God in de stad

[sela]

Na een publicatie van de cfsr waaruit ondermeer dit [link] in pers verscheen [een citaat: 'Steden ontkerkelijken en daar zouden kerken wat aan moeten doen, vindt Chris Janse. Maar zijn eigen stroming, de reformatorische, heeft er niets meer te zoeken.']

las ik vandaag dit [link].
een citaat: 'De gedachte dat ”bevindelijk gereformeerden” in de grote steden eigenlijk niets meer te zoeken hebben, is aan hem niet besteed. „God werkt júíst in de stad.”'

hebben jullie gedachten over God in een urbane omgeving?

[Afgewezen]

Ik geloof niet dat God ons per se naar de stad roept of naar een dorp. Dat ligt verschillend.
Maar ik zie wel dat in die stadsgemeentes nogal eens wat bij de wijn wordt gedaan. Dat hoorde ik pas in een interview met ds. Bas van der Graaf in Amsterdam ook al.
Dat lijkt me geen goede zaak. Een gemeente, hoe open ook, dient toch zuiver gehouden te worden. Dat is Bijbelse opdracht.

[jvdg]

Markus 16:15
En Hij zeide tot hen: Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie allen creaturen.

Dat is urbaan, sub-urbaan, platteland, Nederland, de gehele wereld.
Waarom zou je de urbane evangelisatie een andere positie willen toekennen c.q. een andere uitvoering aan geven?

De vraag wordt dan ook niet gesteld wie of wat daar te zoeken is.

En die opmerking: God werkt juist in de stad, zou ik niet durven bestrijden.

[Oude-Waarheid]

Markus 16:15
En Hij zeide tot hen: Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie allen creaturen.

Dat is urbaan, sub-urbaan, platteland, Nederland, de gehele wereld.
Waarom zou je de urbane evangelisatie een andere positie willen toekennen c.q. een andere uitvoering aan geven?

De vraag wordt dan ook niet gesteld wie of wat daar te zoeken is.

En die opmerking: God werkt juist in de stad, zou ik niet durven bestrijden.

Nee zou ik ook niet durven bestrijden!!!
Maar waarom wijkt een predikant in de grote stad zo vaak af (liturgie , preek enz.) als in zijn eigen
gemeente we hebben toch het zelfde nodig als bv. in Amersfoort enz.?

[jvdg]

Markus 16:15
En Hij zeide tot hen: Gaat heen in de gehele wereld, predikt het Evangelie allen creaturen.

Dat is urbaan, sub-urbaan, platteland, Nederland, de gehele wereld.
Waarom zou je de urbane evangelisatie een andere positie willen toekennen c.q. een andere uitvoering aan geven?

De vraag wordt dan ook niet gesteld wie of wat daar te zoeken is.

En die opmerking: God werkt juist in de stad, zou ik niet durven bestrijden.

Nee zou ik ook niet durven bestrijden!!!
Maar waarom wijkt een predikant in de grote stad zo vaak af (liturgie , preek enz.) als in zijn eigen
gemeente we hebben toch het zelfde nodig als bv. in Amersfoort enz.?

Dat schreef ik toch: geen andere positie en geen andere uitvoering

[sela]

vandaar ook de conclusie van janse?

[Jongere]

Als je interesse hebt hierin moet je inderdaad eens op zoek gaan naar werken van Tim Keller. Dat is in mijn ogen een voorbeeld van iemand die geen water bij de wijn doet in een stadsgemeente.

Maar goed, daar moet je overigens ook niet mee aankomen bij dhr. Janse, want die heeft een boek van Keller vrij hard afgeserveerd in een recensie in de Saambinder. Om maar aan te geven: ik geloof dat het gevaar van 'verwatering' zeker reeël is. Maar ook geloof ik dat veel water genoemd wordt, wat goede wijn is. En het artikel van Janse neigt daar ook naar, zoals vaker overigens (in de laatste artikelen van zijn hand las ik eveneens de opmerking over 'wat zich gereformeerd noemt'). Op een gegeven moment zitten we dan op een andere golflengte, denk ik. Dat bewijzen deze twee artikelen ook.

[Hendrikus]

vandaar ook de conclusie van janse?

