Standen in het genadeleven

Zonderling
Berichten: 4330
Lid geworden op: 19 nov 2005, 12:31

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Zonderling »

Bona Fide schreef:
Zonderling schreef:Overigens: ook eens met het stukje van Huntington.
Nog even terugkomend op deze opmerking. Deze verbaasde mij wel van Zonderling, maar mogelijk heb ik hem niet goed begrepen. De laatste zin uit het geciteerde stukje luidde namelijk:
Huntington schreef:wanneer niets dan zonde en dood gezien wordt en niets dan Christus gemist wordt, … dán, ja dan mogen wij naar het oordeel der liefde en ook der waarheid besluiten, dat zulke zielen onder de beloofde beademing van de Geest des levens zijn.
Gezien de vetgedrukte gedeelten had ik dat van Zonderling dus niet verwacht.
Door een tweetal mensen ben ik hierop bevraagd, dus ik wil hier toch op reageren.

Ja, ik begrijp inderdaad deze opmerking aan mijn adres. Eerlijk gezegd had ik ook wel enige aarzeling bij dit gedeelte van Huntington. Waarom ik echter toch zo reageerde op het stukje van Huntington zoals ik gereageerd heb, is omdat ik nimmer zou willen ontkennen dat de Heilige Geest voorbereidend werkt in de zondaren en dat ook dan reeds een zekere droefheid of heimwee naar God, naar Christus gewerkt wordt. Dit werk kan of zal achteraf blijken te zijn een werk met een zaligmakende uitkomst. Maar zonder deze uitkomst, zonder geloof, zonder vereniging met Christus in en door dit geloof kan en mag een mens daar nooit op rusten en mag daar ook nooit de term 'levendgemaakte ziel' opgeplakt worden (iets wat je ook totaal niet zult vinden in de Reformatie, belijdenisgeschriften, kanttekeningen, enz. tot de 18e eeuw toe).

Daarom distantieer ik mij ook van de stelling dat in de Heidelbergse Catechismus de ellendekennis beschreven wordt van een levendgemaakte zondaar. Lees dan eens wat Ursinus schrijft, lees eens wat Olevianus schrijft in hun werken, zelfs in hun eigen verklaringen van de Heidelbergse Catechismus!
Zonderling
Berichten: 4330
Lid geworden op: 19 nov 2005, 12:31

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Zonderling »

Ik heb (snel) enkele citaten van Ursinus en Olevianus bijgezocht, ongetwijfeld is er meer te vinden hierover:

Ursinus, uitleg van Zondag 2: „De kennis der ellende is noodzakelijk om het verlangen naar verlossing op te wekken. Derhalve is ze nodig tot onze vertroosting. Ze is wel geen oorzaak op zichzelf tot troost, maar een eerste voorwaarde die vervuld moet worden, een gelegenheid die men kan aangrijpen om troost te zoeken. De kennis der ellende schrikt af. Doch die schrik wordt heilzaam zo het geloof er bij komt. (…) Hieruit is het duidelijk dat men met de prediking van de Wet moet beginnen. Opdat bij de mens de hoop op eigen gerechtigheid terneer geworpen worde. En opdat zij worden voorbereid tot de kennis van zichzelf en tot een waar berouw. Zo dit niet geschiedt, worden ze door de verkondiging van de genade nog geruster en weerspanniger…”

Idem, Grote Catechismus, vraag en antwoord 148: „Waarom wordt de Wet vóór het Evangelie gepredikt aan de nog niet bekeerden? Opdat zij door de kennis van de zonde en de toorn Gods verschrikt, opgewekt worden om de verlossing te zoeken en voorbereid worden om het Evangelie te horen en zich tot God te bekeren.”

Caspar Olevianus over het Genadeverbond: „De drie-enige God bedient het genadeverbond gewoonlijk op zulk een wijze dat Hij de harten der uitverkorenen naar Zijn eeuwige wijsheid voorbereidt, om dit te ontvangen. Door het verkondigen van het getuigenis der Wet wordt de mens overtuigd van zonden en van de verdoemenis, die reeds op hem ligt. Deze waarheid nu veroorzaakt de verschrikkingen van het geweten, die voor de uitverkorenen een zekere voorbereiding zijn tot het geloof. (…) Nadien komt er de belofte van het Evangelie bij, die een verzadiging in Christus aanbiedt…”
GJdeBruijn
Berichten: 2198
Lid geworden op: 09 mar 2010, 13:37

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door GJdeBruijn »

