DDD schreef:
Ik heb meer medelijden met kinderen die zeven dagen in de week thuis zijn, uitgezonderd het eerste half jaar van hun leven dan. In het algemeen krijgen kinderen dan niet zoveel mee. Al mag je niet iedereen over één kam scheren, natuurlijk. Maar het leidt al snel tot een achterstand in de ontwikkeling, waarvan het maar de vraag is wanneer je die hebt ingehaald.
Dit is zo'n rare onzinnige bewering. De kleuterjuf vond het bijzonder dat onze oudste al zo goed kon knippen en legpuzzels maken.
Hij mocht vanwege ziekte absoluut niet in een kinderdagverblijf of speelzaal.
Maar ik speelde met hem, ging met hem naar buiten, hij mocht bij opa vóór op de fiets, vrijwel elke middag ging opa overal met hem naar toe.
Nu is opa er niet meer en hij heeft een schat van herinneringen aan hem.
Hendrien schreef:nderdaad, hier ook totaal geen achterstand ook al waren ze de hele week bij mama.
Heerlijk he, ik vond dat altijd de allermooiste periode, van 0 tot 4.
Dan is het echt nog jouw kind, nog niet beïnvloed door anderen.
helma schreef:En als ik terugkijk denk ik: wat is het voorbij gevlogen. Inmiddels 28 jaar kinderen opgevoed en begeleid.
Nou he?
En bij ons was deze jaren alles voor het laatst, voor het laatst de vlag uit met een schooltas, de laatste diplomauitreiking, de laatste die belijdenis deed, en dan zit je taak er nog niet op als moeder, heb ik gemerkt.
Die zit er nooit op, ook al zijn ze de deur uit en zelfstandig.
Ik heb echt van elke minuut genoten.
Ik heb eerder medelijden met de fulltime werkende moeders dan dat er ik jaloers op ben. Ze missen zo verschrikkelijk veel en dat hebben ze niet echt in de gaten, want alles wordt "goedgemaakt" met quality time.