In de weergave van Trouw klinkt uit de woorden van Janse een zeker superioriteitsgevoel. Wij Biblebelters zijn toch wel effe een heel stuk bijbelgetrouwer en degelijker dan die stadsen. De weergave kan voor rekening van Trouw blijven. Feit is echter dat je zeker géén mensen voor de zaak van koning Jezus zult winnen wanneer je je superieur opstelt. De Joden een Jood, de Grieken en Griek, dat kunnen we van Paulus leren.

[Jongere]

Ja, dat vergat ik te zeggen. Ik heb het idee dat Trouw hier absoluut niet aan objectieve verslaggeving doet. Het artikel in de lustrumbundel zelf heb ik overigens niet gelezen.

[Josephus]

Maar waarom wijkt een predikant in de grote stad zo vaak af (liturgie , preek enz.) als in zijn eigen
gemeente we hebben toch het zelfde nodig als bv. in Amersfoort enz.?

Of zo iemand afwijkend preekt ten opzichte van zijn eigen gemeente, durf ik niet te zeggen, laat staan dat ik het waarom zou weten.

De afwijking in liturgie is makkelijker te verklaren: je neemt als predikant niet je eigen liturgie mee, maar je past je daarin aan aan de gemeente waar je voorgaat. Dat lijkt me ook vrij normaal.

[-DIA-]

Ja, dat vergat ik te zeggen. Ik heb het idee dat Trouw hier absoluut niet aan objectieve verslaggeving doet. Het artikel in de lustrumbundel zelf heb ik overigens niet gelezen.

Dat is al sinds mensenheugenis zo.
In de pre-RD tijd lazen we eerst TROUW
Dat werd TE erg, en gingen uitwijken naar de dagbladen van Het Kwartet:
DE ROTTERDAMMER, die leek ietjes betrouwbaarder...
Maar ook die was niet echt objectief als het om principiele punten ging...
Daarna fuseerden de de KWARTET-bladen met TROUW en was het met
de christelijke pluriformiteit in NL gedaan... er was alleen nog het
Nederlands Dagblad, maar dat was toentertijd exclusief voor vrijgemaakten...

[Afgewezen]

Je moet niet uit pastorale motieven water bij de wijn doen, ook niet in de stad, als de Schrift ons iets anders gebiedt. Dan willen we wijzer zijn dan God. We moeten niet koste wat het kost mensen bij de kerk willen houden, er is een - Bijbelse - grens.

In het Nederlands Dagblad van vandaag (15-08-2009) staat een lezenwaardig artikel.

Kinderzegen niet in plaats van doop

door Kosse Jonker

Het idee om bij ouders die weinig met de kerk hebben de kinderdoop in te ruilen voor de kinderzegen, gaat niet alleen over een visie op de doop, maar ook over de vraag hoe je ouders aanspreekt die hooguit op het kerstfeest naar de kerk komen. ,,Dat is Bijbels en pastoraal een heel probleem.''

Dr. Sake Stoppels wil de kinderdoop inruilen voor een kinderzegening ( Nederlands Dagblad 1 augustus). Het gaat hem om ouders die weinig met de kerk hebben en toch hun kind graag laten dopen. Vanuit zijn ervaring als gemeentepredikant (PKN) weet Stoppels dat veel van deze ouders laten dopen ,,vanuit motieven die eerder te maken hebben met het verlangen naar een zegen voor hun kind dan vanuit het verlangen naar de doop, tenminste als we deze laatste opvatten als 'omkering' (Johannes de Doper) of als 'met Christus sterven' (Paulus)''.

Vanuit mijn ervaring als gemeentepredikant in de PKN kan ik Stoppels' voorstel heel goed aanvoelen en voel ik me uitgedaagd om op zijn voorstel in te gaan. Mijn vraag is: doe je met dit voorstel wel genoeg recht aan de Bijbelse gegevens over de doop als het teken van de inlijving in Gods verbond, in het nieuwe verbond, dat met Christus' komst is ingegaan?