Zonderling schreef: Dit werk kan of zal achteraf blijken te zijn een werk met een zaligmakende uitkomst. Maar zonder deze uitkomst, zonder geloof, zonder vereniging met Christus in en door dit geloof kan en mag een mens daar nooit op rusten en mag daar ook nooit de term 'levendgemaakte ziel' opgeplakt worden (iets wat je ook totaal niet zult vinden in de Reformatie, belijdenisgeschriften, kanttekeningen, enz. tot de 18e eeuw toe).
Bij mijn weten wordt er nergens in de prediking geleerd dat er levendgemaakten zijn die mogen en kunnen rusten buiten bevindelijke kennis van Christus. Het achteraf (á posteriori) wordt daar zeer zeker ook in acht genomen als het gaat om het plaatsmakende werk van Gods Geest. Tot de tijd dat een zondaar Christus als persoonlijke Zaligmaker omhelst kan er nog sprake zijn van de verdorven wedergeboorte (Boston). Maar ook: het kan evengoed een ware wedergeboorte zijn!

Ook deze artikelen raken dit punt, theologisch en dogmatisch toegelicht: http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... ijn-tijd/0
en
http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... r-comrie/0
Toch valt Comrie niet in het andere uiterste. Hij schaart zich ook niet onder degenen die beweren dat het aan­ nemen van Christus niet nodig is, als de inlijving in Hem er maar zijn mag. Wanneer hij vele bladzijden lang in zijn preek over de zevende Zondag heeft benadrukt dat de inlijving in Christus voorafgaat aan het aannemen van Christus, wijdt hij met even veel nadruk verschillende bladzijden aan de noodzakelijkheid van het aannemen van de Middelaar. Het is Gods oprechten er daarbij niet zozeer om te doen, zo betoogt hij, om de weldaden van Christus aan te mogen nemen, maar het gaat hun in de eerste plaats om de Persoon van de Middelaar! Hij merkt hierover op:

"Al wat dezulken beoogen, die de goederen, zonder den Persoon zelf, begeeren, is vrede voor hunne conscientie, vertroostingen tegen de verschrikkingen des doods en eene hoop van de gelukzaligheid in den derden hemel. Als zij dit mogen hebben, dan zijn zij zonder den Persoon tevreden. Maar, mijne geliefden! In hoe hooge mate men zich inbeeldt dit alles te hebben zonder den Persoon, zoo is alles toch louter bedrog en ijdele inbeelding; de vrede is gestolen en de hoop zal beschaamd worden, wanneer die weggevaagd zal worden als een huis der spinnekoppen"
Ik denk dat de toelichtingen van Ursinus en Olevianus niet strijdig zijn met bovenstaande.
Zonderling
Berichten: 4330
Lid geworden op: 19 nov 2005, 12:31

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Zonderling »

GJdeBruijn schreef:
Zonderling schreef: Dit werk kan of zal achteraf blijken te zijn een werk met een zaligmakende uitkomst. Maar zonder deze uitkomst, zonder geloof, zonder vereniging met Christus in en door dit geloof kan en mag een mens daar nooit op rusten en mag daar ook nooit de term 'levendgemaakte ziel' opgeplakt worden (iets wat je ook totaal niet zult vinden in de Reformatie, belijdenisgeschriften, kanttekeningen, enz. tot de 18e eeuw toe).
Bij mijn weten wordt er nergens in de prediking geleerd dat er levendgemaakten zijn die mogen en kunnen rusten buiten bevindelijke kennis van Christus. Het achteraf (á posteriori) wordt daar zeer zeker ook in acht genomen als het gaat om het plaatsmakende werk van Gods Geest. Tot de tijd dat een zondaar Christus als persoonlijke Zaligmaker omhelst kan er nog sprake zijn van de verdorven wedergeboorte (Boston). Maar ook: het kan evengoed een ware wedergeboorte zijn!

Ook deze artikelen raken dit punt, theologisch en dogmatisch toegelicht: http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... ijn-tijd/0
en
http://www.digibron.nl/search/detail/01 ... r-comrie/0
Toch valt Comrie niet in het andere uiterste. Hij schaart zich ook niet onder degenen die beweren dat het aan­ nemen van Christus niet nodig is, als de inlijving in Hem er maar zijn mag. Wanneer hij vele bladzijden lang in zijn preek over de zevende Zondag heeft benadrukt dat de inlijving in Christus voorafgaat aan het aannemen van Christus, wijdt hij met even veel nadruk verschillende bladzijden aan de noodzakelijkheid van het aannemen van de Middelaar. Het is Gods oprechten er daarbij niet zozeer om te doen, zo betoogt hij, om de weldaden van Christus aan te mogen nemen, maar het gaat hun in de eerste plaats om de Persoon van de Middelaar! Hij merkt hierover op:

