voorgesteld als erfelijk. Via Adam, Noach, Abraham en Jakob zijn de verbondsgrenzen verbreed naar de twaalf stammen van Israël. Daarna doet God iets wonderlijks: Hij verbreed zijn verbondsgrenzen tot de gelovigen en hun zaad.

Daarom dopen wij onze kinderen. Daarom is de doop een teken en zegel van het verbond. Daarom zegt de HC het volgende over de kinderdoop:

Moeten ook de kleine kinderen gedoopt worden?

Antwoord Ja, want de kinderen horen evengoed als de volwassenen bij Gods verbond en bij zijn gemeente.
Ook worden aan hen evenals aan de volwassenen, door het bloed van Christus, de verlossing van de zonden en de Heilige Geest, die het geloof werkt, beloofd.
Daarom moeten zij door de doop, als teken van het verbond, bij de christelijke kerk ingelijfd en van de kinderen van de ongelovigen onderscheiden worden. In het oude verbond gebeurde dat door de besnijdenis; in het nieuwe verbond is in plaats daarvan de doop ingesteld.

Ik ben van mening dat de laatste tijd de doop meer en meer zijn glans verliest. Dit komt omdat de doop praktisch gezien niet meer functioneert als zegel van het verbond. Er wordt meer en meer over een erf gesproken. We zijn van het rechte spoor afgedwaald.

Deze dwaling klopt in zichzelf. We kunnen niet meer stellen dat de doop een zegel op het verbond is, want het verbond is enkel opgesteld met de gelovigen en hun zaad en de doop is breder dan de gelovigen en hun zaad. Maar klopt dit wel?

Laten we de weg van God's kinderen eens vergelijken met de weg van God's volk van Egypte naar Kanaän. God roept Zijn volk uit Egypte en brengt het volk via Sinaï met manna en kwakkels naar Kanaän. Ik geloof dat ik op dit forum wel mag stellen dat Gods volk heden ten dage ook van het wereldse Egypte naar het hemelse Kanaän reizen. Dit inclusief Gods leidende werk en wonderen. Wanneer er tijdens deze reis kinderen geboren worden, dan reizen deze kinderen automatisch mee met de ouders totdat ze op hun eigen benen staan en zelf mogelijkerwijs beslissen om toch voor Egypte te kiezen of verder te reizen met hun ouders naar Kanaän. Geestelijk gezien hoort het doopmoment tijdens de reis te vallen. De gelovige ouders zijn op reis en de kinderen reizen mee. Daarom kan er gesproken worden over een teken en zegel die ook is voor de kinderen. Ze reizen ook naar het beloofde land. De kinderen smaken ook het manna en de kwakkels die hun ouders hebben mogen ontvangen van God. Gods leiding zal ook opgemerkt worden door de kinderen. De kinderen aanschouwen ook de wonderen uit Gods hand. Die blijven niet verborgen. Het gezin is immers op reis naar Kanaän? Daarom zal het kind gewoonlijk gezien ook wanneer deze volwassen wordt meereizen. Het kind is immers geen vreemde van Gods weg en wonderen. De praktijk bewijst deze theorie. Er zijn genoeg verdrietige uitzonderingen, maar over het algemeen zijn kinderen van gelovige ouders gelovige kinderen.

Maar wat is nu breed de praktijk? De ouders wonen in Egypte en de kinderen worden gedoopt omdat het zo hoort. De doop wordt niet bedient tijdens de reis. De kinderen hebben geen God, geen reis en geen ouders die hun geestelijke leiding geven. De ouders geven wel antwoord op de vragen van het doopsformulier, maar vervolgens bid de dominee ze toe dat het nog eens waar mag worden. Dan kan en mag HC. 27 niet meer nagezegd worden en het doopsformulier wordt verlaagt tot speedreading tijdens de eredienst. Vervolgens hopen we maar dat de kinderen ook zelf weer in Egypte hun kinderen zullen dopen, (want dat is het beste wat we nog durven te hopen,) waardoor we weer in het zelfde lusje terecht komen.

Die cirkel moet doorbroken worden. De doop moet weer enkel zijn voor gelovige ouders. (Waarom wordt het avondmaal wel schoon gehouden van de ongelovigen en waarom de doop niet?) Alleen zo houden we dit sacrament rein en waardevol.

Helemaal met je eens hier, Kaw.

Gods verbond IS met de gelovigen en hun zaad. Zovelen als de Heere onze God ertoe roepen zal.

En waarom die scheiding tussen de sacramenten. Scheiden wat God saamgevoegd heeft?