De doop symboliseert en verzekert ons van het heil dat God in Christus ons schenkt. Dat is allereerst de reiniging van onze zonden door het bloed van Christus, en dat is ook de vernieuwing van ons leven: ons sterven en opstaan mét Christus tot een nieuw leven. De doop is daarmee het teken van de inlijving in het nieuwe verbond, van het toebehoren aan Christus' gemeente.

Met Stoppels kan ik het wel eens zijn, dat de volwassenendoop in de oude kerk de meest gangbare doop was, hoewel ook toen de kinderdoop niet ontbrak.

Wat opvalt bij de doop van gelovigen in het Nieuwe Testament is dat zij mét hun huisgenoten gedoopt worden. Gods verbond, ook het nieuwe verbond, omvat niet alleen de gelovigen, maar ook degenen, die bij hen horen. We dopen in de kerk de mensen niet eerder dan wanneer zij tot Christus zijn gekomen. Maar we dopen dan ook tegelijk hun kinderen met hen. Dat is de weg die God in zijn verbond gaat. Die volgorde is de natuurlijke volgorde, die er in elk gezin is: eerst de ouders, dan de kinderen. Het zijn de volwassenen die voorop gaan en de kinderen die volgen.

Waar de ouders Jezus Christus gelovig (er)kennen als hun redder, daar is de Here God de God van deze ouders. Wanneer de Here God de God van de ouders is, is Hij ook de God van hun kinderen.

De kinderdoop mag in een gezin zelfs doorgaan, wanneer slechts een van de ouders in Christus gelooft (1 Kor. 7:14).

Wanneer we als kind gedoopt zijn, mogen we God danken dat Hij onze God is en dat Hij ons leven al richting heeft gegeven voor we zelf konden kiezen.

Moeilijke vraag
Maar wanneer we als kind gedoopt zijn, moet er nog wel iets met ons gebeuren. We hebben de Heilige Geest nodig, die ons het heil toeëigent dat we in Christus ontvangen hebben dankzij Gods verbond met ons. Het is van levensbelang, dat wij bij het opgroeien de diepe inhoud van de belofte van de doop persoonlijk ontdekken en aanvaarden.

Als gemeentepredikant houd je van je mensen, ook van de mensen die zich aan de rand van de kerk bewegen. Je probeert met hen mee te leven in goede en kwade dagen. Zij zijn aan jouw pastorale hoede toevertrouwd en je bidt voor hen.

Dan kom je zo nu en dan voor de moeilijke vraag te staan of je van deze kerkleden, die nog wel wat vage godsdienstigheid hebben, die misschien met Kerst nog eens naar de kerk gaan en ook nog graag een dominee op de begrafenis hebben, of je van hen de kinderen wel mag dopen, ook al willen zij dat nog zo graag. (Nu ik dit over hen schrijf, moet ik erbij zeggen: ik zie alleen wat voor ogen is, maar God ziet hun hart aan).

Ik vind dit Bijbels en pastoraal een heel probleem, want ik wil hen voor Christus en zijn gemeente niet verliezen. En ik geloof van harte dat Gods reddende liefde ook naar zulke gezinnen uitgaat.

Maar ik lees de Bijbel zo dat wanneer en zolang de ouders zelf Christus niet kennen en niet met Hem wandelen, zolang in die gezinnen de Here God nog niet de God van deze ouders is, dan kunnen zij hun kinderen niet laten dopen. We kunnen dat toch niet enkel doen uit pastorale motieven, met het doel dit gezin zo bij de kerk te houden? Of in de hoop dat deze ouders hierdoor misschien weer eens 'wat meer aan God zullen gaan doen' als het hun uitkomt?

Voorlopige weigering
Maar bij een 'voorlopige' weigering van de kinderdoop moeten we het dan niet laten. Het vraagt om wijs en geduldig pastoraat. Want deze ouders kunnen zich natuurlijk eerst heel erg beledigd voelen of verdrietig. Een weigering kan als een volkomen verrassing overkomen, vooral wanneer wij in het verleden wel eens te gemakkelijk met de doop zijn omgesprongen, te snel hebben gedoopt en mogelijk ook wel eens 'om de lieve vrede'.