"Al wat dezulken beoogen, die de goederen, zonder den Persoon zelf, begeeren, is vrede voor hunne conscientie, vertroostingen tegen de verschrikkingen des doods en eene hoop van de gelukzaligheid in den derden hemel. Als zij dit mogen hebben, dan zijn zij zonder den Persoon tevreden. Maar, mijne geliefden! In hoe hooge mate men zich inbeeldt dit alles te hebben zonder den Persoon, zoo is alles toch louter bedrog en ijdele inbeelding; de vrede is gestolen en de hoop zal beschaamd worden, wanneer die weggevaagd zal worden als een huis der spinnekoppen"
Ik denk dat de toelichtingen van Ursinus en Olevianus niet strijdig zijn met bovenstaande.
GJdeBruijn, door scribenten wordt zeer duidelijk gesteld dat het plaatsmakend werk volgt op de wedergeboorte; idem het werk van de wet in een levendgemaakte zondaar. Dogmatisch en ook praktisch wordt daarmee wel degelijk een heel andere stelling ingenomen dan bv. Ursinus, Olevianus, Boston en Van der Groe.
GJdeBruijn
Berichten: 2198
Lid geworden op: 09 mar 2010, 13:37

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door GJdeBruijn »

Zonderling schreef:GJdeBruijn, door scribenten wordt zeer duidelijk gesteld dat het plaatsmakend werk volgt op de wedergeboorte; idem het werk van de wet in een levendgemaakte zondaar. Dogmatisch en ook praktisch wordt daarmee wel degelijk een heel andere stelling ingenomen dan bv. Ursinus, Olevianus, Boston en Van der Groe.
Dogmatisch inderdaad een andere stelling, maar praktisch niet, en zeker geen zwart-wit tegenstellin; Dat zie je ondermeer in de artikelen die ik als link in de vorige post heb toegevoegd.
Bovendien: Boston spreekt over de wedergeboorte ook heel voorzichtig en kent ook de opwas waarbij het begin erg onduidelijk kan zijn. Let wel: niet als raster voor al het wederbarend werk van Gods Geest maar als mogelijkheid, hij kende het wellicht uit zijn eigen pastorale praktijk:
Boston viervoudige staat, hoofdstuk over de wedergeboorte schreef:De natuurlijke geboorte geschiedt langzamerhand: "Hebt Gij mij niet als melk gegoten en mij als kaas doen runnen?" (Job 10:10). Zo gaat het ook met de wedergeboorte. Het gaat gewoonlijk bij de wedergeboorte met de ziel zoals het ging met de blinde die door onze Heere genezen werd. Hij zag "de mensen als bomen wandelen" en naderhand zag hij "hen allen ver en klaar (Markus 8:23-25). Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder. Niettemin kunnen wij ons een ontvangenis bij de geestelijke geboorte voorstellen, die daar enigszins op gelijkt. Daarbij wordt de ziel voorbereid op de levendmaking en is het schepsel vatbaar voor "wasdom" (1 Petrus 2:2) en voor "een overvloediger leven" Johannes 10:10; Engelse vertaling).
Wat zegt Boston hier anders dan de scribenten in de genoemde artikelen? Dogmatisch zijn er verschillen aan te wijzen, maar de zaken die ze daarin ordenen zijn dezelfde en van dezelfde aard.
Zonderling
Berichten: 4330
Lid geworden op: 19 nov 2005, 12:31

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Zonderling »