En waarom is belijdenis doen een academische belijdenis van een historisch geloof? Behalve de vraag over de kerkelijke tucht dan, zo ook satan zelf zo'n soort belijdenis kunnen doen.

Dus waarom moeten ouderen die gedoopt worden, om in de zelfde positie gesteld te worden als degenen die belijdenis doen, beloven hun plicht te doen en het gebod des Heeren te gehoorzamen, en zodoende de dood des Heeren te gedenken in het Heilig Avondmaal?

Waar het op neer komt, is dat er kerken gevuld zijn met meinedigen, met niet alleen de goedkeuring van de kerkeraad, maar ze worden door de kerkeraad aangezet tot die zonde. Want alleen een waar Christen kan oprecht op de 3 vragen ja zeggen.

Of is het zo, dat er velen Nicodemieten zijn, die er niet voor uit durven komen dat ze ware Christenen zijn, omdat men van hen zal zeggen dat hun bekeringsgeschiedenis niet goed genoeg is?

Ik denk dat beiden voorkomen, in het ene kerkverband meer van het een, in het andere kerkverband meer van die andere groep.

Toch zijn kinderen van ouders die zeggen te geloven maar niet gelovig zijn toch op een bepaalde manier gezegend, zolang die ouders immers naar de kerk gaan en hun kinderen meenemen worden ze toch onderwezen in de schriften en horen ze van Gods beloften voor wie geloven en van Gods genade en liefde.

[jvdg]

„Herdoop kan kinderdoop bevestigen”
Ds. Abma schrijft in Woord & Dienst

ZOETERMEER - De hervormde predikant ds. G. H. Abma uit Gouda breekt een lans voor de mogelijkheid dat iemand die als kind is gedoopt ook als volwassene gedoopt kan worden. Hij schrijft daarover in Woord & Dienst (opinieblad van de Protestantse Kerk in Kerk) dat woensdag verschijnt.

Hij ziet zo’n ’herdoop’ als een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. De predikant vindt dat er in de kerk niet zo „spastisch” gereageerd moet worden op het verlangen van een volwassene, die als kind gedoopt is, opnieuw gedoopt te worden. „Je zou kunnen denken aan een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. Gelet op de traditie van de Reformatie moeten we blijven benadrukken dat het niet nodig is voor iemand die als kind het teken van de doop ontving nog eens als volwassene gedoopt te worden. Het mag wel, als men de kinderdoop maar niet veracht. Het zal ten diepste gaan om een verdere ontplooiing.”

Ds. Abma erkent dat de doop door onderdompeling voor volwassenen bedoeld was voor iemand die niet eerder gedoopt was en op latere leeftijd tot geloof kwam. „Maar deze kan voortaan ook worden bediend aan iemand die graag een bevestiging van zijn kinderdoop wil ontvangen. Voor alle duidelijkheid wil ik nogmaals aangeven: het gaat niet zoals men vaak suggereert om de afwijzing van de kinderdoop. Het gaat juist om de bevestiging daarvan.”

De Goudse predikant ziet niets in een suggestie van synodepreses ds. G. de Fijter om in situaties waarin gevraagd wordt om een bevestiging van de doop bijvoorbeeld te denken aan een voetwassingritueel. „Dit beantwoordt zeker niet aan het verlangen van hen die de doop door onderdompeling bewust willen ervaren. Soms wordt laatdunkend gesproken over een behoefte die voortkomt uit onze emotiecultuur. Is dat terecht? Heeft Paulus niet het accent gelegd op het beleven van het sterven en de opstanding van de Heere Jezus? Het verlangen naar een duidelijke markering van de besliste keuze van het geloof durf ik niet te diskwalificeren.”

De rite van de voetwassing is volgens ds. Abma „een adequate respons op de vraag van iemand die ooit door onderdompeling werd gedoopt en na vervreemd te zijn van de dienst van God op de dwaling van zijn weg terugkeert.”

De predikant schrijft dat hij nog steeds uit overtuiging de kinderdoop bedient. „Ze behoren immers tot het verbond van God.” Wel neemt hij nadrukkelijk afstand van de zienswijze dat de doop in de plaats van de besnijdenis gekomen is. „Met die bewering komen we onvermijdelijk in de sfeer van de vervangingstheologie.”