Maar wanneer het waar is wat Stoppels zegt dat het veel van deze ouders ten diepste gaat om het vragen van een zegen voor hun kind, dan vind ik dat wij hen daarin hartelijk en royaal tegemoet moeten komen (Marc. 10: 13-16 ,,Laat de kinderen bij Me komen, houd ze niet tegen...''). Dan zal ik hun kind in de samenkomst van de gemeente graag Gods rijke zegen toebidden dat het al jong de Heer Jezus persoonlijk mag leren kennen.

Maar ook bij deze kinderzegening moeten we het dan niet laten. We moeten daarna met deze ouders in gesprek proberen te gaan over het evangelie, over Jezus Christus en de waarde van zijn offer, over geloof en bekering, en over de weg die God in zijn verbond gaat.

En tijdens dat gesprek zullen we hen dan dezelfde dringende uitnodiging voorhouden, die de apostel Paulus in Filippi aan de handenwringende cipier voorhield: ,,Stel je vertrouwen op de Here Jezus Christus en jullie als ouders zullen gered worden, jullie én je kinderen''. Wie gelovig tot Christus is gekomen, kan met zijn kinderen komen tot de doop.

Het lijkt me overigens van het grootste belang, dat we als kerk al veel eerder dit inhoudelijke gesprek met onze randkerkelijke leden zoeken en daarmee niet wachten tot het moment, dat zij met een 'lastige' doopaanvraag komen.

Kosse Jonker is gereformeerd (PKN) predikant in Maasland.

[memento]

In de stad zijn veel zielen te winnen. Het grote probleem voor onze gezindte, is dat onze vorm van kerk-zijn geen mensen aantrekt. Ik denk dat we op dat punt nog veel kunnen leren van de lichte kerken.

Als je kijkt naar de vroege kerk, dan trok die extreem veel buitenstaanders. Zelfs hun vijanden spraken goed over hen. Als je gaat lezen waar die vijanden dan zo positief over spraken, dan vallen 2 dingen op:
1. Ze leefden middenin de wereld, maar leefden daarin wel voorbeeldig. "Ze doen dezelfde dingen als wij, maar toch doen ze het anders". Hun levenshouding was anders, en dat was te zien (niet in kleding, maar in karakter en daad)
2. Ze waren goed voor hun medemens. Ze verzorgden de armen, zieken, daklozen.

Als je gaat kijken naar de linksere kerken, dan zie je dat daarin het praktische er-zijn voor de naaste aanwezig is. Gewoon eens eenzamen uit de buurt aanspreken. Kortom, praktisch diakonaat. Vaak klein (mensen onderling), soms groot (bv voedselbanken). Als ik dan kijk naar onze oh zo rechtzinnige kerken, dan moeten we beschaamd staan: Wat doen wij eigenlijk voor de wereld in nood? Oh, we kaggelen misschien een paar keer per jaar een al- dan niet goed leesbaar evangelisatie-foldertje bij de mensen in de bus (waar trouwens praktisch nooit respons op komt), maar meer?

Er liggen, juist voor onze kerken, die nog werkelijk een boodschap hebben, grote kansen in de stad. Ik moet denken aan wat ik een paar jaar geleden las over een jonge evangelist in Amerika (21 jaar toen hij begon meen ik), qua ligging vergelijkbaar met CGK-BWP, die begon in een grote stad. Niemand uit zijn omgeving geloofde werkelijk dat er werkelijk mogelijkheden lagen in de stad. Enkele jaren later is de evangelisatie-post uitgegroeit tot meer dan 500 man. Allemaal uit "de wereld". En zijn preken zijn nog steeds rechtzinnig. Dat kan ook in NL. De vraag is alleen: Geloven we daar wel in?

[JolandaOudshoorn]

In de stad zijn veel zielen te winnen. Het grote probleem voor onze gezindte, is dat onze vorm van kerk-zijn geen mensen aantrekt. Ik denk dat we op dat punt nog veel kunnen leren van de lichte kerken.

Als je kijkt naar de vroege kerk, dan trok die extreem veel buitenstaanders. Zelfs hun vijanden spraken goed over hen. Als je gaat lezen waar die vijanden dan zo positief over spraken, dan vallen 2 dingen op:
1. Ze leefden middenin de wereld, maar leefden daarin wel voorbeeldig. "Ze doen dezelfde dingen als wij, maar toch doen ze het anders". Hun levenshouding was anders, en dat was te zien (niet in kleding, maar in karakter en daad)
2. Ze waren goed voor hun medemens. Ze verzorgden de armen, zieken, daklozen.