GJdeBruijn schreef:
Zonderling schreef:GJdeBruijn, door scribenten wordt zeer duidelijk gesteld dat het plaatsmakend werk volgt op de wedergeboorte; idem het werk van de wet in een levendgemaakte zondaar. Dogmatisch en ook praktisch wordt daarmee wel degelijk een heel andere stelling ingenomen dan bv. Ursinus, Olevianus, Boston en Van der Groe.
Dogmatisch inderdaad een andere stelling, maar praktisch niet, en zeker geen zwart-wit tegenstellin; Dat zie je ondermeer in de artikelen die ik als link in de vorige post heb toegevoegd.
Ik denk toch wel zeker te weten dat er in de praktijk een groot verschil is. En dat is ook logisch, want het maakt nogal wat uit of men iemand die onder overtuigingen is, beschouwt als wedergeboren of als nog niet wedergeboren. Op de artikelen wil ik nu niet ingaan.
Bovendien: Boston spreekt over de wedergeboorte ook heel voorzichtig en kent ook de opwas waarbij het begin erg onduidelijk kan zijn. Let wel: niet als raster voor al het wederbarend werk van Gods Geest maar als mogelijkheid, hij kende het wellicht uit zijn eigen pastorale praktijk:
Boston viervoudige staat, hoofdstuk over de wedergeboorte schreef:De natuurlijke geboorte geschiedt langzamerhand: "Hebt Gij mij niet als melk gegoten en mij als kaas doen runnen?" (Job 10:10). Zo gaat het ook met de wedergeboorte. Het gaat gewoonlijk bij de wedergeboorte met de ziel zoals het ging met de blinde die door onze Heere genezen werd. Hij zag "de mensen als bomen wandelen" en naderhand zag hij "hen allen ver en klaar (Markus 8:23-25). Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder. Niettemin kunnen wij ons een ontvangenis bij de geestelijke geboorte voorstellen, die daar enigszins op gelijkt. Daarbij wordt de ziel voorbereid op de levendmaking en is het schepsel vatbaar voor "wasdom" (1 Petrus 2:2) en voor "een overvloediger leven" Johannes 10:10; Engelse vertaling).
Wat zegt Boston hier anders dan de scribenten in de genoemde artikelen? Dogmatisch zijn er verschillen aan te wijzen, maar de zaken die ze daarin ordenen zijn dezelfde en van dezelfde aard.
Het is de vraag of Boston hier in het eerste gedeelte spreekt over de wedergeboorte in strikte zin of inclusief hetgeen aan de wedergeboorte voorafgaat. M.i. is het laatste geval. Dat blijkt duidelijk uit het tweede deel van deze passage, uit de zinnen: 'Omdat de wedergeboorte, strikt genomen, een overgang is van de dood in het leven, is het waar dat de ziel in een ogenblik tot het leven wordt gebracht. Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder.' Met andere woorden: Boston leert ook hier dat aan de wedergeboorte of levendmaking voorbereidingen vooraf gaan. In strikte zin behoren deze voorbereidingen niet tot de wedergeboorte. M.i. wordt deze passage dus verkeerd gelezen als je meent dat dit zou overeenstemmen met de scribenten in genoemde artikelen. (N.B. bedenk dat in de visie van Boston in de natuurlijke geboorte de ziel in de embryo gestort wordt en niet reeds bij de conceptie. Deze parallel trekt hij in deze passage ook door naar de wedergeboorte.)

Daarnaast zijn er genoeg andere passages van Boston en vele anderen aan te wijzen waaruit blijkt hoe nauw bij deze schrijvers wedergeboorte en geloof samenvallen, ook in de tijd. Dat blijkt ook uit de viervoudige staat zelf waarin Boston de staat van begonnen herstelling in twee delen afsplitst, namelijk in de betrekkelijke staat tot God en in vernieuwing van de mens (ik schrijf dit even uit mijn hoofd, het kan zijn dat Boston het iets anders noemt), als twee geheel onafscheidelijke zaken.
GJdeBruijn
Berichten: 2198
Lid geworden op: 09 mar 2010, 13:37

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door GJdeBruijn »

Zonderling schreef:Het is de vraag of Boston hier in het eerste gedeelte spreekt over de wedergeboorte in strikte zin of inclusief hetgeen aan de wedergeboorte voorafgaat. M.i. is het laatste geval. Dat blijkt duidelijk uit het tweede deel van deze passage, uit de zinnen: 'Zo wordt ook de ziel in de levenloze klomp ingebracht, wanneer het embryo tot volkomenheid is gekomen in de baarmoeder.' Met andere woorden: Boston leert ook hier dat aan de wedergeboorte of levendmaking voorbereidingen vooraf gaan. In strikte zin behoren deze voorbereidingen niet tot de wedergeboorte. M.i. wordt deze passage dus verkeerd gelezen als je meent dat dit zou overeenstemmen met de scribenten in genoemde artikelen.

Overigens zijn er genoeg andere passages van Boston en vele anderen aan te wijzen waaruit blijkt hoe nauw bij deze schrijvers wedergeboorte en geloof samenvallen, ook in de tijd. Dat blijkt ook uit de viervoudige staat zelf waarin Boston de staat van begonnen herstelling in twee delen afsplitst, namelijk in de betrekkelijke staat tot God en in vernieuwing van de mens (ik schrijf dit even uit mijn hoofd, het kan zijn dat Boston het iets anders noemt), als twee geheel onafscheidelijke zaken.
Boston behandelt wel degelijk het geciteerde onder de noemer wedergeboorte! Het is het gedeelte waar hij de wedergeboorte uitlegt aan de hand van het vergelijk met de natuurlijke geboorte.
De wedergeboorte is uitgerekend het onderwerp waarover hij betoogt. Dat dit tot de voorbereidingen behoort is juist niet wat Boston hier stelt, hij betoogt dit integendeel juist in het kader van de uitleg van de wedergeboorte. Dat jij het ervoor plaatst kan ik dan niet anders zien dan inlezen van een vooraf ingenomen zienswijze.