BRON: RD

[Marnix]

Ik vind dat hij dit goed verwoordt. Het gaat idd niet om het afwijzen van de kinderdoop, dat is te kort door de bocht. We moeten overdopen zeker niet aanmoedigen.... maar er zo allergisch op reageren als we als gereformeerden vaak doen lijkt me ook weer niet goed. Dan ga je sowieso al voorbij aan het feit dat je op basis van de Bijbel overtuigd kan raken van een andere doopvisie... alsof wie de Bijbel echt serieus neemt en goed leest altijd bij de kinderdoop uit zal komen.

[Bert Mulder]

„Herdoop kan kinderdoop bevestigen”
Ds. Abma schrijft in Woord & Dienst

ZOETERMEER - De hervormde predikant ds. G. H. Abma uit Gouda breekt een lans voor de mogelijkheid dat iemand die als kind is gedoopt ook als volwassene gedoopt kan worden. Hij schrijft daarover in Woord & Dienst (opinieblad van de Protestantse Kerk in Kerk) dat woensdag verschijnt.

Hij ziet zo’n ’herdoop’ als een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. De predikant vindt dat er in de kerk niet zo „spastisch” gereageerd moet worden op het verlangen van een volwassene, die als kind gedoopt is, opnieuw gedoopt te worden. „Je zou kunnen denken aan een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. Gelet op de traditie van de Reformatie moeten we blijven benadrukken dat het niet nodig is voor iemand die als kind het teken van de doop ontving nog eens als volwassene gedoopt te worden. Het mag wel, als men de kinderdoop maar niet veracht. Het zal ten diepste gaan om een verdere ontplooiing.”

Ds. Abma erkent dat de doop door onderdompeling voor volwassenen bedoeld was voor iemand die niet eerder gedoopt was en op latere leeftijd tot geloof kwam. „Maar deze kan voortaan ook worden bediend aan iemand die graag een bevestiging van zijn kinderdoop wil ontvangen. Voor alle duidelijkheid wil ik nogmaals aangeven: het gaat niet zoals men vaak suggereert om de afwijzing van de kinderdoop. Het gaat juist om de bevestiging daarvan.”

De Goudse predikant ziet niets in een suggestie van synodepreses ds. G. de Fijter om in situaties waarin gevraagd wordt om een bevestiging van de doop bijvoorbeeld te denken aan een voetwassingritueel. „Dit beantwoordt zeker niet aan het verlangen van hen die de doop door onderdompeling bewust willen ervaren. Soms wordt laatdunkend gesproken over een behoefte die voortkomt uit onze emotiecultuur. Is dat terecht? Heeft Paulus niet het accent gelegd op het beleven van het sterven en de opstanding van de Heere Jezus? Het verlangen naar een duidelijke markering van de besliste keuze van het geloof durf ik niet te diskwalificeren.”

De rite van de voetwassing is volgens ds. Abma „een adequate respons op de vraag van iemand die ooit door onderdompeling werd gedoopt en na vervreemd te zijn van de dienst van God op de dwaling van zijn weg terugkeert.”

De predikant schrijft dat hij nog steeds uit overtuiging de kinderdoop bedient. „Ze behoren immers tot het verbond van God.” Wel neemt hij nadrukkelijk afstand van de zienswijze dat de doop in de plaats van de besnijdenis gekomen is. „Met die bewering komen we onvermijdelijk in de sfeer van de vervangingstheologie.”

BRON: RD

VERSCHRIKKELIJK!

En tegen de Schrift EN de 3 formulieren van enigheid.

Alsof God Zijn beloften vergeet!

[Kaw]

Ik denk niet dat we de mensen die zich laten overdopen moeten afstoten alsof ze melaats zouden zijn.

Toch moeten we het princiepe blijven afkeuren. De bijbel geeft er geen aanleiding voor. De doop is het teken en zegel van God's verbond. Die hoeft niet tweemaal gegeven te worden. Ik ben op dit punt met de GKV eens die overdoop alleen toestaat wanneer er niet gedoopt is in de naam van de drieënige God.

[Marnix]

„Herdoop kan kinderdoop bevestigen”
Ds. Abma schrijft in Woord & Dienst

ZOETERMEER - De hervormde predikant ds. G. H. Abma uit Gouda breekt een lans voor de mogelijkheid dat iemand die als kind is gedoopt ook als volwassene gedoopt kan worden. Hij schrijft daarover in Woord & Dienst (opinieblad van de Protestantse Kerk in Kerk) dat woensdag verschijnt.