Als je gaat kijken naar de linksere kerken, dan zie je dat daarin het praktische er-zijn voor de naaste aanwezig is. Gewoon eens eenzamen uit de buurt aanspreken. Kortom, praktisch diakonaat. Vaak klein (mensen onderling), soms groot (bv voedselbanken). Als ik dan kijk naar onze oh zo rechtzinnige kerken, dan moeten we beschaamd staan: Wat doen wij eigenlijk voor de wereld in nood? Oh, we kaggelen misschien een paar keer per jaar een al- dan niet goed leesbaar evangelisatie-foldertje bij de mensen in de bus (waar trouwens praktisch nooit respons op komt), maar meer?

Er liggen, juist voor onze kerken, die nog werkelijk een boodschap hebben, grote kansen in de stad. Ik moet denken aan wat ik een paar jaar geleden las over een jonge evangelist in Amerika (21 jaar toen hij begon meen ik), qua ligging vergelijkbaar met CGK-BWP, die begon in een grote stad. Niemand uit zijn omgeving geloofde werkelijk dat er werkelijk mogelijkheden lagen in de stad. Enkele jaren later is de evangelisatie-post uitgegroeit tot meer dan 500 man. Allemaal uit "de wereld". En zijn preken zijn nog steeds rechtzinnig. Dat kan ook in NL. De vraag is alleen: Geloven we daar wel in?

Dat kan niet. Daar zit vast heel veel water in die rechtzinnige prediking. Want de wereld staat toch van nature vijandig ten opzichte van ons?

[memento]

In de stad zijn veel zielen te winnen. Het grote probleem voor onze gezindte, is dat onze vorm van kerk-zijn geen mensen aantrekt. Ik denk dat we op dat punt nog veel kunnen leren van de lichte kerken.

Als je kijkt naar de vroege kerk, dan trok die extreem veel buitenstaanders. Zelfs hun vijanden spraken goed over hen. Als je gaat lezen waar die vijanden dan zo positief over spraken, dan vallen 2 dingen op:
1. Ze leefden middenin de wereld, maar leefden daarin wel voorbeeldig. "Ze doen dezelfde dingen als wij, maar toch doen ze het anders". Hun levenshouding was anders, en dat was te zien (niet in kleding, maar in karakter en daad)
2. Ze waren goed voor hun medemens. Ze verzorgden de armen, zieken, daklozen.

Als je gaat kijken naar de linksere kerken, dan zie je dat daarin het praktische er-zijn voor de naaste aanwezig is. Gewoon eens eenzamen uit de buurt aanspreken. Kortom, praktisch diakonaat. Vaak klein (mensen onderling), soms groot (bv voedselbanken). Als ik dan kijk naar onze oh zo rechtzinnige kerken, dan moeten we beschaamd staan: Wat doen wij eigenlijk voor de wereld in nood? Oh, we kaggelen misschien een paar keer per jaar een al- dan niet goed leesbaar evangelisatie-foldertje bij de mensen in de bus (waar trouwens praktisch nooit respons op komt), maar meer?

Er liggen, juist voor onze kerken, die nog werkelijk een boodschap hebben, grote kansen in de stad. Ik moet denken aan wat ik een paar jaar geleden las over een jonge evangelist in Amerika (21 jaar toen hij begon meen ik), qua ligging vergelijkbaar met CGK-BWP, die begon in een grote stad. Niemand uit zijn omgeving geloofde werkelijk dat er werkelijk mogelijkheden lagen in de stad. Enkele jaren later is de evangelisatie-post uitgegroeit tot meer dan 500 man. Allemaal uit "de wereld". En zijn preken zijn nog steeds rechtzinnig. Dat kan ook in NL. De vraag is alleen: Geloven we daar wel in?

Dat kan niet. Daar zit vast heel veel water in die rechtzinnige prediking. Want de wereld staat toch van nature vijandig ten opzichte van ons?

God werkt juist daar waar de onmogelijkheden ons het grootst lijken...