Ik denk dat we in deze discussie twee uitersten moeten vermijden.
Ten eerste het het ontkennen van het zaligmakende werk van Gods Geest in zondaren die aan zichzelf ontdekt zijn en in die weg tot Christus worden geleid (openbaring van Christus aan de ziel).
Ten tweede het ontkennen van de noodzaak van persoonlijke kennis van en aan Christus onder het mom van zaligmakend werk van Gods Geest in het ondekt zijn aan zichzelf. - Dit punt zie ik door jou als bezwaar ingebracht, en mijns inziens een terechte opmerking, maar wat mij betreft betekent dat niet direct dat daarmee het eerste punt noodzakelijk wordt. Dat zie ik bijv. terug bij Brakel
Wihelmus a Brakel merkt in het hoofdstuk over de wedergeboorte in zijn „Redelijke Godsdienst" op: „Zo iemand mij vraagt: waaraan hij zijn eerste begin van wedergeboorte zal kennen? Ik antwoord: van de eerste daad des geloofs. Vraagt men verder: wanneer men de eerste daad des geloofs oefent, en of men de tijd niet moet of kan weten? Ik antwoord: men behoeft die tijd niet te weten, en men kan hem ook niet vast weten. Begint men van de eerste heftige overtuiging, men had toen, naar alle waarschijnlijkheid, het geloof nog niet; begint men het geloof van de eerste daad des geloofs, die men met bewustzijn en bijzondere hartelijkheid deed, zo rekent men te laat, want naar alle waarschijnlijkheid had men het geloof al te voren; zodat ik acht, dat men de nette tijd van het begin des geloofs en der wedergeboorte niet of zeer zelden weten kan, en ook, ''t is niet nodig zulks te weten, ''t is genoeg, als men op goede gronden uit het Woord Gods en uit goede kennis van zijn hart en daden besluiten kan, dat men gelooft en wedergeboren is, waarvan wij beneden zullen spreken.
Gebruikersavatar
Afgewezen
Berichten: 17323
Lid geworden op: 12 mei 2005, 21:50

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Afgewezen »

Zonderling schreef:Daarnaast zijn er genoeg andere passages van Boston en vele anderen aan te wijzen waaruit blijkt hoe nauw bij deze schrijvers wedergeboorte en geloof samenvallen, ook in de tijd. Dat blijkt ook uit de viervoudige staat zelf waarin Boston de staat van begonnen herstelling in twee delen afsplitst, namelijk in de betrekkelijke staat tot God en in vernieuwing van de mens (ik schrijf dit even uit mijn hoofd, het kan zijn dat Boston het iets anders noemt), als twee geheel onafscheidelijke zaken.
Boston maakt in Het genadeverbond ook een onderscheid tussen het geloof van de wet (=niet zaligmakend) en het geloof van het Evangelie, dat ons met Christus verenigt.
GJdeBruijn
Berichten: 2198
Lid geworden op: 09 mar 2010, 13:37

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door GJdeBruijn »

Afgewezen schreef:
Zonderling schreef:Daarnaast zijn er genoeg andere passages van Boston en vele anderen aan te wijzen waaruit blijkt hoe nauw bij deze schrijvers wedergeboorte en geloof samenvallen, ook in de tijd. Dat blijkt ook uit de viervoudige staat zelf waarin Boston de staat van begonnen herstelling in twee delen afsplitst, namelijk in de betrekkelijke staat tot God en in vernieuwing van de mens (ik schrijf dit even uit mijn hoofd, het kan zijn dat Boston het iets anders noemt), als twee geheel onafscheidelijke zaken.
Boston maakt in Het genadeverbond ook een onderscheid tussen het geloof van de wet (=niet zaligmakend) en het geloof van het Evangelie, dat ons met Christus verenigt.
Daarom moeten we ook maar niet te scherp een discussie voeren over wat hieraan vooraf gaat. Wat wat je hier noemt is de kern waar het uiteindelijk om gaat!. Wat er voor ligt is belangrijk, het brengt ons op deze wezenlijke plaats, maar de weg tot Christus is niets als het niet uitkomt in Christus. Het gaat niet om de toeleidende weg, maar om de Weg, de Waarheid en het leven.
Ik wil de nuance nog wel inbrengen richting de zienswijze van Zonderling dat Boston het genoemde voorbeeld als soort uitzondering behandelt. De gewone weg die hij aanwijst is de puriteinse visie van preparation of grace.
Waar ik aandacht voor vraag is om niet al te rationalistisch wedergeboorte en geloof uit te pluizen tot een chronologisch stappenplan.
Hetzij een gedetailleerd onderscheiden van te ondervinden (met eerbied gesproken geestelijke toe)standen als raster met nadruk op het eerste begin (dat juist nog nét niet is wat het moet zijn);
Hetzij een theologisch gecalculeerde wijze van samen laten vallen van theologische begrippen die de heilsorde en de orde van de heilstoepassing beschrijven.
In beide gevallen wordt mijns inziens te weinig rekening gehouden met het feit dat de wedergeboorte in werkelijkheid een wonder is waar wij alleen de resultaten van mogen bewonderen. En zolang Christus niet gekend wordt met het hart, is er geen enkele reden om de wedergeboorte te veronderstellen. Dát zou de praktijk moeten zijn.
Gebruikersavatar
StAndrews
Berichten: 164
Lid geworden op: 08 jun 2011, 14:30
Locatie: Mesech