Hij ziet zo’n ’herdoop’ als een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. De predikant vindt dat er in de kerk niet zo „spastisch” gereageerd moet worden op het verlangen van een volwassene, die als kind gedoopt is, opnieuw gedoopt te worden. „Je zou kunnen denken aan een extra onderstreping van wat in de kinderdoop reeds gegeven is. Gelet op de traditie van de Reformatie moeten we blijven benadrukken dat het niet nodig is voor iemand die als kind het teken van de doop ontving nog eens als volwassene gedoopt te worden. Het mag wel, als men de kinderdoop maar niet veracht. Het zal ten diepste gaan om een verdere ontplooiing.”

Ds. Abma erkent dat de doop door onderdompeling voor volwassenen bedoeld was voor iemand die niet eerder gedoopt was en op latere leeftijd tot geloof kwam. „Maar deze kan voortaan ook worden bediend aan iemand die graag een bevestiging van zijn kinderdoop wil ontvangen. Voor alle duidelijkheid wil ik nogmaals aangeven: het gaat niet zoals men vaak suggereert om de afwijzing van de kinderdoop. Het gaat juist om de bevestiging daarvan.”

De Goudse predikant ziet niets in een suggestie van synodepreses ds. G. de Fijter om in situaties waarin gevraagd wordt om een bevestiging van de doop bijvoorbeeld te denken aan een voetwassingritueel. „Dit beantwoordt zeker niet aan het verlangen van hen die de doop door onderdompeling bewust willen ervaren. Soms wordt laatdunkend gesproken over een behoefte die voortkomt uit onze emotiecultuur. Is dat terecht? Heeft Paulus niet het accent gelegd op het beleven van het sterven en de opstanding van de Heere Jezus? Het verlangen naar een duidelijke markering van de besliste keuze van het geloof durf ik niet te diskwalificeren.”

De rite van de voetwassing is volgens ds. Abma „een adequate respons op de vraag van iemand die ooit door onderdompeling werd gedoopt en na vervreemd te zijn van de dienst van God op de dwaling van zijn weg terugkeert.”

De predikant schrijft dat hij nog steeds uit overtuiging de kinderdoop bedient. „Ze behoren immers tot het verbond van God.” Wel neemt hij nadrukkelijk afstand van de zienswijze dat de doop in de plaats van de besnijdenis gekomen is. „Met die bewering komen we onvermijdelijk in de sfeer van de vervangingstheologie.”

BRON: RD

VERSCHRIKKELIJK!

En tegen de Schrift EN de 3 formulieren van enigheid.

Alsof God Zijn beloften vergeet!

Je snapt er duidelijk nog helemaal niets van. Vooral gezien je laatste opmerking. Lees het stuk alsjeblieft nog een keer of 10 over, ik hoop dat je er dan iets van hebt geleerd.

Alsof iemand die zich laat overdopen die beloften niet serieus neemt of denkt dat God die zou vergeten. Dat is nou juist niet het geval. Daarover gaat het stukje juist. Maar blijkbaar heb je vooral de kop gelezen en de rest al nauwelijks meer.

[Marco]

Je snapt er duidelijk nog helemaal niets van. Vooral gezien je laatste opmerking. Lees het stuk alsjeblieft nog een keer of 10 over, ik hoop dat je er dan iets van hebt geleerd.

Alsof iemand die zich laat overdopen die beloften niet serieus neemt of denkt dat God die zou vergeten. Dat is nou juist niet het geval. Daarover gaat het stukje juist. Maar blijkbaar heb je vooral de kop gelezen en de rest al nauwelijks meer.

Mijn eerste vraag zou in zo'n geval toch zijn: "Waarom wil je overgedoopt worden?" En dan denk ik toch dat daar in veel gevallen een andere visie op de doop aan ten grondslag ligt.

Tot nu toe heb ik twee argumenten gehoord:

1. De kinderdoop is geen onderdompeling, maar een besprenkeling.
Dit is een argument dat tenminste ergens op slaat. Toch denk ik dat hier de kinderdoop goede papieren heeft omdat de symboliek overeind blijft staan als niet ondergedompeld, maar gesprenkeld wordt.

2. Volwassendoop als geloofsdoop. Beetje verzamelargument, maar heel vaak zit daar dus achter dat de doop een bevestiging is van het geloof en dus van het zalig-worden. Terwijl het nog steeds - vervangingstheologie of niet - een teken en zegel van het verbond is. Kinderdoop wordt in deze visie al snel een teken van veronderstelde wedergeboorte.

Het probleem dat ik heb met herdopen is daarom niet zozeer het herdopen op zich (*) als wel de argumentatie daarachter.

*)dat op zich óók, want waarom zou je om een nieuw garantiebewijs vragen als het garantiebewijs dat je al had niet is verlopen, maar dat is niet het eerste