Die voor jongeren en kinderen bestaan al wat langer.
Ook dagboeken speciaal voor vrouwen zijn er op de markt, en ook dagboeken voor (pas-)gehuwden.
In Amerika zijn ze daar een beetje extreem in.
Er bestaan naast dagboeken voor mannen en vrouwen, daar ook dagboeken zelfs voor sporters en voor zakenlieden.
Je zou bijvoorbeeld ook een dagboek voor alleenstaanden kunnen maken.
Het idee achter het werken voor doelgroepen is, dat men niet te veel in algemeenheden blijft steken.
Mensen herkennen hun eigen leefwereld.
Iemand schreef dat het bijna niet anders meer kan.
"De samenleving wordt complex. Je kunt niet alles meer in één boek behappen."
Veel dagboeken zijn te weinig direct gericht op eigen persoonlijke levenssfeer.
En blijven daardoor weinig concreet, wat beschouwelijk, en op afstand van de lezer.
Er kan in een dagboek gevraagd worden: Gelooft u dat het noodzakelijk is dat er een wonder in uw leven moet gebeuren?
Iedereen zal dat beamen en dat is het dan.
Maar als vragen zo vrijblijvend zijn, doen die vragen net niets."
Het is wat anders als de lezer directer gevraagd wordt: Is er al een wonder in uw leven gebeurt?
Mijn discussievragen:
1. Vinden we dagboeken voor aparte doelgroepen nodig / nuttig ?
2. Vinden we dat dagboeken voor doelgroepen er voorkomen wordt, dat men dan teveel in algemeenheden blijft steken?
3. Wat vinden we van een directere vraagstelling? Zou dat in dagboeken voor doelgroepen meer op zijn plaats zijn, dan in dagboeken voor iedereen?