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door StAndrews »

Zonderling schreef:Daarnaast zijn er genoeg andere passages van Boston en vele anderen aan te wijzen waaruit blijkt hoe nauw bij deze schrijvers wedergeboorte en geloof samenvallen, ook in de tijd. Dat blijkt ook uit de viervoudige staat zelf waarin Boston de staat van begonnen herstelling in twee delen afsplitst, namelijk in de betrekkelijke staat tot God en in vernieuwing van de mens (ik schrijf dit even uit mijn hoofd, het kan zijn dat Boston het iets anders noemt), als twee geheel onafscheidelijke zaken.
In het dogmatische werk 'de Viervoudige Staat' zien we inderdaad dat de beoefening van het geloof en wedergeboorte bij Boston samenvallen. Het is ook zeer de moeite waard om eens een aantal preken van Boston te lezen, om te ontdekken hoe Boston hier in de pastorale praktijk invulling aan heeft gegeven. Als je enigszins doorkneed bent in zijn preken, zul je beamen dat je bij Boston pas werkelijk een ware christen bent als je het geloof op Gods belofte oefent, hoe aangevochten dat ook zijn mag. Een gelovige is iemand die gelooft, aldus Boston. (Eigenlijk heel logisch...)
Gebruikersavatar
Luther
Berichten: 15857
Lid geworden op: 25 jun 2008, 20:16
Contacteer:

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Luther »

GJdeBruyn schreef:En zolang Christus niet gekend wordt met het hart, is er geen enkele reden om de wedergeboorte te veronderstellen. Dát zou de praktijk moeten zijn.
Klopt. Wie de Zoon heeft, die heeft het leven en wie de Zoon niet heeft, die heeft het leven niet.(1 Joh. 5:12)
De kracht van het Evangelie zit in de bezittelijke voornaamwoorden. (Maarten Luther, WA 101, 2, 25)
Gebruikersavatar
StAndrews
Berichten: 164
Lid geworden op: 08 jun 2011, 14:30
Locatie: Mesech

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door StAndrews »

Naar aanleiding van een gesprekje met ds. P. de Vries stuurde hij mij een kerkbodeartikel toe wat ook betrekking heeft op de zaken die we hier bespreken. Mogelijk heeft iemand er iets aan.
ds. P. de Vries schreef:De rechtvaardiging door het geloof
De leer van de rechtvaardiging door het geloof is de kern van de Heilige Schrift. God spreekt enkel en alleen om Christus' wil zondaren vrij en verzekerd hen door Zijn Heilige Geest van de vergeving van hun zonden en het eeuwige leven. Helaas bestaat over deze leer in de kerken van Nederland veel verwarring. Meer dan eens heb ik mensen in alle ernst horen beweren dat het mogelijk is dat je wel wederomgeboren bent, maar niet gerechtvaardigd. In de Bijbel komen we deze beschouwing niet tegen. In onze belijdenisgeschriften en in de werken van de oudvaders evenmin. Daar vinden we dat elke ware christen op grond van de volkomen, genoegdoening, gerechtigheid en heiligheid van Christus rechtvaardig voor God is en door het ware geloof aan deze weldaad deel gekregen heeft. Het kenmerk van een ware christen is dat hij het eens geworden is met het rechtvaardig oordeel God. Elk kind van God belijdt dat hij de eeuwige rampzaligheid waardig is. Elk kind van God stelt zijn vertrouwen op Christus. Hij vindt de dood in zichzelf, maar het leven en de zaligheid in Christus. Dat betekent niet dat elke christen evenveel troost en zekerheid in deze zaak heeft. Ik kan dat met een beeld verduidelijken. Een rechter spreekt het vrijsprekend vonnis uit. De man die het aangaat is zo geroerd en heeft zo op zijn veroordeling gerekend dat hij de woorden van de rechter niet goed verstaat. Daarom herhaalt de rechter dat vrijsprekend vonnis nog een keer. Het kan zijn dat de man het nog niet kan bevatten en dat anderen tegen hem zeggen: je bent echt vrij. Nu het is niet zo dat die man pas vrijgesproken werd toen hij het voor de tweede keer of derde keer hoorde. Nee toen de rechter voor het eerst het vrijsprekend vonnis uitsprak, was hij vrij. Wel ging het steeds meer tot hem doordringen. Zo gaat het veelal ook in het leven van Gods kinderen. Gods kinderen willen het niet twee of drie keer maar steeds weer uit Gods mond horen dat zij vrijgesproken zijn. Dat neemt echter niet weg dat zij vanaf het eerste moment dat ze door een waar geloof in Christus werden ingeplant rechtvaardig voor God waren en erfgenamen werden van het eeuwige leven. Van hun rechtvaardiging en zaligheid zijn alle gelovigen verzekerd naar de mate van het geloof. Hoe sterker het geloof, hoe sterker ook de zekerheid. Dat er naast het leunen op Christus een bijzondere ervaring nodig zou zijn om de ware zekerheid te bezitten, hebben onze vaderen in de Dordtse Leerregels uitdrukkelijk verworpen. Zij zeggen daarvan het volgende: "Want door deze leer wordt de vaste troost der ware gelovigen in dit leven weg¬genomen, en de twijfeling der pausgezinden weder ingevoerd". Wie stelt dat een mens een kind van God kan zijn zonder dat hij Christus kent als Borg en Middelaar, richt een grenzeloze verwarring aan. Zo wordt in de hand gewerkt dat mensen menen dat zij een kind van God zijn, terwijl ze in werkelijkheid nog kinderen des toorns zijn. Mensen klemmen zich dan vast aan het feit dat ze ernstig zijn, last hebben van hun zonde, hoogachting voor Gods kinderen enz. Als er niet meer is dan dat is het op zijn best een bewijs dat mensen niet ver van het koninkrijk van God zijn, maar dan staan ze nog wel buiten. Door de genoemde beschouwing krijg je ook dat kinderen van God in het donker komen of daarin blijven. Zij krijgen namelijk de indruk dat er naast het levende en door de Heilige Geest gewerkte geloof nog iets anders nodig is om deel te krijgen aan Christus. Houdt u daarom aan de eenvoud van de Schrift. Weest niet tevreden voor u weet dat uw zonden u om Christus' wil vergeven zijn. Eén van de kenmerken van het ware geloof is ook dat er sprake is van wasdom. Een ware christen heeft wel genoeg aan God, maar kan nooit genoeg krijgen van God. Met Paulus belijdt hij: "Opdat ik Hem kenne". Ooit sprak ik doordeweeks in een zelfstandige Oud Gereformeerde Gemeente. De ouderling die mij naar de kansel leidde, was een geoefende kind van God die verzekerd mag zijn dat hij naar ziel en lichaam het eigendom is van Christus. Ik sprak over de Geest der aanneming tot kinderen door Welken wij roepen Abba Vader. Na de dienst vroeg ik de ouderling of het woord hem had mogen raken en weet u wat die man toen zei? "Dominee, ik heb er zo'n last van dat ik zo weinig een kind ben". Hoe meer we verzekerd worden van ons aandeel in Christus, hoe minder er van ons overblijft. Gemeente, smeek of u deze taal mag leren verstaan. Anders zijn we of tevreden met een oppervlakkige godsdienst of we gebruiken allerlei termen en uitdrukkingen over rechtvaardiging in de vierschaar en verloren gaan onder Gods recht waarvan we zelf totaal niets beleefd hebben en die we zelfs vaak ook niet eens begrijpen. Wilt u een heldere uiteenzetting hebben over de rechtvaardiging, dan kan ik u o.a. naar een tweetal boeken verwijzen. Allereerst denk ik aan datgene wat W. à Brakel schrijft in De Redelijke Godsdienst. Daarnaast noem ik Des mensen natuur in haar viervoudige staat van Thomas Boston. Ik besluit dit gedeelte met een citaat van John Owen, een bekende Engelse oudvader: "Sommigen hebben gezegd dat men mag geloven en zijn vaste vertrouwen voor het leven en de zaligheid op Christus stellen en toch niet gerechtvaardigd zijn. Dit is een stelling, zo verwoestend voor het Evangelie en zo vol ergernis voor alle gelovige zielen en bevat zulk een uitdrukkelijke ontkenning van het getuigenis dat God van Zijn Zoon Jezus Christus gegeven heeft, dat ik mij verbaasd afvraag hoe iemand die alles nuchter beziet en kennis bezit, hierdoor overrompeld kan worden".
WimA
Berichten: 2028
Lid geworden op: 17 mei 2012, 20:15

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door WimA »

Zonderling schreef:
Bona Fide schreef:
Zonderling schreef:Overigens: ook eens met het stukje van Huntington.
Nog even terugkomend op deze opmerking. Deze verbaasde mij wel van Zonderling, maar mogelijk heb ik hem niet goed begrepen. De laatste zin uit het geciteerde stukje luidde namelijk:
Huntington schreef:wanneer niets dan zonde en dood gezien wordt en niets dan Christus gemist wordt, … dán, ja dan mogen wij naar het oordeel der liefde en ook der waarheid besluiten, dat zulke zielen onder de beloofde beademing van de Geest des levens zijn.
Gezien de vetgedrukte gedeelten had ik dat van Zonderling dus niet verwacht.
Door een tweetal mensen ben ik hierop bevraagd, dus ik wil hier toch op reageren.

Ja, ik begrijp inderdaad deze opmerking aan mijn adres. Eerlijk gezegd had ik ook wel enige aarzeling bij dit gedeelte van Huntington. Waarom ik echter toch zo reageerde op het stukje van Huntington zoals ik gereageerd heb, is omdat ik nimmer zou willen ontkennen dat de Heilige Geest voorbereidend werkt in de zondaren en dat ook dan reeds een zekere droefheid of heimwee naar God, naar Christus gewerkt wordt. Dit werk kan of zal achteraf blijken te zijn een werk met een zaligmakende uitkomst. Maar zonder deze uitkomst, zonder geloof, zonder vereniging met Christus in en door dit geloof kan en mag een mens daar nooit op rusten en mag daar ook nooit de term 'levendgemaakte ziel' opgeplakt worden (iets wat je ook totaal niet zult vinden in de Reformatie, belijdenisgeschriften, kanttekeningen, enz. tot de 18e eeuw toe).

Daarom distantieer ik mij ook van de stelling dat in de Heidelbergse Catechismus de ellendekennis beschreven wordt van een levendgemaakte zondaar. Lees dan eens wat Ursinus schrijft, lees eens wat Olevianus schrijft in hun werken, zelfs in hun eigen verklaringen van de Heidelbergse Catechismus!
Ik heb hier voor me een boekje van Ralph Venning, "Leren op de school van Christus". Dit geschrift is ergens voor 1673 gemaakt. Dus de veel gemaakte opmerking dat het voor 1800 nergens zo werd uitgelegd klopt niet.. Bovendien was deze Ralph Venning een puriteinse prediker. Hij maakt ook heel duidelijk een onderscheid tussen "zuigelingen" en " kinderen".
Gebruikersavatar
Johann Gottfried Walther
Berichten: 4763
Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Johann Gottfried Walther »

WimA schreef:
Ik heb hier voor me een boekje van Ralph Venning, "Leren op de school van Christus". Dit geschrift is ergens voor 1673 gemaakt. Dus de veel gemaakte opmerking dat het voor 1800 nergens zo werd uitgelegd klopt niet.. Bovendien was deze Ralph Venning een puriteinse prediker. Hij maakt ook heel duidelijk een onderscheid tussen "zuigelingen" en " kinderen".
Dat boek ken ik ja, alleen heb ik het niet. Kun je er dan ook eens (kort) bij vertellen wat Ds. Venning verstaat onder: zuigelingen en kinderen?
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Gebruikersavatar
Johann Gottfried Walther
Berichten: 4763
Lid geworden op: 05 feb 2008, 15:49

Re: Standen in het genadeleven

Bericht door Johann Gottfried Walther »

Johann Gottfried Walther schreef:
WimA schreef:
Ik heb hier voor me een boekje van Ralph Venning, "Leren op de school van Christus". Dit geschrift is ergens voor 1673 gemaakt. Dus de veel gemaakte opmerking dat het voor 1800 nergens zo werd uitgelegd klopt niet.. Bovendien was deze Ralph Venning een puriteinse prediker. Hij maakt ook heel duidelijk een onderscheid tussen "zuigelingen" en " kinderen".
Dat boek ken ik ja, alleen heb ik het niet. Kun je er dan ook eens (kort) bij vertellen wat Ds. Venning verstaat onder: zuigelingen en kinderen?
Want je kan wel menen ergens standen in het genade leven tegen te komen bij een oudvader, maar daarom hoeft het nog niet over hetzelfde te gaan.
"Zie, de Heere is gekomen met Zijn vele duizenden heiligen, om gericht te houden tegen allen, en te straffen alle goddelozen onder hen, vanwege al hun goddeloze werken, die zij goddelooslijk gedaan hebben, en vanwege alle harde woorden, die de goddeloze zondaars tegen Hem gesproken hebben"
Plaats reactie